Είναι καιρός να ζήσουμε χωρίς φόβο
Κάποιες φορές θέλετε να τρέξετε σαν λύκος και να σκαρφαλώσετε στο πιο ψηλό βουνό για να ουρλιάξετε και να φωνάξετε όλα αυτά που κρατάτε μέσα σας, όλα αυτά που κρύψατε και δεν είπατε ποτέ. Όταν το κάνετε, όλος ο δισταγμός, οι ψευδείς παρουσίες και οι φόβοι για το τι θα πουν οι άλλοι δε θα είναι παρά μια ενοχλητική ομίχλη που πρέπει να καθαριστεί.
Ζούμε σε μια κουλτούρα που αντιστέκεται στα συναισθήματα. Τόσο πολύ ώστε όταν τα παιδιά φτάνουν στην ηλικία των 5, ξεκινούν ήδη να αναπτύσσουν συγκεκριμένους μηχανισμούς καταστολής: συγκρατούν τα δάκρυα τους, προστατεύουν τα λόγια τους και χαμηλώνουν το πρόσωπο τους και έτσι εκπληρώνουν μια από τις διαταγές των ενηλίκων: «μην κλαις, μην μιλάς, μην εκφράζεις τον εαυτό σου.»
«Ο μισός κόσμος αποτελείται από ανθρώπους που έχουν κάτι να πουν και δεν μπορούν και ο άλλος μισός από αυτούς που δεν έχουν τίποτα να πουν και συνεχίζουν να μιλούν.» Robert Frost
Υπάρχουν πολλές συνέπειες του να γίνεσαι μέρος της κουλτούρας η οποία φυλακίζει τα συναισθήματα από τόσο μικρή ηλικία. Δεν μεγαλώνετε απλά ως σκλάβος της σιωπής. Τα παιδιά που έχουν διδαχθεί να θάβουν τα συναισθήματα τους συχνά καταλήγουν να βρίσκουν διεξόδους για να εκφράσουν αυτά που έχουν μέσα τους και η επιθετικότητα, ο θυμός και η περιφρόνηση συχνά αναδύονται μέσα από αυτό.
Ο Φρόιντ είπε πως το μυαλό είναι σαν ένα παγόβουνο. Μόνο το ένα έβδομο αναδύεται από το νερό και το υπόλοιπο είναι κάτω από την επιφάνεια, βυθισμένο σε ένα παγωμένο σύμπαν που περιέχει οτιδήποτε δεν έχει ειπωθεί, ότι έχει καταπνιχθεί και όλα τα λόγια που επιλέξατε να κρατήσετε μέσα σας, φοβούμενοι τις συνέπειες που θα μπορούσαν να εγερθούν στην μπερδεμένη δημόσια κοινωνία.
Ακροβατώντας στο σκοινί
Όταν οι άλλοι σας ρωτάνε «είσαι εντάξει; Δεν φαίνεσαι καλά», πιθανώς απαντάτε με ένα «όχι, όχι, είμαι εντάξει, όλα καλά» σε περισσότερες από μία περιπτώσεις. Όταν λέμε πράγματα όπως αυτό , υποκύπτουμε στην απόσυρση χρησιμοποιώντας μια τυπικότητα που όλοι χρησιμοποιούν: λάθος. Επειδή κανείς δεν νοιάζεται για τα σπασμένα μας κομμάτια μας που κρέμονται από μια κλωστή, επειδή νομίζουμε πως ο συναισθηματικός μας πόνος είναι μόνο για την προσωπική μας ζωή.
Ωστόσο, το πραγματικό πρόβλημα έρχεται από την αδυναμία μας να ανοιχτούμε μπροστά σε ανθρώπους με τους οποίους δεν είμαστε πολύ κοντά. Δεν το κάνουμε επειδή νομίζουμε πως με το να δείχνουμε πόνο, ενόχληση ή ανησυχία σημαίνει πως έχουμε χάσει τον έλεγχο του εαυτού μας.
Με κάποιο τρόπο η αποκάλυψη της δυστυχίας μας ενός συγκεκριμένου γεγονότος με τον σύντροφο ή την οικογένεια μας μπορεί να οδηγήσει σε ένα είδος αλληλεξάρτησης και νιώθουμε περισσότερο υπεύθυνοι για το πώς θα αντιδράσουμε στις δικές μας καταστάσεις.
