Ἀγαπητοί μου χριστιανοί,
Ἔχοντας διαπλεύσει ἀσφαλῶς μέ τήν χάρη τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ «τό τῆς νηστείας μέγα πέλαγος», ἀξιωνόμεθα νά φθάσουμε στή μεγάλη καί χαρμόσυνη νύχτα τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως. Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία, στολισμένη μέ τό ἀπαστράπτον φῶς τοῦ ἀναστάντος Νυμφίου της προσκαλεῖ ὅλους μας νά ἑορτάσουμε μαζί μέ τούς πλησιοθέους ἀγγέλους, τόν ἀστερόεντα οὐρανό καί τήν μυροβόλο κτίση, τήν θριαμβευτική νίκη τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ κατά τοῦ διαβόλου, τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου. Δικαίως τό χρυσό στόμα τῆς Ἐκκλησίας μας πανηγυρίζει σήμερα λέγοντας: «Ἀνέστη Χριστός καί ζωή πολιτεύεται!».
Οἱ λίγες αὐτές, μεστοῦ ὅμως περιεχομένου, λέξεις μᾶς μυσταγωγοῦν στό ἄφθαστο κάλλος τοῦ μεγάλου θαύματος τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας. Συγχρόνως ὅμως μᾶς προσκα-λοῦν νά ζήσουμε ἐμπειρικῶς καί τίς συγκλονιστικές συνέπειες αὐτοῦ στήν ζωή μας. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας εἶναι κάτι πού ξεπερνᾶ τά πεπερασμένα ὅρια τῆς ἀνθρώπινης λογικῆς. Εἶναι ἕνα πανθαύμαστο ἔργο τῆς παντοδυνάμου ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Κάθε προσπάθεια λογικῆς κατανοήσεως τοῦ ὑπερφυσικοῦ αὐτοῦ γεγονότος μᾶς ὁδηγεῖ μακρυά ἀπό τόν οὐσιαστικό στόχο, πού εἶναι νά βιώσουμε τό θαῦμα καί τίς συνέπειές του στήν ζωή μας μέ πνευματικούς ὅρους. Ὅλοι οἱ ἅγιοί μας πίστευσαν δυνατά καί ἔδωσαν στόν πρωτουργό αὐτοῦ τοῦ θαύματος, Ἰησοῦ Χριστό, τήν καρδιά τους. Ἐγνώρισαν οὐσιαστικῶς τόν Χριστόν καί τήν δύναμιν τῆς ἀναστάσεως Του, ὅπως προτρέπει ὅλους μας ὁ Ἀπόστολος Παῦλος (Φιλ. 3, 10), ὁ ὁποῖος ἔκθαμβος ἐρωτᾶ: «ποῦ σοῦ θάνατε τό κέντρον;». Καί ὁ ἱερός Χρυσόστομος, τό χρυσό στόμα τοῦ Παύλου, ἀπαντᾶ: «Ἀνέστη Χριστός καί σύ καταβέβλησαι!». Αὐτή ἡ ἀκλόνητη βεβαιότητα στό θαῦμα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας, πού ἀποτελεῖ καί τόν ἀκρογωνιαῖο λίθο τῆς πίστεώς μας, ἐνισχύει καί φωτίζει διαχρονικῶς τήν πορεία, τήν διακονία καί τήν μαρτυρία τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ στό ἀνθρώπινο γίγνεσθαι. Αὐτή ἡ νίκη τῆς ἀναστάσεως, νίκη ἀμετάκλητη καί τελεσίδικη κατά τοῦ θανάτου καί τῆς φθορᾶς, χαρίστηκε ἀπό τόν Σωτῆρα μας Χριστό σέ ὁλόκληρο τό ἀνθρώπινο γένος.