(Αφήγηση πραγματικών γεγονότων αφιέρωμα στη μνήμη του φίλου μου Παύλου και στο σκυλί του τη Ζήνα)
Ο Παύλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Φωτολίβος του Ν. Δράμας. Παντρεύτηκε μικρός τη συγχωριανή του Νίτσα όταν ήταν κορίτσι δεκαεπτά χρονών. Έμειναν ένα διάστημα στο χωριό, μετά πήγαν και δούλεψαν στη Θεσσαλονίκη και αργότερα κατέληξαν μετανάστες στη Γερμανία όπως και πολλοί άλλοι από το χωριό τους. Εκεί άνοιξαν ένα μαγαζί, «Ταβέρνα ο Παύλος» και αφού δούλεψαν σκληρά και μεγάλωσαν τρία παιδιά, κάποτε επέστρεψαν στην πατρίδα, στο χωριό απ΄ όπου ξεκίνησαν και νοσταλγούσαν όσο βρίσκονταν στα ξένα.
Με τις οικονομίες τους έφτιαξαν ένα μεγάλο, ωραίο σπίτι όπως έκαναν και οι άλλοι ξενιτεμένοι συγχωριανοί τους. Τα σπίτια των μεταναστών ξεχώριζαν στο χωριό αφού είχαν την οικονομική δυνατότητα να τα φτιάξουν μικρά παλάτια για να ζήσουν την υπόλοιπη ζωή τους. Αποτελούσαν δικαίωση των κόπων τους και κατά κάποιον τρόπο έδειχναν στους άλλους πως πέτυχαν στη ζωή τους. Το μέγεθος του σπιτιού τους δεν ταίριαζε με την ηλικία τους και την οικογενειακή τους κατάσταση, αφού τα τρία παιδιά τους παρέμειναν στη Γερμανία όπου ήταν οι δουλειές τους και οι οικογένειές τους και η Ελλάδα αποτελούσε τουριστικό προορισμό.
Με τις οικονομίες τους αγόρασαν ένα παραθαλάσσιο οικόπεδο στην παραλία της Κάριανης και έφτιαξαν ένα σπίτι μπροστά στη θάλασσα για να πηγαίνουν το καλοκαίρι να κάνουν τις διακοπές τους. Να όμως που η πλανεύτρα θάλασσα κέρδισε τον Παύλο. Αγόρασε μια βάρκα, έφτιαξε έναν κήπο και ένα κοτέτσι με λίγες κότες και έναν κόκορα να τον ξυπνάει το πρωί να πηγαίνει στο ψάρεμα. Έτσι λοιπόν παράτησαν «το ανάκτορο» του χωριού και κατέβηκαν σαν μόνιμοι κάτοικοι σε ένα απλό σπίτι με θέα το απέραντο γαλάζιο και απέναντι τη Χαλκιδική και το βουνό Άθως. Η κορυφή του αγιορείτικου αυτού βουνού το χειμώνα, που ήταν χιονισμένη γυάλιζε και σε όλη τη διάρκεια του χρόνου είχε συνήθως από πάνω ένα σύννεφο σαν φωτοστέφανο.
Με τον Παύλο γνωριστήκαμε ως γείτονες στα εξοχικά μας στην απομακρυσμένη παραλία της Κάριανης. Είχαμε την ίδια ηλικία και κοινά ενδιαφέροντα κυρίως σχετικά με την κηπουρική και το ψάρεμα και το σκυλί του η Ζήνα αποτελούσε τον πιο ισχυρό συνδετικό μας κρίκο.
Η Ζήνα ήταν ένα γερμανικό ποιμενικό, λυκόσκυλο όπως το λέμε, που το είχε μεγαλώσει με μπιμπερό. Όλη την ημέρα ήταν μαζί εκτός από τις ώρες που ήταν με τη βάρκα στο ψάρεμα. Τις ώρες αυτές τον περίμενε να επιστρέψει και σε περίπτωση που αργούσε ήταν ανήσυχη και γρύλιζε μεταδίδοντας την ανησυχία της στη γυναίκα του Παύλου, οπότε και οι δύο μαζί κατέβαιναν στην ακρογιαλιά και τον περίμεναν.
