Ανάλυση: Το μεγάλο μας τσίρκο
«Εκπληξη» και «απορία», διαβάζουμε, εξέφρασε ο πρόεδρος της Βουλής κ. Νίκος Βούτσης για τις δηλώσεις του υπουργού Εθνικής Αμυνας αναφορικά με το εναλλακτικό σχέδιο της συμφωνίας των Πρεσπών. Τόνισε ότι η πρόσκληση του κ. Πάνου Καμμένου στις ΗΠΑ για στρατιωτικές βάσεις σε άλλα σημεία της Ελλάδας, πέραν της Σούδας, «δεν είναι εύκολο να κατανοηθεί» (Καθημερινή 11.10.2018).
Καλώστονα κι ας άργησε! Διότι αυτή την «έκπληξη» και αυτή την «απορία» έχουν οι Έλληνες πολίτες από τον Ιανουάριο του 2015, όταν συμπτύχθηκε αυτός ο αφύσικος γάμος.
Επίσης, «δεν είναι εύκολο να κατανοηθεί» γιατί τον Σεπτέμβριο του 2015, όταν πια δεν τους ένωνε ο αντιμνημονιακός αγώνας ξαναδόθηκαν οι όρκοι αιώνιας αγάπης και αφοσίωσης.
Η υπόθεση με την πρόταση του κ. Καμμένου είναι εξωφρενική και συνεπώς απερίγραπτη. Ο υπουργός Άμυνας χαράσσει την δική του εξωτερική πολιτική, δίνει βάσεις στην Ελλάδα χωρίς να ρωτήσει κανέναν. Όταν λέμε «κανέναν» δεν εννοούμε εμάς τους φορολογούμενους πολίτες που αγόγγυστα πληρώνουμε τα ταξίδια στις ΗΠΑ.
Εννοούμε την υπόλοιπη κυβέρνηση. Όπως επεσήμανε ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών κ. Γιώργος Κατρούγκαλος «οι προτάσεις του κ. Καμμένου δεν έχουν τεθεί στο υπουργικό συμβούλιο» (News 24/7, 10.10.2018). Και το ερώτημα είναι: στα διάφορα ταξίδια που έχει κάνει ο ΥΕΘΑ σε ολόκληρη την υφήλιο, τι άλλο μπορεί να έχει υποσχεθεί, χωρίς να το γνωρίζει η κυβέρνηση;
Είναι σίγουρο πως γέλασε κάθε πικραμένος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ όταν άκουσε την πρόταση του κ. Καμμένου. Η γραφειοκρατία εκεί λειτουργεί, ασχέτως αν αδυνατούν να περιορίσουν τις φοβερές εκλάμψεις του δικού τους Ντόναλτ Τραμπ. Ξέρουν πως οι συμμαχίες -ακόμη κι αν είναι Βαλκανικές- δεν στήνονται στο πόδι. Απαιτείται να υπερπηδηθούν πολλά εμπόδια, χρειάζονται χρόνια διπλωματικών διεργασιών. Αρκεί να σκεφθούμε πως πέρασε μια εικοσιπενταετία και η πΓΔΜ δεν μπορεί να ενταχθεί σε υπάρχουσα, πραγματική συμμαχία, δηλαδή στο ΝΑΤΟ. Θα στηθεί στο πιτς-φιτίλι μια καινούργια για να βγουν από τα προσωπικά τους αδιέξοδα ο κ. Αλέξης Τσίπρας και ο κ. Καμμένος, που έχουν απώτερο στόχο να μείνουν τρεις μήνες παραπάνω στην εξουσία;
Ας ευχηθούμε πως στην Ουάσιγκτον κατάλαβαν την γελοιότητα αυτής της κυβέρνησης, όμως εδώ τα πράγματα είναι σοβαρά και σε θεσμικό και σε διπλωματικό επίπεδο. Σε θεσμικό διότι έχουμε μια κυβέρνηση όπου ο υπουργός Άμυνας ασκεί την προσωπική εξωτερική πολιτική, κάτι που δεν προβλέπεται από το Σύνταγμα και τους δημοκρατικούς κανόνες. Από την άλλη ξέρουμε, πως η ιστορία πήρε περίεργες στροφές για μια κουβέντα παραπάνω σε διπλωματικό επίπεδο, και δεν μπορούμε να φανταστούμε τι αποτελέσματα θα υπάρξουν όταν εμφανίζεται ξαφνικά ένα νέο «σχέδιο» που θα φιλοδοξεί να αλλάξει τον πολιτικό χάρτη των Βαλκανίων. Δεν λέμε ότι θα εφαρμοστεί, αλλά είναι εξαιρετικά επικίνδυνο το γεγονός να δείχνει η χώρα μια τέτοια εικόνα ασυναρτησίας και επιπολαιότητας.
Είναι υπαρκτός ο φόβος ότι στην οικονομική καταστροφή που επέφεραν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, όταν διαπραγματεύονταν με τα πουκάμισα έξω, θα προσθέσουν και κάποια εθνική όταν διαπραγματεύονται οι κυβερνητικοί εταίροι κατά μόνας. Συνεπώς ένας δρόμος υπάρχει: να πάνε λοιπόν τα δύο κόμματα να ζήσουν τον έρωτά τους κάπου αλλού, μακριά από την κυβέρνηση διότι οι καιροί ου μενετοί.