Ὅλοι θά ἀναστηθοῦμε! Τήν ἀνάσταση ὅμως, τῶν ἀναλογιῶν βεβαίως τηρουμένων, θά τήν ζήσουμε μέ τρόπον παρόμοιον ὅπως καί τήν γέννησή μας. Ὅπως ἀκριβῶς δέν ἐπιλέγουμε τήν εἴσοδό μας στόν παρόντα κόσμο ἀλλά μόνον τόν τρόπον πού θά ζήσουμε σέ αὐτόν, ἔτσι καί ἡ κοινή ἀνάστασις ἀποτελεῖ μέν δῶρο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ σέ ὅλους μας, ἡ ἐπιλογή ὅμως τοῦ τρόπου πού θά τήν ζήσουμε ἐξαρτᾶται ἀπό ἐμᾶς. Ἀπό τήν καλή χρήση τοῦ αὐτεξουσίου, τήν κατάλληλη προετοιμασία καί τήν δεκτικότητά μας. Κριτήριο καί μέτρο θά εἶναι ἡ ἐλεύθερη στάση μας ἀπέναντι στόν Χριστό και ἡ ἐνσυνείδητη μετοχή μας στό μυστήριο τῆς ἀγάπης Του. Λέγει ὁ ἅγιος Μά-ξιμος ὁ ὁμολογητής σχετικῶς: «Ὁ μέν Θεός κατά μίαν ἀπειροδύναμον τῆς ἀγαθότητος βούλησιν πάντας συνέξει καί ἀγγέλους καί ἀνθρώπους, ἀγαθούς τε καί πονηρούς. Οὗτοι δε πάντες οὐκ ἴσως μεθέξουσιν Θεοῦ, τοῦ διά πάντων ἀσχέτως χωρήσαντος, ἀλλ’ ἀναλόγως ἑαυτοῖς» (Μαξίμου ὁμολογητοῦ. Κεφάλαια διάφορα 4, 51-53, PG 90). Ἡ Ἀνάσταση δέν ἀφορᾶ οὐσιαστικῶς τόν ἴδιο τόν Χριστό. Δέν τήν εἶχε ἀνάγκη. Ἐκεῖνος μέ τήν δύναμη τῆς θεότητός Του ἀνέστησε τήν ἀνθρώπινη φύση Του καί μαζί «παγγενῆ τόν Ἀδάμ». Ἡ ἀνάστασή Του εἶναι ἕνα βαθιά ὑπαρξιακό γεγονός, δώρημα, δύναμη, δυνατότητα πού χαρίσθηκε ἀπό τόν Κύριό μας συνολικῶς στόν ἄνθρωπο, γιά χάρη τοῦ ὁποίου ὁ Σωτῆρας μας ἐνανθρώπησε, σταυρώθηκε, ἀπέθανε καί ἀνέστη. Ἡ ἀνάσταση δέν ἔχει νόημα γιά τόν φύσει ἀθάνατο Θεό, ἀλλά μόνον γιά τόν ἄνθρωπο. Ἡ θεία φύση ἐνίσχυσε τήν ἀδιαιρέτως, ἀτρέπτως, ἀναλλοιώτως καί ἀσυγχύτως ἑνωμένη μαζί Της ἀνθρώπινη φύση τοῦ θεανθρώπου Χριστοῦ. Αὐτή ἡ καθαρή, παναγία καί ἀμόλυντος ἀνθρωπίνη φύση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἑνωμένη βεβαίως πάντοτε μέ τήν θεότητα, ἐνίκησε τόν διάβολο καί τόν θάνατο. Ὁ πρῶτος Ἀδάμ στόν Παράδεισο νικήθηκε ἀπό τόν διάβολο διά τῆς ἁμαρτίας καί ἀπέθανε. Ὁ ἔσχατος Ἀδάμ, ὁ ἀναμάρτητος θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός, ἐνίκησε κατά κράτος τόν διάβολο καί χάρισε στόν ἄνθρωπο τήν δυνατότητα, ἑνωμένος μαζί Του νά νικᾶ καί ἐκεῖνος τόν διάβολο καί τά σκοτεινά