Ο Παύλος ήταν καλός και πολύτιμος γείτονας. Τα χέρια του έπιαναν και μου έφτιαχνε διάφορες βλάβες και κατασκευές, αλλά κυρίως ήταν ο άμισθος φύλακας των σπιτιών μας κατά τους χειμερινούς μήνες, όταν εμείς απουσιάζαμε στην πόλη. Ως μόνιμος κάτοικος, από τη θέση του σπιτιού του, έλεγχε την είσοδο του οικισμού μας μέρα-νύχτα μαζί με τη Ζήνα που αναλάμβανε τη νυχτερινή φρούρηση. Ουδέποτε πέσαμε θύματα κλοπής όπως συνέβαινε σε παραδιπλανούς οικισμούς, κάτι φοβερά δυσάρεστο αφού οι κλέφτες μπαίνοντας στα σπίτια όχι μόνον αφαιρούσαν πράγματα, αλλά και έκαναν απίθανες καταστροφές. Έφθαναν στο σημείο να καταστρέφουν έναν νιπτήρα για να πάρουν τη βρύση.
Ως κτηνίατρος είχα αναλάβει τους εμβολιασμούς της Ζήνας και ό,τι άλλο αφορούσε την υγεία της. Κάθε φορά που μ΄έβλεπε χαιρόταν κι ερχόταν να τη χαϊδέψω, αλλά όταν πήγαινα να την εμβολιάσω μία φορά τον χρόνο, βλέποντας τη σύριγγα πήγαινε να κρυφτεί. Μόλις τη φώναζε ο Παύλος, ερχόταν με την ουρά στα σκέλια και χωρίς να της δέσω το στόμα, της έκανα τα εμβόλια. Η μόνη αντίδραση ήταν ένας μορφασμός πόνου τη στιγμή της ένεσης, ανοιγοκλείνοντας τα μάτια.
Παρά τις άριστες σχέσεις που είχα με τη Ζήνα, όταν έλειπε ο Παύλος από το σπίτι δε μ΄άφηνε να μπω στην αυλή, ακόμη και αν της πήγαινα κάποια λιχουδιά όπως και κανέναν άλλον. Γάβγιζε αγριεμένη δείχνοντας τα δόντια της.
Κάθε πρωί ο Παύλος με τη Ζήνα περπατούσαν στην ακροθαλασσιά και γενικώς ήταν πάντα μαζί και επικοινωνούσαν άριστα, με λίγες λέξεις και ένα βλέμμα. Όταν ερχόταν στο σπίτι μας, την έβαζε να καθίσει σε ένα συγκεκριμένο σημείο της αυλής που της είχε ορίσει. Καθόταν ήσυχη και όταν της πρόσφερα κάτι για να τη φιλέψω, το έβλεπε, το μύριζε, αλλά δεν το πείραζε αν δεν έπαιρνε την έγκριση του Παύλου. Τον κοίταζε και μόλις της κουνούσε καταφατικά το κεφάλι, τότε μόνον το έτρωγε. Της είχε μάθει να μη τρώει οτιδήποτε έβρισκε ή της έδιναν, γιατί πιθανόν να περιείχε δηλητήριο.
Ο Παύλος με τη Νίτσα και τη Ζήνα ζούσαν στην ερημιά της παραλίας. Μαζί έκαναν Χριστούγεννα και Πάσχα, μαζί στις χαρές μαζί και στις λύπες, εκτός από δύο μήνες το καλοκαίρι που έρχονταν τα παιδιά και τα εγγόνια από τη Γερμανία και κάθονταν σε διπλανό δικό τους σπίτι.
Η ζωή κυλούσε ήρεμα και περνούσαν καλά οι τρεις τους μέχρι που η Νίτσα παρουσίασε κάποιο πρόβλημα στην καρδιά. Ο Παύλος φοβήθηκε μη χάσει τη γυναίκα του και το διάστημα που ήταν στο νοσοκομείο για να κάνει την επέμβαση ήταν μέσα στη στενοχώρια που τη μετέδιδε στη Ζήνα. Έζησαν μαζί δύσκολες μέρες μέχρι που η Νίτσα ανάρρωσε και επανήλθαν στην κανονική ζωή.
Όλα πήγαιναν μια χαρά. Όταν ήμουν στο εξοχικό την ώρα που ήταν να πιω τον πρωινό μου καφέ τον ήθελα να μου κάνει παρέα και να πούμε για τα ψαρέματα και για τα φυτά του κήπου. Τον έπαιρνα τηλέφωνο και του έλεγα:
-Παύλο έλα, θέλω να πιω καφέ! ξέροντας πως αυτός δεν έπινε καφέδες ούτε κάπνιζε.
