Η δίκη για πάρα πολλούς Έλληνες και δη Μακεδόνες είναι ιστορικά, κρισιμότερη από εκείνη του μέγιστου Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, γιατί τώρα δικάζεται η ίδια η Μακεδονία.
Δικάστηκε στην ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας η προσφυγή των Παμμακεδονικών Ενώσεων Υφηλίου κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών
Παραστάτες στη δίκη η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, που στη Βόρεια Ελλάδα ξεπερνά το 80%, αφού 43 από τους δήμους μας ήδη εξέδωσαν ψηφίσματα κατά της Συμφωνίας.
Η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας είναι κρίσιμη για το μέλλον της χώρας μας, την ακεραιότητα και την εθνική της ανεξαρτησία.
Η προπαγάνδα της κυβέρνησης διαδίδει ότι το αποτέλεσμα της δίκης «είναι ήδη γνωστό».
Μιας και έχει, ήδη, επιχειρήσει, δια υπουργού της, «παρεμβάσεις» και στην πράξη κατάργηση της διάκρισης των εξουσιών.
Η ίδια προπαγάνδα προβλέπει, ότι οι δικαστές «θα αυτοακυρωθούν, προβάλλοντας μόνο νομικίστικα επιχειρήματα και υπεκφυγές» οι οποίες θα λειτουργήσουν ως ταφόπλακα στην υπόθεση της Μακεδονίας μας.
Διαρρέουν μέχρι και τις πολιτικές πεποιθήσεις δικαστών.
Όλα αυτά τα, εξόχως συκοφαντικά , επικαιροποιούν όσα είχε πει ο πρώην πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας, Νικόλαος Σακελλαρίου, όταν παραιτούμενος έθεσε θέμα δημοκρατίας του ανώτατου δικαστηρίου.
Βασικό κυβερνητικό επιχείρημα είναι ότι ο πολίτης δεν μπορεί να προσφύγει κατά μιας κυβερνητικής πράξεως.
Κι αυτό βασίζεται στο Διάταγμα 45, 5, περί Συμβουλίου της Επικρατείας, που είναι αντιγραφή του νόμου της Δικτατορίας 170/1973!
Είναι πασιφανές ότι από τις διοικητικές πράξεις της κυβέρνησης προκύπτουν επιπτώσεις που κρύβονται.
Και το Συμβούλιο της Επικρατείας έχει καθήκον να «αποφαίνεται κατά μιας εκτελεστής διοικητικής πράξης για όποιον έχει έννομο συμφέρον», όπως οι Παμμακεδονικές και όλοι οι Μακεδόνες πολίτες.
Κάποιοι λένε το δικολαβικό: «η Συμφωνία δεν μπορεί να κριθεί πριν υπάρξουν τα αποτελέσματά της».
Αλλά, όταν θα εκδηλωθούν τα αποτελέσματα θα είναι αργά, γιατί η Μακεδονία θα έχει χαθεί, και η χώρα μας θα έχει μπει σε τροχιά …διαμελισμού!
Το Συμβούλιο της Επικρατείας κρίνει, ως οφείλει, ακόμη και: «Κάθε κανονιστικό Προεδρικό Διάταγμα πριν σταλεί στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για υπογραφή και δημοσίευση σε ΦΕΚ» [το οποίο πρέπει] «να αποσταλεί πρώτα στο Συμβούλιο της Επικρατείας για επεξεργασία».
Αυτό είναι πάγια τακτική στην Ελλάδα!
Μόνο που δεν γίνεται κάτι τέτοιο στην πραγματικότητα!
Είναι αυταπόδεικτο λοιπόν ότι η Συμφωνία των Πρεσπών αποτελεί μείζον εθνικό γεγονός, προς κρίση, και εμπεριέχει καταστροφικές επιπτώσεις.
Νομικά, ο τύπος δημιουργήθηκε για να περιφρουρεί την ουσία.
Όχι, να την καταργεί.
Κι εδώ η ουσία είναι ότι ένας υπουργός Εξωτερικών, χωρίς εξουσιοδότηση από τη Βουλή, υπέγραψε μια προδοτική για τον λαό Συμφωνία.
Η ανυπαρξία της πληρεξουσιότητάς του είναι αυταπόδεικτη, και σε αυτό το σημείο η Συμφωνία των Πρεσπών είναι άκυρη, βάσει του άρθρου 46 της Σύμβασης της Βιέννης.
Η κυβέρνηση απαρτιζόταν από δυο κόμματα, που το ένα υποστήριζε ότι δεν θα ψηφίσει, ποτέ, παραχώρηση του ονόματος «Μακεδονία» στα Σκόπια.
Και η Βουλή δεν έδωσε ποτέ εξουσιοδότηση προς υπογραφή.