ἔργα του. Μέ τήν μυστηριακή συμμετοχή μας στήν ζωή τοῦ Χριστοῦ μέσα στήν ἁγία ὀρθόδοξο Ἐκκλησία μας, πού εἶναι καί ὀνομάζεται Ἐκκλησία τῆς Ἀναστάσεως, γινόμεθα ἕνα Σῶμα μαζί Του καί προγευόμεθα τῆς χαρᾶς «τοῦ πάντοτε μετά Χριστοῦ εἶναι». Βιώνοντας μέ αὐτόν τόν τρόπο τό θαῦμα τῆς Ἀναστάσεως ζοῦμε τό μεγαλεῖο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, πού μᾶς ἐλευθέρωσε ἀπό τά αἰώνια δεσμά τῆς ἁμαρτίας, τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου, μᾶς συνεζωοποίησε, μᾶς συνανέστησε σέ μία καινούργια ἐν Χριστῶ ζωή. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου ἀποτελεῖ τό ἔνδοξο προανάκρουσμα καί τῆς δικῆς μας ἀναστάσεως, καθώς στόν ἀναστάντα Κύριό μας δόθηκε «πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καί ἐπί γῆς» (Ματθ. 28, 18). Ἐκεῖνος παραμένει λυτρωτικά κοντά μας διά τῆς Ἐκκλησίας Του κάθε στιγμή τῆς ζωῆς μας.
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Μέσα στήν ἀναστάσιμη ἀποψινή ἀτμόσφαιρα ἄς πλατυνθοῦν οἱ ψυχές μας, γιά νά νιώσουμε ἀμεσότερα τό μεγαλεῖο τῆς ἀναστασίμου χαρᾶς. Ἡ ἀναστάσιμη αὐτή χαρά δέν ἐπιβάλλεται. Βιώνεται μόνον καρδιακῶς. Μεταλαμπαδεύεται. Χαρίζεται. Ὅπως τό ἀνέσπερο φῶς τῆς Ἀναστάσεως πού λάβαμε πρίν ἀπό λίγο. Μέ τήν ὀρθόδοξη πίστη καί ζωή μας, δοξολογοῦντες τόν ἐνδόξως ἐκ νεκρῶν ἀναστάντα Χριστό καί ἑορτάζοντες τήν ἀνάστασή Του «μή ἐν ζύμῃ κακίας καί πονηρίας, ἀλλ’ ἐν ἀζύμοις εἰλικρινείας καί ἀληθείας» (Α’ Κορ. 5, 8) ἄς μεταφέρουμε αὐτή τήν χαρά καί τήν χάρη τῆς Ἀναστάσεως στήν κλονιζομένη κοινωνία μας. Ὁλόψυχα εὔχομαι κάθε ἡμέρα τῆς ζωῆς σας νά φωτίζεται, νά ἁγιάζεται, νά νοηματοδοτεῖται, νά χαριτώνεται καί νά στηρίζεται ἀπό αὐτό τό ἀναστάσιμο φῶς τοῦ Χριστοῦ.
Χριστός Ἀνέστη, ἀδελφοί! Ἀληθῶς Ἀνέστη!
Μέ πατρικές καί ἀναστάσιμες εὐχές καί εὐλογίες.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
Ο ΣΕΡΡΩΝ ΚΑΙ ΝΙΓΡΙΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ
* «Ἑορτάσωμεν τήν ἑορτήν ταύτην τήν μεγίστην καί λαμπράν, ἐν ᾗ ἀνέστη ὁ Κύριος. Ἑορτάσωμεν δέ αὐτήν φαιδρῶς ὁμοῦ καί θεοσεβῶς. Ἀνέστη γάρ ὁ Κύριος, καί τήν οἰκουμένην ἑαυτῷ συνέστηκεν· αὐτός μέν ἀνέστη, τοῦ θανάτου τά δεσμά διαρρήξας».
Τῆς εὐποιΐας μὴ ἐπιλανθάνεσθε! Απόστολος Παύλος (Εβρ. ιγ’, 16)
