1η Οκτωβρίου, και σήμερα ξεκινά ο Μήνας Ενημέρωσης και Ευαισθητοποίησης για την περιγεννητική απώλεια (απώλεια εγκυμοσύνης και νεογνική απώλεια).
“Όταν έχασα την κόρη μου, ένιωσα λες και ζούσα έναν εφιάλτη. Τα έκανα όλα λάθος. Σήκωσα έναν τεράστιο τοίχο κλείνοντας απέξω μέχρι και το ίδιο μου το πένθος. Δεν ήξερα πως έπρεπε να φερθώ. Ή μάλλον ήξερα αλλά οι συμπεριφορές όλων γύρω μου με ωθούσαν στη λάθος συμπεριφορά. Στη συμπεριφορά που θα πατούσε αναβολή στο πένθος μου, καταχωνιάζοντας το στην πιο απόμερη μεριά της καρδιάς μου- περιμένοντας υπομονετικά να ξεσπάσει σαν καταιγίδα.
“Δεν πειράζει, θα κάνεις άλλο”, ήταν η πιο χιλιοειπωμένη ατάκα, ο μόνος τρόπος που μπόρεσε η πλειοψηφία των ανθρώπων να μας συμπαρασταθεί.
“Δεν πειράζει”. Πειράζει. Γιατί δεν πειράζει; Εσένα δεν θα σε πείραζε; Μπήκες να δώσεις ζωή και πήρες θάνατο. Είναι φυσιολογικό; Γίνεται να ΜΗΝ σε πειράξει; “Θα κάνεις άλλο”. Οκ. ΙΣΩΣ κάνω άλλο. (Ούτε καν ΚΑΙ άλλο). Ίσως, γιατί συνήθως η νεογνική απώλεια συνδέεται είτε με προβλήματα γονιμότητας, είτε με προβλήματα ομαλούς κύησης. Ας πάρουμε το σενάριο ότι θα κάνω ΑΛΛΟ. Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι θα αναπληρώσει αυτό που έχασα; Ότι θα το ξεχάσω; Ότι δεν το θέλω πια; Σκέψου για λίγο εσύ ποιο από όλα τα παιδιά σου θα ήσουν διατεθειμένη να χάσεις ώστε να έρθει το ΑΛΛΟ.
Όταν έχασα τον γιο μου, ένα χρόνο μετά, είχα ενημερωθεί, είχα διαβάσει. Είχα εν μέρει διαχειριστεί μέρος του προηγούμενου πένθους μου. Μαζί με μένα είχε ενημερωθεί και διαβάσει και ο άντρας μου, πράγμα που εμένα προσωπικά με έσωσε από την τρέλα όταν μου συνέβη και δεύτερη φορά πλέον η απώλεια. Και πάλι. Λίγοι ήταν αρωγοί στην προσπάθεια μου να κάνω τα πάντα σωστά. Δεν με άφησαν να δω το μωρό μου. Να το κρατήσω αγκαλιά. Μου στέρησαν το μεγαλύτερο δικαίωμα μου, τη μεγαλύτερη ανάγκη μου. Με πλάκωσαν στα ηρεμιστικά για να το βουλώσω μα τίποτα δεν με έπιανε. Ένα πράγμα θα με ηρεμούσε και εγώ το ήξερα. Να δω το μωρό μου. Έστω το νεκρό μωρό μου. Γιατί είναι το ΜΩΡΟ ΜΟΥ. Μα όχι. Τουλάχιστον αυτή τη φορά φροντίσαμε να γίνει σωστά η ταφή. Κάτι ήταν και αυτό. Είδα το μωρό μου έστω και σε φωτογραφίες. Με γαλήνεψε. Και έχω να ευχαριστώ τον άντρα μου για αυτό. Αυτή τη φορά είχα τα αυτιά κλειστά σε όσους άρχισαν ξανά τα “Δεν πειράζει. Θα κάνεις άλλο”. Ύψωσα τοίχο μόνο σε αυτούς. Τους διέγραψα για πάντα. Πήρα το χρόνο μου. Έκλαψα, ούρλιαξα, πένθησα σωστά και για τα δύο μωρά μου. Ζήτησα βοήθεια και στήριξη από άτομα που μπορούσαν να μου την προσφέρουν. Έκλεισα ερμητικά τα αυτιά σε όσους ήταν ανίκανοι να το κάνουν. Σκλήρυνα. Ένα κομμάτι της καρδιάς μου πέθανε για πάντα.