Τελευταία παρουσίαζε έναν ελαφρύ ξερόβηχα που δε φαινόταν να τον ανησυχεί. Του λέγαμε να πάει να κάνει εξετάσεις και απέφευγε, ενώ αντίθετα τη Ζήνα όταν είχε κάποιο πρόβλημα με τα μάτια της, την πήγαινε κάθε τόσο στην Κτηνιατρική Κλινική του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Όταν άρχισε να χάνει βάρος και αισθανόταν κουρασμένος, μετά από πιέσεις από τη γυναίκα του, αποφάσισε να κάνει εξετάσεις και δυστυχώς διαγνώστηκε καρκίνος στο πνευμόνι. Άρχισε τις χημειοθεραπείες και καθόταν μέσα στο σπίτι. Δεν ήθελε επαφές με τον κόσμο και επικοινωνούσαμε τηλεφωνικά.
Η Ζήνα ήταν δεμένη στο σκυλόσπιτό της και προσπαθούσε να καταλάβει τι συνέβη. Γιατί ο Παύλος έμενε κλεισμένος στο δωμάτιο; Γιατί δεν πήγαιναν τις καθημερινές βόλτες στην ακρογιαλιά; Γάβγιζε, για να κάνει αισθητή την παρουσία της, αλλά ο Παύλος δεν έλεγε να βγει από το δωμάτιο. Πήγαιναν οι άλλοι να την ταΐσουν, αλλά αυτή ήθελε τον Παύλο.
Μέσα σε τρεις μήνες τον χάσαμε τον Παύλο. Μεγάλη απώλεια για όλους μας και κυρίως για τη γυναίκα του. Μεγάλη απώλεια και για τη Ζήνα αλλά μπροστά στον ανθρώπινο πόνο θα σκεφτούμε το σκυλί;
Τη μέρα της κηδείας πήγαμε συγγενείς και φίλοι στο σπίτι του με τις μάσκες λόγω κορονοϊού. Κουβεντιάζαμε στην αυλή του σπιτιού μεταξύ μας, ενώ η Ζήνα καθόταν μόνη της με το κεφάλι ανάμεσα στα πόδια θλιμμένη και προβληματισμένη για το τι ήθελε τόσος κόσμος στο σπίτι με τις μάσκες σαν φίμωτρα. Την πλησίασα και της μίλησα. Ανοιγόκλεισε τα μάτια χωρίς άλλη αντίδραση. Τότε πήρα το κινητό τη φωτογράφησα αποτυπώνοντας στη συνημμένη φωτογραφία τα συναισθήματά της.
Πήγαμε στο χωριό του μακαρίτη για την ταφή και επιστρέφοντας στην Κάριανη περάσαμε από το σπίτι του. Η Ζήνα περίμενε με λαχτάρα στην είσοδο της αυλής. Έψαχνε ανάμεσά μας να δει τον Παύλο. Πήγα, της χάιδεψα το κεφάλι και της έλεγα τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν κατά τη διάρκεια της απουσίας μας. Με κοιτούσε προσεκτικά χωρίς βέβαια να καταλαβαίνει τι της έλεγα, αλλά όταν άκουγε τη λέξη «Παύλος» σήκωνε το κεφάλι της και κοιτούσε γύρω της να τον δει.
Μετά τον θάνατο του Παύλου η γυναίκα του ήθελε να πάει να μείνει στο σπίτι τους στο χωριό, παίρνοντας και τη Ζήνα. Αυτή όμως δεν ακολουθούσε, αρνούμενη να μπει στο αυτοκίνητο, ενώ όσο ζούσε ο Παύλος έτρεχε να μπει πρώτη.
Της άφησαν φαγητό και κυκλοφορούσε ελεύθερη στην αυλή του σπιτιού. Πήγαινα καθημερινά και την έβλεπα διότι λόγω της καραντίνας ήμουν μόνιμος κάτοικος Κάριανης. Στην αρχή δεν έτρωγε με όρεξη, ίσα-ίσα που άγγιζε το φαγητό της. Αργότερα σταμάτησε να τρώει. Έβγαινε έξω από την αυλή πήγαινε στη θάλασσα και γυρνούσε τρικλίζοντας από την αδυναμία.
Κάποια μέρα πήγα και την είδα νεκρή. Δεν άντεξε την απώλεια και πήγε να συναντήσει τον αγαπημένο της Παύλο…
