Από τους αρχαίους χρόνους τον στολισμό των δένδρων επί τη του Χριστού γεννήσει στη θεόσωστη πόλη των Σερρών τον έχει αναλάβει ο καιρούς και χρόνους εν τη αυτού εξουσία θέμενος και ο εν δρακί την πάσαν έχων κτίσιν, και καθώς το Δωδεκάμερο
συνεχίζουμε διάγοντες κι ο στολισμός τούτος ο περιφανής διαρκεί, κοντοστάθηκα πορευόμενος πάνω στην βασιλική οδό που ενώνει τα Σέρρας με την Βασιλίδα των Πόλεων, κοντοστάθηκα την ομορφιά ενός τέτοιου δέντρου απολαμβάνοντας, με πήρε είδηση η νοικοκυριά , κοντοστάθηκα ενεός , άναυδος και χαιρόμουν το χρώμα των καρπών, χρώμα καταπώς είναι ο ουρανός καθώς χαράζει , προτού ν’ ανατείλει ο ήλιος πάνω απ’ το Παγγαίο, καθώς ροδίζει λένε οι ποιητές μας, το χρώμα τούτο της έκστασης και της έξαψης που παίρνει ο ορίζοντας όταν βουτά ο γήλιος το σπερνό γιά να κοιμηθεί και βάφει όλη την δύση στα Κρούσια και την Κερκίνη , καθώς γλυκοφυσά ο πουνέντες κι αγαλλιάζει η πλάση κι απορημένοι οι πελεκάνοι , ψαράδες ικανοί και λαίμαργοι θαμάζουν τις αποχρώσεις στην επιφάνεια της λίμνης, του κάλλιστου υγροβιότοπου, ά ! , κοντοστάθηκα άφωνος κι επεθύμησα επιθυμίαν σφοδρά, να κόψω ένα λωτό, το μέλι του να γέψω, τους Λωτοφάγους του γέρο Όμηρου λογιάζοντας, νουνίζοντας λένε στην Τραπεζούντα, τους συντρόφους του Οδυσσέα που ξελογιάστηκαν ανακαλώντας, κι είναι από καρδιάς οι ευγνώμονες ευχαριστίες στην γιαγιά Σουλτάνα που τούτο τον θαυμασμό και την επιθυμία διάβασε και με τρατάρησε, δέντρα του δεκεμβριάτικου, στολισμού οι λωτοί, αμή και του Γενάρη, την ομορφιά των χρωματισμών του ηλιοβασιλέματος ενσωματώνοντας, την γλυκύτητα του μέλιτος ωριμάζοντας, Ο καιρούς και χρόνους σ’ όλες τις γειτονιές των Σερρών την ωραιότητα των λωτών, εορτατιστικός στολισμός σε φυλλοβόλα δέντρα, η ωραιότητα της λιτότητας !
Ξεπίτηδες πήρα τούτη την αρχαία στράτα που συναντούσε μετά από μιάς μέρας δρόμο, πεζοπορώντας, την Εγνατία οδό που στους χρόνους εκείνους όδευε στα βόρεια του Παγγαίου συνδέοντας την κλεινή Αμφίπολη με τους ισχυρους Φιλίππους, επί τούτω διάλεξα να πορευτώ διασχίζοντας την ανατολική πλευρά των Καντακουζηνών κτημάτων, που η ισχυρή μνήμα της Ρωμιοσύνης διαφύλαξε την ονομασία της συνοικίας