Πώς είναι να απομονώνεσαι σε ένα χωριό κατά την διάρκεια της καραντίνας χωρίς καν να μιλάς την τοπική γλώσσα.
Όταν οι ιταλικές πόλεις άρχισαν να προσφέρουν σπίτια προς πώληση με λίγα περισσότερα από μερικά ευρώ, οι πρώτοι λάτρεις του τουρισμού ξεκίνησαν να επενδύουν και να μετακομίζουν στις απομακρυσμένιες γωνιές της Ιταλίας.
Προφανώς για την ανακαίνιση των κατοικιών στην συνέχεια χρειάζονταν αρκετά χρήματα, αλλά η αρχική προσφορά ενός τόσο φτηνού σπιτιού φάνταζε ειδυλλιακή.
Κανείς όμως δεν φανταζόταν πως θα έρθει ο κορονοϊός και πως η Ιταλία θα ήταν μία από τις χώρες που θα δέχονταν το μεγαλύτερο πλήγμα.
Πώς είναι άραγε για κάποιον να περνά την καραντίνα σε ένα παλιό σπίτι που βρίσκεται σε ένα απομακρυσμένο χωριό στο οποίο οι κάτοικοι δεν μιλούν την γλώσσα σου και ως εκ τούτου δεν μπορείς να επικοινωνήσεις με κανέναν;
Σίγουρα δύσκολα, θα απαντήσει κάποιος.
Το CNN συνομίλησε με ανθρώπους που αγόρασαν ένα σπίτι στα απομονωμένα χωριά της Ιταλίας.
Οι ίδιοι αισθάνονται αισιόδοξοι και πρόθυμοι να ολοκληρώσουν την αναδιαμόρφωση της κατοικίας τους, κάνοντας το όνειρό τους πραγματικότητα.
Μάλιστα, παρά τον κίνδυνο που διέτρεξε η χώρα, οι άνθρωποι αυτοί επισημαίνουν πως η κρίση του κορονοϊού τους έκανε να εκτιμήσουν ακόμα περισσότερο την ομορφιά των αγροτικών τόπων της μεσογειακής χώρας.
Ο καλλιτέχνης Αλβάρο Σολορζάνο, με έδρα το Μαϊάμι, επί του παρόντος είναι εγκλωβισμένος στο Μουσομέλι, μια γραφική επαρχία στην Σικελία όπου την περασμένη χρονιά αγόρασε δύο φθηνά ακίνητα.
Το ένα κόστισε μόλις ένα ευρώ και το άλλο λίγα ευρώ περισσότερα.
Τον Μάρτιο έφτασε εκεί με την σύζυγό του, τον γιο του και την σύντροφό του γιου του προκειμένου να αρχίσουν οι εργασίες για την ανακαίνιση.
Οι άλλοι τρεις επέστρεψαν στο Μαϊάμι, ο πατέρας της οικογένειας ωστόσο, ξέμεινε εκεί, αφού θα έφευγε μερικές εβδομάδες αργότερα, πράγμα που δεν πρόλαβε λόγω των περιορισμών που επιβλήθηκαν στις πτήσεις.
«Έχασα χρόνο. Ήρθαμε όλοι μαζί εδώ και τελικά κατέληξα να ζω την καραντίνα μόνος μου, σε ένα μόνο κρεβάτι και έναν χώρο χωρίς έπιπλα, χωρίς τηλεόραση, όπου δεν είχα κανέναν να μιλήσω», λέει στο CNN.
«Αυτό ήταν το πιο δύσκολο πράγμα, αν ήταν εδώ η οικογένειά μου θα ήταν όλα διαφορετικά», συμπληρώνει.
Ο Σολορζάνο εξηγεί πως περνά την ημέρα του παρακολουθώντας τηλεόραση στο τοπικό καφενείο, μαθαίνοντας ιταλικά και πηγαίνοντας στο σούπερ μάρκετ, δραστηριότητα την οποία μάλιστα χαρακτηρίζει την «ωραιότερη της ημέρας». Συνομιλεί επίσης πολλές ώρες με την οικογένειά του.
Παράλληλα, αξιοποιεί κάποιες ώρες επισκευάζοντας και βάφοντας τους τοίχους του σπιτιού του.
«Έκανα μικρά πράγματα, αλλά ήταν εξαιρετική ασχολία για να αξιοποιήσω τον χρόνο μου. Όταν η οικογένειά μου επιστρέψει, το σπίτι θα είναι έτοιμο.
Ευτυχώς, το κατάστημα με τα υλικά στην περιοχή έμεινε ανοιχτό καθ’ όλη την διάρκεια της καραντίνας», λέει.
Ο άνδρας τονίζει επίσης πως παρά τα αρχικά προβλήματα επικοινωνίας, οι γείτονες του τον βοήθησαν με τις επισκευές.
«Μόνο οι δύο πρώτες νύχτες ήταν δύσκολες. Έκανε κρύο και πάνω από τις πιτζάμες μου αναγκάστηκα να φοράω το σακάκι για να μην κρυώνω.
Όταν οι υπέροχοι γείτονες μου το συνειδητοποίησαν, μου έδωσαν θερμάστρες και μάλιστα μου προσέφεραν και κουβέρτες. Το Πάσχα μου έφεραν φαγητό. Δεν ξέρω τι θα είχα κάνει χωρίς αυτούς», προσθέτει.
Διαβάστε επίσης για το αεροπορικό δυστύχημα στο Πακιστάν:
