Πάντα είναι δύσκολα για όποιον μαθαίνει μια δυσάρεστη είδηση.
Πολύ δε περισσότερο όταν αυτό τον άνθρωπο τον ξέρεις καλά και έχεις ζήσει μαζί του ποικίλες επαγγελματικές δραστηριότητες και ανάλογες κοινωνικές συναναστροφές.
Ο λόγος για τον χαμό της Νίκης και μάλιστα χωρίς τίποτα να μας προϊδεάζει για το κακό που ερχότανε…
Ένα κακό που ήρθε αναπάντεχα και για να μας θυμίσει πως δεν είμαστε τίποτα και για να μας προειδοποιήσει για ένα άλλο τρόπο ζωής και λειτουργίας.
Η Νίκη Στανίση υπηρετούσε στο 5ο Γυμνάσιο και για πολλά χρόνια δραστηριοποιήθηκε πολιτικά, συνδικαλιστικά και κοινωνικά στην πόλη μας
Τόσο οικογενειακά όσο και συναδελφικά ζήσαμε μαζί σε σχολεία, σε εφημερίδες, σε κόμματα (έστω και αντίθετα) και παίξαμε με τα παιδιά μας στις αλάνες και τα πάρκα….
Κανείς δεν το περίμενε …
Και θα περιμένουμε τις εξετάσεις για να μάθουμε τα αίτια του θανάτους της
Δεν θα αναφερθώ για την δράση της στην εκπαιδευτική κοινότητα καθώς οι επαΐοντες και όλοι όσοι ζήσαν τα τελευταία τριάντα χρόνια την εκπαίδευση ξέρουν και μπορούν να εκτιμήσουν την δράση και την συνδικαλιστική της πορεία.
Μια δράση από την οποία ξέφυγε τα τελευταία χρόνια, ασχολούμενη αποκλειστικά με το σχολείο της και τη μουσική που τόσο αγαπούσε
Άλλωστε ο αγαπημένος της Λευτέρης είχε επιλέξει μια δουλειά, που όσο ναναι τον έστελνε για μεγάλο χρονικό διάστημα , μακριά από την πόλη μας.
Να αναφερθώ στις χορωδίες, τις άπειρες διοργανώσεις , το κέφι αλλά και την όρεξη για την ζωή;
Άδικος κόπος, κυρίως για το Λευτέρη, που όπως όλα τα παιδιά αναζητά την …μάνα του!
Θερμά συλλυπητήρια Λευτέρη
Να ζήσετε και να την θυμάστε…