αιώνες κι αιώνες ως Κατακονόζι, αφού σκοπό είχα ν’ ανάψω κερί στον Άη Γιώργη τον Κρυονερίτη, το ποίημα αυτό της αρχιτεκτονικής, μοναδικό κτίσμα, διπλούς ναός, στα νότια ο τροπσιοφόρος Άη Γιώργης, στα βόρεια σφιχταγκαλιασμένος ο μικρότερος ναίσκος του μυροβλήτη θεσσαλονικιού Άη Δημήτρη, να ιδώ και την πρόοδο των εργασιών της ανακατασκευής του μεγάλου τρούλου, μερακλίδικα επανατοθέτηση της πλάκας της σκεπής γίνεται με σχιστολιθικές πλάκες από το Πράβι, ναό που η σερραία αρχόντισσα Υπομονή χήρα Σακελλαρίου Μουρμουρά με ξεχωριστή έγνοια και φιλοκαλία ανήγειρε στον δεκατοτρίτο αιώνα , στους χρόνους της Αναγέννησης των Παλαιολόγων, ήταν τότες που ο Ρωμιός Αυτοκράτορας από την Αυτοκρατορία της Νικαίας έδιωξε τους Φράγκους από την πόλη , ήταν μετά που στα Σέρρας διορίστηκε Κεφαλή ο Μιχαήλ Παλαιολόγος, αυτός που καταπόδην έγινε κι Αυτοκράτορας στην Κωνσταντινούπολη όταν την ξαναπήραμε από τους Λατίνους, ήταν εποχές ανάτασης του πνεύματος, ανάτασης στα γράμματα και στις τέχνες, στη φιλοσοφία και την λογοτεχνία, στη θεολογία και την ιστορία, στη νωπογραφία και στο ψηφιδωτό, στη γλυπτική και την αρχιτεκτονική, αξεπέραστες κορυφώσεις που θαμάζει ο νούς και σήμερα , τον είχε ιδρύσει χωρίς να γνοιαστεί γιά τις δαπάνες η χήρα Μουρμουρά, κι ύστερα στο Μοναστήρι το Πατριαρχικό του Προδρόμου που πάνω σε ριζιμιό βράχο στη μεγάλη χαράδρα που κόβει στα δυό το όρος του Μενοικέως ανήγειρε ο Εζεβών Ιωαννίκιος, τις Εζεβές στην Βισαλτία σήμερα Δάφνη τις λέμε , το αφιέρωσε εις μνημόσυνον αιώνιον , κι είδα στο προαύλιο λαό, σύναξη κόσμου, γυναίκεα κι άντρες, γέροι και νέοι συνέρρεαν απ’ όλη την πόλη των Σερρών !
Άναψα το μελισσοκέρι, ευλογημένες οι μέλισσες και δώρα τους μα πιό πολύ η επικονιαστική τους δραστηριότητα επί γής , ο πατέρας επέμενε , σαν τις μέλισσες στα λουλούδια κι όχι σα τις μύγες στα σκατά , συγχωρέστε με, γιά ωμή περιγραφή πρόκειται, ανεσπάστηκα τις αρχαίες εικόνες και ρώτησα τον επίτροπο προς τι η λαοσύναξη, τούτος δε , απορημένος γιά το ότι ήμουν ανενημέρωτος , μου είπε πώς σήμερα θα διαβαστούν οι Μεγάλες Ώρες των Θεοφανείων και πώς της Ακολουθίας θα προστή αυτός ο ίδιος ο Πατριάρχης !