Τα περί «εκτελεστής διοικητικής πράξης» σε μια Συμφωνία που, ήδη, εφαρμόζεται χωρίς να κυρωθεί και, ότι δήθεν πρόκειται για «κυβερνητική πράξη στην οποία δεν ανακατεύεται η δικαιοσύνη» μεθοδεύουν εθνική καταστροφή.
Οι δικαστές κρίνουν και την ουσία και όχι μόνο τον τύπο.
Με δεδομένο ότι η Συμφωνία θα υπογραφεί από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, στην πράξη θα έχει θέση και συνέπειες «πανεθνικού νόμου» για τους απανταχού Έλληνες.
Ας δούμε τώρα, μόνο, τις κορυφαίες παρανομίες της Συμφωνίας που έχει μπροστά του το Συμβούλιο της Επικρατείας.
Η πρώτη είναι ότι παραβιάστηκε η Αρχή της λαϊκής κυριαρχίας, το θεμέλιο του πολιτεύματός μας, και συνεπώς, έχουμε «σφετερισμό λαϊκής κυριαρχίας».
Βάσει του Άρθρου 1 του Συντάγματός μας πηγή εξουσίας είναι ο λαός και η Αρχή της Πλειοψηφίας.
Και αυτή εκφράστηκε, δημόσια, σε ποσοστό που ξεπερνά το 70%-80% εναντίον της Συμφωνίας στα μεγαλειώδη συλλαλητήρια, και τελευταία στις μαθητικές διαδηλώσεις-καταλήψεις.
Εξ οφίτσιο λοιπόν κυβερνά μόνο μια δικτατορική ή άλλη κυβέρνηση κληρονομικής αρχής, και όχι μία δημοκρατική.
Ο κ. Τσίπρας ομολόγησε δημόσια ότι, αν έκανε δημοψήφισμα, το αποτέλεσμα θα ήταν ΟΧΙ.
Έτσι, προκλητικά ο κυβερνητισμός τρέμει το δημοψήφισμα, αγνοεί τον ελληνικό λαό, παραβιάζει το Σύνταγμα, και πρωτίστως τη βούληση της πλειοψηφίας. Και αυτά είναι βαριά ποινικά αδικήματα.
Οι πρωταίτιοι της δικτατορίας καταδικάστηκαν με βάση το Άρθρο 134 του Ποινικού Κώδικα, με κατηγορίες για εσχάτη προδοσία και κατάχρηση-αγνόηση της λαϊκής εξουσίας-κυριαρχίας.
Άμεσα σχετικό είναι και το σημερινό Άρθρο 120 του Συντάγματος.
Οι δικαστές του Συμβουλίου της Επικρατείας θα έρθουν ακόμη αντιμέτωποι με το σύνολο των διεθνών κραυγαλέων παραβιάσεων της Συμφωνίας των Πρεσπών.
Και, όπως το Άρθρο 28 του Συντάγματος ενσωματώνει απολύτως το διεθνές δίκαιο, θα έρθουν αντιμέτωποι με το Δίκαιο της ΕΕ Άρθρο 47, το οποίοι επιτάσσει «αποτελεσματική απονομή δικαιοσύνης».
Παράλληλα, στο ίδιο Δίκαιο, δεν νοείται να μην εφαρμόζονται τα προβλεπόμενα για τα «ανθρώπινα δικαιώματα» και τον σεβασμό της «εθνικής ταυτότητας» των Ελλήνων –μοναδικών Μακεδόνων.
Η Συμφωνία των Πρεσπών, για το Σύνταγμα, το εσωτερικό μας δίκαιο και το διεθνές, είναι ένα καταφανές έγκλημα.
Γιατί παραδίδεται η Μακεδονία μας στον, καθημερινά, επιβεβαιούμενο επεκτατισμό των Σκοπίων και απειλείται η κρατική οντότητα της χώρας μας.
Είναι μια Συμφωνία δούρειος ίππος για την Ελλάδα.
Και αυτό απαιτεί δικαστές που θα τηρήσουν τον όρκο τους.
Ο λαός θεωρεί ήρωες τους δικαστές που σήκωσαν το ανάστημά τους στη δίκη του Κολοκοτρώνη, τον Αναστάσιο Πολυζωίδη και τον Γεώργιο Τερτσέτη.
Αυτούς μνημονεύει, ρίχνοντας στα Τάρταρα της ιστορικής του συνείδησης κάποιους στιγματισμένους επίορκους. Η κοινωνία, επίσης, που παρακολουθεί με άγρυπνο βλέμμα, είναι έτοιμη για μεγάλες, ιστορικές και οδυνηρές υπερβάσεις.
Το πολίτευμα πρέπει να ανορθωθεί!
