Όσα ακούστηκαν στο διήμερο
Παιδιά σε ιδρύματα, οικογένειες που περιμένουν χρόνια για μία υιοθεσία, κρατικός μηχανισμός κατώτερος των περιστάσεων, υπηρεσίες υποστελεχωμένες.
Στο διήμερο ακούστηκαν πολλά και ενδιαφέροντα και κυρίως προτάσεις για βαθιές και ουσιαστικές τομές.
Στην Ήπειρο 150 αιτήσεις είναι κατατεθειμένες στο Εθνικό Μητρώο για υιοθεσία και άλλες δέκα για αναδοχή.
Στις εργασίες που έγιναν υπήρξαν δύο ξεχωριστές και συγκινητικές στιγμές.. Δύο ιστορίες που κατέθεσαν θετοί και ανάδοχοι γονείς από την Ήπειρο.
Το ζευγάρι που υιοθέτησε παιδιά
Το πρώτο ζευγάρι, η Ανδριάννα και ο Παύλος, έχουν έναν ευτυχισμένο γάμο που κρατά πάνω από τριάντα χρόνια. Δεν απέκτησαν βιολογικό παιδί, όμως σήμερα είναι ευτυχισμένοι γονείς δύο κοριτσιών έντεκα και οκτώ ετών.
Όταν η νομοθεσία για τις υιοθεσίες άλλαξε, αποφάσισαν να κινήσουν την διαδικασία. Σε συνεργασία με τις αρμόδιες υπηρεσίες υποβάλλανε την αίτηση.
Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα ήρθε η πρόταση «σύνδεσης». Εκεί ενημερώθηκαν ότι πρόκειται για δύο αδελφάκια, για δύο «σοκολατένια» παιδιά.
Δεν το σκέφτηκαν στιγμή…
«Τα συναισθήματα ανάμεικτα.. Από την μία τρόμος και από την άλλη χαρά και προσμονή. Άλλο η ιδέα να υιοθετήσεις ένα παιδί κι άλλο να φτάνει η στιγμή. Δεν θα χωρίζαμε ποτέ τα αδελφάκια..Ήταν το πιο όμορφο ναι που έχουμε πει στη ζωή μας, μαζί με εκείνο το ναι που είπαμε στο γάμο μας» αφηγήθηκαν.
Η πρώτη συνάντηση με τα παιδιά ήταν βαθιά συγκινητική. Με αγωνία και άγχος, με συγκίνηση και τρυφερότητα.
Οι συναντήσεις στο ίδρυμα κράτησαν αρκετά και μερικές φορές έγιναν με καθυστέρηση και εμπόδια.
Όλα αυτά ξεπεράστηκαν. Σήμερα ο Παύλος και η Ανδριάννα μεγαλώνουν τα δυο τους παιδιά ακούγοντας να τους φωνάζουν «μπαμπά» και «μαμά», κάτι που χρειάστηκε χρόνο, προσπάθεια, αφοσίωση και πολύ αγάπη.
«Ο δεσμός υφαίνεται από την πρώτη συνάντηση. Η αλλαγή στη ζωή μας ήταν ριζική. Η μετάβαση δεν ήταν εύκολη. Το πρώτο τρίμηνο με τα παιδιά στο σπίτι ήταν εκρηκτικό. Μετά τα πράγματα άρχισαν να παίρνουν τον δρόμο τους. Τα παιδιά πίστεψαν ότι θα είμαστε για πάντα μαζί. Πίστεψαν ότι θα είναι τα παιδιά μας και άρχισαν να μας εμπιστεύονται».
Η Ανδριάννα και ο Παύλος έχουν μία ευτυχισμένη οικογένεια από επιλογή γιατί όπως τόνισαν «γονιός γίνεσαι από επιλογή και όχι επειδή μπορεί να το επιβάλλει τα κοινωνικό ή οικογενειακό περιβάλλον».
Σκοπός ζωής για τους ίδιους είναι δώσουν στα παιδιά τους αγάπη, συναισθήματα, εμπειρίες ώστε σιγά σιγά να ξεθωριάσουν οι δυσκολίες του παρελθόντος που έχουν και να εμπιστευτούν τους ανθρώπους. «Αυτό που φροντίζουμε είναι γίνουμε ο δρόμος για το δικό τους μέλλον», είπαν για να εισπράξουν το πιο δυνατό χειροκρότημα όλων.
2η ιστορία
Η Άννα και ο Γιώργος μεγαλώνουν την Αντιγόνη που είναι το βιολογικό τους παιδί. Όμως είναι εγγεγραμμένοι στο Μητρώο Ανάδοχων Γονιών. Έτσι πριν από μερικούς μήνες κλήθηκαν να αναλάβουν την αναδοχή ενός βρέφους που γεννήθηκε από ανήλικη μητέρα και υπήρχε αδυναμία φροντίδας.
Η Άννα είχε θετή γιαγιά και η αγάπη που εισέπραξε ήταν το κίνητρο για να μπουν στο Μητρώο Ανάδοχων.
Το μωρό βρέθηκε στο σπίτι τους και εξακολουθεί να μεγαλώνει μαζί τους με όλη την αγάπη που αξίζει σε κάθε παιδί.
Στη μικρή τους κόρη έχουν εξηγήσει το ρόλο της ανάδοχης οικογένειας και περιμένει να επιστρέψει το μωρό στη μητέρα του ώστε ένα άλλο παιδάκι να βρεθεί στο σπίτι τους.
«Γίναμε ανάδοχοι όχι για να έχουμε ένα ακόμη παιδί. Το κάναμε για να προσφέρουμε ένα περιβάλλον ασφάλειας και αγάπης σε κάποιο παιδί που το χρειάζεται» σημείωσαν για να συμπληρώσουν ότι απολαμβάνουν τις στιγμές του μωρού που μεγαλώνει χωρίς να σκέφτονται τον αποχωρισμό.
Διατηρούν επαφές με την βιολογική μητέρα του παιδιού τις οποίες περιέγραψαν ως ιδιαίτερα συγκινητικές. «Δεν νιώθουμε ανταγωνιστικά. Θα μπορούσε κι εκείνη να είναι παιδί μας. Έμμεσα πιστεύουμε ότι βοηθούμε και την ίδια» ανέφεραν.
Το εγχείρημα δεν έχει μόνο ευχάριστες στιγμές. Έχει και δυσκολίες. Οι ανάδοχοι γονείς δεν έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους θετούς. Από το πιο απλό.. Την άδεια μητρότητας μέχρι και την ασφάλιση του βρέφους. Και κει έρχονται οι υπηρεσίες για να τα κάνουν ακόμη χειρότερα αφού «έχουν γνώμη αλλά δεν έχουν γνώση».
Τέλος, οι δύο αυτές ιστορίες μας συγκινούν όλους. Μακάρι να υπήρχαν περισσότεροι άνθρωποι που θα σκεφτόντουσαν με αυτόν τον τρόπο.