Ο Πατριάρχης ;
Ένευσε καταφατικά , με διαβεβαίωσε , προσθέτοντας , ναί, ο πρώην Κωνσταντινουπόλεως Γεννάδιος, ο πρώτος που ανέλαβε μετά την Άλωση τον σταυρό του μαρτυρίου της Πατριαρχείας, όταν όλα κατέρρεαν ίνα μή είπω όταν όλα είχαν καταρρεύσει, τούτος που είχε διεξάγει τους περίφημους θεολογικούς διαλόγους με τους σοφολογιωτάτους των μουσουλμάνων στην Πόλη, τούτος κόντεψε να προσηλυτίσει τον Μεχμέτ τον Πορθητή, ο κάλλιστος των Ρωμιών, που είχαν αναζητήσει μετά την Άλωση και τον είχαν βρεί δούλο προς πώλησιν σε σκλαβοπάζαρο της Αδριανούπολης, τούτος που διαπραγματρύθηκε και πέτυχε τα προνόμια σαν αποκούμπι της Ρωμιοσύνης γιά την σκληρή πορεία στην άνυδρη έρημο αιώνων στη σκλαβιά, κι είναι τούτος που μετά την παραίτησή του είχε έρθει στα Σέρρας, στην Προδρόμεια Μονή, ευλογία γιά τον Λαό και τον τόπο, να ησυχάση, ν’ αφουγκραστεί, να διαβάσει, να γράψει, να σηκώσει τα χέρια ως το πάλαι ο Μωυσής εν τη ερήμω, φώς το απρόσιτον αναζητών , ναί , τούτος προίσταται στην Ακολουθία των Μεγάλων Ωρών των Θεοφανείων, του γάργεννλητορος η φωνή προσεμαρτύρει Σοι, αγαπητόν Σε Υιόν ονομάζουσα, άλλης τάξεως πανήγυρις, μιά ακολουθία Ακολουθίας, μιά συνεχιζόμενη Λειτουργία, τα άνω τοις κάτω συνομιλεί και συνεορτάζει, κι ο Μιχαήλ Παλαιολόγος στον Άη Γιώργη τον Κρυονερίτη, κι ο Στέφανος Ντουσάν που στους Αγίους Θεοδώρους των Σερρών ανακηρύχτηκε Τσάρος Σέρβων και Ρωμαίων κι ο Δεσπότης των Σερρών ο γενναίος Ιωάννης ο Ούγκλεσης σπεύδει παρείναι συν ημίν και πανήγυρις εστί πανηγύρεων, μα εμείς ανύποπτοι περιδιαβαίνουμε, αμαξιτοί ή πεζοπόροι, αδιάφοροι και μοιραίοι , αγρόν ηγόρασα , άγευστοι ιστορίας και νήστεις, κι άς μαρτυρούν οι λέξεις , τα τοπωνύμια, τα κειμήλια της παρακαταθήκης είτε τον Ιωάννη τον Καντακουζηνό μνημονεύοντας είτε τον Κρυονερίτη επικαλούμενη, είτε πάλιν την Παναγιά την Λιόκαλλη, της ωραιότητας προσωνύμιο, προσωνύμιο που έφερε διάσταση στους σοφούς αφού άλλοι μέν ισχυρίζονται ότι προέρχεται η λέξη από το Ηλιόκαλλη, άλλοι δε πάλιν πιστεύουν ότι τούτο προέρχεται από την σύντμηση των λέξεων η Πλιό Καλή , κι εμείς ανύποπτοι των θαυμασίων, άγευστοι των τελουμένων, κουρσάτοι πολυτελώς και βιαστικοί ιδιοτελώς τον χρόνο διώκουμε και τούτον χρόνο χάνουμε , τον χρόνο που κυλά σαν νερό, μας τσ ‘πε κι ο Θαλής απ’ την Μίλητο, κι άς στου Άη Γιώργη του Κρυονερίτη είναι πηγή ψυχρού ύδατος αναψύξεως !
Τελειώνει το Δωδεκάμερο, αδέρφια, οι καλλικαντζαραίοι ολοκληρώνουν τις σκανταλιές τους, αλλού σαν ξωτικά αλλού σαν ξωθιές, μετρούν τις μέρες γιά να ξαναρχίσουν το πριόνισμα του δέντρου, κι οι Κατσιμιχαίοι ανυπέρβλητα μας τους ξανατραγουδούν, οι λωτοί ωρίμασαν , μέλωσαν, ωραίζουν τον τόπο με χρώματα ανατολής σαν της Λιόκαλης, καλοτάξιδος ο νέος χρόνος και με μπουνάτσες και με φουρτούνες, καλοτάξιδος στις αμμουδιές του Ομήρου, στις χώρες των Λωτοφάγων, στις θάλασσες του Οδυσσέα, καλοχρονίαν , εύχονται σήν Τραπεζούνταν, σας χαιρετώ και σπεύδω, ο Πατριάρχης ο Γεννάδιος έβαλε ευλογητό, οι Μεγάλες Ώρες των Θεοφανείων, ου μήν αλλά και της ανθρωπιάς, της κοινωνίας, της ιστορίας άρχισαν, τι λέω, συνεχίζονται …
Εις τους αιώνας !
