Γράφει ο Τάσος Χανλίογλου
Τύπος με περισσό θράσος και μπόλικη μαγκιά εισβάλει στο γραφείου αντιδημάρχου (προφανώς κολλητού του) και του πετά στα μούτρα μια κλήση της τροχαίας, σύμφωνα με την οποία αφαιρούσαν το δίπλωμα της κόρης του για κάποιο χρονικό διάστημα. Σχεδόν φτύνοντας και από γλώσσα ακαταλαβίστικη ξεχώρισα να λέει τα παρά κάτω. – Κοίτα να δεις, σου έδωσα 11 ψήφους, φρόντισε να σβηστεί η κλήση.
Ούτε στιγμή σκέφτηκε ότι ήμουν και εγώ εκεί. Φαίνεται αθώο το συμβάν με την πρώτη ματιά. Όμως σε μια δεύτερη ανάγνωση αποκαλύπτεται το γεγονός, ως το αυγό του φιδιού. Μένει να δούμε την συνέχεια. Δηλαδή μετά την εκκόλαψη ποια ήταν η εξέλιξη του φιδιού. Μάλιστα ανήκει στο είδος που με τον καιρό καταβροχθίζει και τον ίδιο τον εαυτό του αφήνοντάς μας πληθώρα από πεσκέσια σε αυγά.
Ζήσαμε «Μάτια», ζήσαμε «Τέμπη», ζήσαμε «Μάντρες» και ανυπολόγιστες άλλες συμφορές και τώρα η κοινωνία δείχνει, ή έτσι φαίνεται τουλάχιστον, να αφυπνίζεται. Τεράστιες οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας έστειλαν πολλά μηνύματα προς πάσαν κατεύθυνση.
Ήμουν ίσως ο μοναδικός που έγραψα άρθρο την επόμενη του τραγικού αυτού δυστυχήματος των Τεμπών, να μείνουν όλα τα συντρίμμια ως έχουν και πέραν των άλλων να αποτελέσουν μνημείο κατάντιας όπως και υπέγραψα και παραβρέθηκα σε συγκεντρώσεις.
Ένιωσα όμως ότι συντρίμμια έγινε μια χώρα ολόκληρη, μαζί βέβαια με όλους εμάς. Θύτες ή θύματα θα το γράψει η ιστορία. Αθώοι πάντως δεν είμαστε σε τίποτα κακό που συμβαίνει. Όταν ένας δημότης με 11 ψήφους ζητούσε εκδούλευση παρανόμως με κίνδυνο να προκληθεί δυστύχημα από την ασυνείδητο οδηγό, σκεφτείτε τι θα ζητούσε αν είχε ( όπως θα διατεινόταν) ο όποιος «παράγοντας» 300 ψήφους. Το λιγότερο διορισμούς στρατιών ολόκληρων ανίκανων της πίσω πόρτας.
Ένα σύστημα φιδίσιο με τόνους αυγών υπό εκκόλαψη, που εμείς οι ίδιοι το εκτρέφουμε. Μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα μόνον αν σταματήσουμε να απαιτούμε ρουσφέτια και να χειροφιλούμε. Έχουμε δημιουργήσει μια κοινωνία Φρανκενστάιν που δυστυχώς δεν έχει σωτηρία. Σαν αρχή θα ήταν καλό και φρόνιμο να παρακάμψουμε την ξέχειλη υποκρισία και επιτέλους στον καθρέφτη, πέραν της «γοητείας» μας, να προσπαθήσουμε μήπως και διακρίνουμε τον απόλυτο ένοχο.