Αξιολογώντας τις δράσεις περισσότερο από το ίδιο το πρόβλημα προκαλεί το να αφήσουμε τα πράγματα έτσι όπως είναι. Μένουμε ήσυχοι για τόσο πολύ ώστε δεν ενδιαφερόμαστε να υπομένουμε λίγο περισσότερο. Ομαλοποιούμε την ταλαιπωρία σαν κάποιος που παίρνει ένα απλό παυσίπονο για μια θανατηφόρα πληγή ή σαν κάποιος που προσφέρει νερό σε κάποιον που πνίγεται.
Αυτός δεν είναι ο σωστός τρόπος για να το διαχειριστούμε. Κανείς δεν μπορεί να ακροβατήσει σε ένα ατελείωτο σκοινί, γιατί αργά ή γρήγορα θα κοπεί και πέσει. Λογικά, όσο πιο ψηλά σκαρφαλώνετε έτσι, τόσο περισσότερο θα χτυπήσετε όταν πέσετε.
Δικαιούστε να είστε ελεύθεροι
Αυτό είναι ένα ενδιαφέρον γεγονός που αξίζει να θυμηθείτε: όταν κάτι σας στεναχωρεί, σας πληγώνει ή σας ενοχλεί όπως μια απότομη προσβολή, ο εγκέφαλος χρειάζεται μόνο 100 μιλιδευτερόλεπτα για να αντιδράσει συναισθηματικά. Τότε, μόνο σε 600 μιλιδευτερόλεπτα, καταγράφεται αυτό το συναίσθημα στον εγκεφαλικό φλοιό.
Όταν λέτε πράγματα στον εαυτό σας όπως «αυτό που λένε δεν με επηρεάζει, θα κάνω πως δεν με νοιάζει» είναι πολύ αργά γιατί οι μηχανισμοί του εγκεφάλου ήδη έχουν κωδικοποιήσει την συναισθηματική επίπτωση.
Αν προσπαθήσετε να το καταγράψετε με διαφορετικό τρόπο, απλώς εξαπατάτε τον εαυτό σας και σπαταλάτε ενέργεια και πόρους που θα μπορούσατε να είχατε επενδύσει σε άλλες στρατηγικές.
Έχουμε διδαχθεί για πολύ καιρό πως είναι κακό να δείχνουμε τα συναισθήματα μας, πως οι άνθρωποι που λένε την αλήθεια είναι επιθετικοί και πως είναι πάντα καλύτερο να χρησιμοποιήσουμε ευφυή ψέματα πριν πούμε μια πικρή αλήθεια. Αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Μπορείτε να είστε κατηγορηματικοί χωρίς να είστε επιθετικοί. Και θα ήταν καλό να ξεκινήσετε την πρόκληση της παραδοσιακής ιδέας πως το συναίσθημα είναι το αντίθετο της λογικής, κάτι που επίσης δεν ισχύει.
Επιτρέποντας στον εαυτό σας να βιώσει πλήρως τα συναισθήματα θα σας βοηθήσει να καταλάβετε τις ανάγκες σας. Ρίχνει φως στα διαστήματα των σκέψεων που συχνά γεμίζουμε με λανθασμένες ιδέες όπως « αν υποφέρω λίγο ακόμα τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα, δε με νοιάζει τι είπαν, καλύτερα να προσποιηθώ πως δεν συνέβη τίποτα.» Το να κατανοείτε πλήρως , να ακούτε και να αισθάνεστε τα συναισθήματα σας είναι μια ζωτική ανάγκη που πρέπει να εξασκείτε καθημερινά.
Θα έπρεπε να εξασκούμε την τέχνη της αυτοπεποίθησης, την υγιή άσκηση της έκφρασης του πως νιώθουμε και τι αξίζουμε. Θα έπρεπε να ουρλιάξουμε στο φεγγάρι, να φωνάξουμε στη νύχτα για το ποιοι είμαστε, τι χρειαζόμαστε και τι αξίζουμε. Αρκετά με το να έχουμε ως προτεραιότητα τα συναισθήματα των άλλων αντί για τα δικά μας συνεχώς. Είναι καιρός να ζήσουμε χωρίς φόβο.
