Δύο εβδομάδες το παζάρευαν στο Μπακού του Αζερμπαϊτζάν οι εκπρόσωποι 200 χωρών για να καταλήξουν στη νέα συμφωνία για το Κλίμα.
Βέβαια η λυπητερή, δηλαδή τα ποσά που απαιτούνται είναι τεράστια και θα κατευθυνθούν στην αντιμετώπιση πλημμυρών, καυσώνων και ξηρασιών.
Έτσι, με… τυμπανοκρουσίες από τη μια και αντιδράσεις από την άλλη, κυρίως από την Ινδία, οι ισχυροί του κόσμου τούτου -ΕΕ, ΗΠΑ και άλλες πλούσιες χώρες- συμφώνησαν να αυξήσουν τις δωρεές και τα δάνεια προς τις αναπτυσσόμενες χώρες σε τουλάχιστον 300 δισ. δολ. ετησίως μέχρι το 2035.
Κι όσο κι εάν ακούγεται τεράστιο το ποσό, στην πραγματικότητα απέχει πολύ από το 1,3 τρισ. δολ. τον χρόνο, που ζητούσαν οι εκπρόσωποι των αναπτυσσόμενων χωρών.
Αν και τα νούμερα σε αυτό το επίπεδο ζαλίζουν, μια απλή μαθηματική πράξη μάς δείχνει ότι λείπει το ένα τρισ. δολ.
Ακόμη κι αν δεχτούμε ότι το 1,3 τρισ. δολ. του αιτήματος ήταν μαξιμαλιστικό για διαπραγματευτικούς λόγους, και πάλι τα 300 δισ. δολ. είναι λίγα για τον σκοπό που δίνονται και μακάρι να αξιοποιηθούν με τον βέλτιστο τρόπο.
Ήταν στραβό το κλίμα -με «γιώτα» αυτήν τη φορά και όχι με «ήτα» που λέει ο σοφός λαός-, το έφαγε κι ο γάιδαρος.
Διότι δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως η κλιματική αλλαγή δεν έχει σύνορα, δεν γνωρίζει από φράχτες και οι συνέπειές της είναι παγκόσμιες.
Το σκεπτικό της COP29 στο Μπακού ήταν να ενισχυθούν οι αναπτυσσόμενες χώρες ώστε να επενδύσουν σε μορφές ενέργειας με χαμηλές εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα –αντί να αναπτύξουν τις οικονομίες τους με καύση άνθρακα και πετρελαίου.
Τέτοια ανάπτυξη με χρήση στερεών καυσίμων υλοποίησαν οι χώρες της Δύσης για περισσότερο από έναν αιώνα και τις συνέπειες τις βλέπουμε και τις βιώνουμε σήμερα.
Καταστροφές, πλημμύρες, ξηρασίες πλήττουν χώρες και περιοχές που ούτε τις φανταζόμασταν.
Ή, και να τις φανταζόμασταν σε ορισμένες περιπτώσεις, αγνοούσαμε την ένταση στην οποία μπορούσαν να φτάσουν αυτά τα φαινόμενα.