Στο εδώλιο του Δικαστηρίου θα πρέπει να καθίσουμε όλοι μας και ευθαρσώς να δηλώσουμε ένοχοι. Κάποτε τον κουτό ή να το πω πολιτισμένα αυτόν που δεν «έπαιρνε» τα γράμματα, τον έστελναν να μάθει να επισκευάζει αυτοκίνητα με απρόβλεπτες συνέπειες. Στην συνέχεια ανακάλυψε ο πονηρός Έλλην την φρικώδη συναλλαγή με τον πολιτικό. Θα σε ψηφίζω ρε μεγάλε αλλά εσύ θα με διορίζεις, είπε και το έκανε πράξη. Παρακάμφθηκαν βέβαια όλοι οι νόμιμοι τρόποι που θα έχτιζαν μια υγιή και ασφαλή χώρα.
Ο Έλλην όμως ως «πολυμήχανος» καθώς είναι, ξανασκέφτηκε με το πονηρό του μυαλό και είπε μέσα του. Ήρθε η ώρα πλέον και από την θέση που κατέχω να συνδιαλλαγώ με την αγορά προς όφελός μου και άσε τους άλλους να «κουρεύονται». Εγώ και η βολεψιά μου. Αφού έτσι κάνουν όλοι. Σιγά σιγά παραμορφώθηκε και η σχέση Δημοσίου-Ιδιωτικού Τομέως.
Ένα αρρωστημένο μιζαδόρικο περιβάλλον ενίσχυσε ένα «σύστημα» προς ό,τι χειρότερο. Η σωτηρία μας θα προέλθει, εφόσον σταθούμε εμπρός από τον καθρέφτη. Καιρός να παρακάμψουμε το ψεύτικο είδωλο και με θάρρος να αντικρίσουμε το Alien που κρύβεται από πίσω και επιτέλους να αναμετρηθούμε μαζί του, μήπως τελικά σωθούμε. Φιλότιμο και ήθος απαιτείται για να σπάσουμε τα αυγά του φιδιού, πριν αυτά εκκολαφθούν. Αλλιώς υποκριτικά θα ζούμε στον προσωπικό μας παράδεισο ενώ στην ουσία η κοινωνία θα βουλιάζει στην δύσοσμη δική της σήψη, παρασέρνοντας τους πάντες.
Και μέσα στον παχύρευστο βούρκο της ψευτιάς, του ωχαδερφισμού, της λαμογιάς, του χειροφιλήματος των αναρίθμητων δικών μας επιδοματιών, της τεμπελιάς, των κοψομεσιασμένων, των τυφλών ταξιτζήδων, των γιατρών χωρίς πτυχία, των τραγικών οικογενειακών συνθηκών, των παραβατών που εγκληματούν στους δρόμους, του πλήθους με τα χαϊδεμένα αυτιά, τους έχοντες μπάρμπα στην Κορώνη, τους λαδωμένους, τους βολεμένους εις βάρος αξιολογημένων, τους πλουτίσαντες δι’ απευθείας και ουκ έστιν αριθμός, ένα μικρό τάγμα αυτό των «Άλλων Ελλήνων» που δεν ξεπερνά το 10% κατά την άποψη του Χρήστου Γιανναρά παλεύει καθημερινά. Πληρώνει φόρους, εργάζεται, παράγει πλούτο ονειρεύεται, ερωτεύεται, διαθέτει κριτικό πνεύμα και είναι δυστυχώς αυτοί οι λίγοι, που κρατούν την χώρα όρθια.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Κλείνοντας το άρθρο θα παραθέσω ελλαχιστότατο τμήμα της ομιλίας του Ελύτη κατά την τελετή παραλαβής του ΝΟΜΠΕΛ.
«Ίσως ο ωφελιμισμός δεν άφησε τα μάτια των ανθρώπων ανοιχτά όσο χρειάζεται. Η ομορφιά και το φως συνέβη να εκληφθούν άκαιρα ή ανώδυνα. Και όμως. Η διεργασία που απαιτείται για να φθάσει κανείς στο σχήμα του Άγγελου είναι, πιστεύω, πολύ πιο επώδυνη από την άλλη που εκμαιεύει όλων των λογιών τους δαίμονες».