Χρόνια μετά και αφού είχα πλέον το ουράνιο τόξο στην αγκαλιά μου, άκουσα πολλές φορές το εξής: “Αφού δεν το πήρες σπίτι, αφού δεν το έζησες, δεν πονάς”…. ΣΟΚ. Τόσα χρόνια παλεύοντας με τα φαντάσματα, να έχω νικήσει την ίδια μου την τρέλα και να έρχεται κάποιος έξυπνος να σε πετάει πάλι στα σκοτάδια. Αφού λοιπόν εσύ ξέρεις καλύτερα από εμένα, εντάξει. Αφού αποφασίζεις ΕΣΥ αν πονάω ΕΓΩ, εντάξει. Αφού αυτό σου δίνει μια ψευδαίσθηση ικανοποίησης ότι κάτι σπουδαίο είπες, εντάξει. Αφού πιστεύεις ότι μια μητέρα αγαπά το μωρό της μόνο εφόσον το ζήσει και το πάρει σπίτι της, και όχι από την πρώτη στιγμή του θετικού τεστ, εντάξει. ΠΑΣΟ. ΜΗΝ το επικοινωνείς όμως. Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος.
Έχουν περάσει δώδεκα χρόνια από την πρώτη μου απώλεια, έντεκα από τη δεύτερη και πέντε από την τρίτη. Η κόρη μου θα πήγαινε φέτος γυμνάσιο. Ο γιος μου θα τελείωνε το δημοτικό. Το αστεράκι που δεν προλάβαμε να μάθουμε καν το φύλο του, θα ήταν στο νηπιαγωγείο.
Και ο γιος μου, το μικρό/ μεγάλο θαύμα που κρατάω στην αγκαλιά μου, πάει τετάρτη δημοτικού. Για τα άλλα μου παιδιά μόνο να φανταστώ μπορώ όλες τις πρωτιές τους, τις προτιμήσεις τους, τις ιδιαιτερότητες τους. Δεν περνάει μέρα που να μην τα σκεφτώ. Που να μην προσπαθήσω να είμαι καλύτερος και ανώτερος άνθρωπος προς τιμήν τους. Με την ελπίδα να διασταυρωθούν ξανά τα μονοπάτια μας . Ζω μια φυσιολογική ζωή. Ξαναγεννήθηκα από τις στάχτες μου. Γονάτισα μα βρήκα τη δύναμη να σηκωθώ. Γελάω, κλαίω, απολαμβάνω κάθε λεπτό, κάθε μικρή και μεγάλη στιγμή με το παιδί που έχω στην αγκαλιά μου. Μα πάντα υπάρχει ένα κομμάτι μέσα στην καρδιά μου νεκρό. Ανήκει στα άλλα παιδιά μου. Και δεν θα λογοδοτήσω για αυτό σε κανέναν. Είμαι η Γιάννα και είμαι μητέρα τεσσάρων παιδιών.
Ενός στην αγκαλιά μου και τριών στον ουρανό. Και έστω και έτσι, δεν θα μπορούσα να είμαι πιο ευγνώμων”.
#γιαπάνταμωράμας #οκτώβριος #ιστορίες #ενημέρωση #ευαισθητοποίηση #περιγεννητικήαπώλεια #απώλειαεγκυμοσύνης #νεογνικήαπώλεια #loveandgrief
Είμαστε οι γονείς της απώλειας.
Τα μωρά μας δεν είναι πια εδώ, όμως εμείς είμαστε εδώ.
Ας γίνουμε η φωνή τους!
????Λάβε κι εσύ μέρος σε αυτή τη δράση!
Στείλε π.μ. ή δες εδώ πώς: https://bit.ly/3SITfRS
Iστορία της Γιάννας (Όταν γεννήθηκα ξανά., Yianna Panou) όπως τη διαβάσαμε στο Love and Grief
πηγή : singleparent.gr
