Η Δημοτική Αρχή προτείνει το στρατόπεδο του Παπαλουκά να ονομαστεί Πολιτιστικό Κέντρο Κ. Καραμανλή και συζητά την πρότασή της στο Δημοτικό Συμβούλιο.
Η Λαϊκή Συσπείρωση αντιπροτείνει να ονομαστεί Χρήστου Κοσμίδη και επιχειρηματολογεί:
Χ. Κοσμίδης
Ο Χρ. Κοσμίδης γεννήθηκε στον Πόντο το 1912 και εγκαταστάθηκε στο χωριό Κάτω Αμπέλα Σερρών. Λόγω οικονομικών δυσκολιών άφησε την Πάντειο μετά το 1ο έτος και, μετά τη θητεία του, διορίστηκε γραμματέας Αγροφυλακής.
Πολέμησε στο αλβανικό μέτωπο ως έφεδρος αξιωματικός Πεζικού.
Όταν του ζητήθηκε από την τοπική κομματική επιτροπή του ΚΚΕ να βγει στο βουνό για να βοηθήσει στην οργάνωση των τμημάτων του ΕΛΑΣ δεν δίστασε ούτε στιγμή. Αφού βάφτισε τη νεογέννητη κόρη του βγήκε αμέσως στο βουνό.
Αργότερα στις 14 Σεπτεμβρίου 1944, ως διοικητής του 21ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ μπήκε ως απελευθερωτής στην πόλη των Σερρών. Στο ΔΣΕ αναδείχτηκε διοικητής της 132 ταξιαρχίας. Έζησε στην Τσεχοσλοβακία και τη Ρουμανία, επαναπατρίστηκε το 1987 και πέθανε στις 28 Γενάρη 1998.
Ένα μικρό ιστορικό για την απελευθέρωση της πόλης των Σερρών.
Στα τέλη Αυγούστου του 1944 συγκεντρώθηκαν όλα τα τμήματα του Αρχηγείου Μποζ-Νταγ του ΕΛΑΣ στην έδρα του συγκροτήματος στον Αλή Μπαμπά (Λαιλιάς).
Ο Χρήστος Κοσμίδης διοικητής του Αρχηγείου μέσα από τις μαρτυρίες του μας ενημερώνει ότι εκεί πραγματοποιήθηκε μεγάλη σύσκεψη όλων των στρατιωτικών και καπεταναίων από διμοιρία και πάνω. Στην σύσκεψη αυτή όλοι ενημερώθηκαν για την κατάσταση που επικρατούσε στα μέτωπα του πολέμου τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και διεθνώς. Στην σύσκεψη αυτή επίσης αποφασίστηκε και οργανώθηκε η απελευθέρωση της Αν. Μακεδονίας Θράκης από τους Γερμανοβουλγάρους κατακτητές.
Εκεί αποφασίστηκε η Διοίκηση του Αρχηγείου, της οποίας όπως προείπαμε διοικητής ήταν ο Χρ. Κοσμίδης και καπετάνιος ο Γιώργος Γαλατάς, να κινηθεί με δύναμη τριών λόχων προς την πόλη των Σερρών με αποστολή την απελευθέρωσή της από τους βουλγάρους φασίστες.
Ταυτόχρονα και οι υπόλοιπες διμοιρίες θα κατευθύνονταν προς τα άλλα μεγαλοχώρια του νομού (Σιδ/στρο, Ζίχνη, Ροδολίβος)
Την περίοδο εκείνη οι διεθνείς συνθήκες ήταν ευνοϊκές αφού ο Σοβιετικός Στρατός απελευθέρωνε μία μία τις χώρες των Βαλκανίων από τους μοναρχοφασίστες συνεργάτες των Γερμανών.
Στην γειτονική μας Βουλγαρία ήδη είχαν σχηματιστεί τμήματα παρτιζάνων που βοήθησαν στην συντριβή των φασιστών.
Μέσω Σιδηροκάστρου μάλιστα έφθασαν στις Σέρρες μερικοί Βούλγαροι παρτιζάνοι του τμήματος «Αντόν Ποπόφ», οι οποίοι αφού απελευθέρωσαν το Πετρίτσι της Βουλγαρίας είχαν αποστολή να προχωρήσουν στην Ανατολική Μακεδονία και από κοινού με τον ΕΛΑΣ να συλλάβουν όλους τους Βούλγαρους φασίστες που εγκλημάτησαν σε βάρος του ελληνικού λαού.
Στις 14 Σεπτέμβρη 1944, μετά από πολλές μάχες που δόθηκαν σε όλα τα χωριά του σημερινού Δήμου Εμμ. Παπά ενάντια των βουλγαροφασιστικών διοικήσεων των χωριών, ο ΕΛΑΣ έφτασε στα ασβεστάδικα, που βρίσκονται πάνω στο δημόσιο δρόμο, στην ανατολική πλευρά των Σερρών.
Ο ίδιος ο Κοσμίδης αναφέρει:
«Δεξιά και αριστερά του δημόσιου δρόμου, από το κέντρο της πόλης ως το εξοχικό Τσέλιο, ήταν παρατεταγμένα τμήματα της βουλγάρικης Μεραρχίας με επικεφαλής το διοικητή της, εφεδροελασίτες μόνο με δίκωχα του ΕΛΑΣ και χιλιάδες λαού που μας περίμεναν, ενώ οι καμπάνες των εκκλησιών χτυπούσαν χαρμόσυνα.»
Οι αντάρτες του Μποζ-Νταγ Σερρών συνταγμένοι σε φάλαγγα κατά τριάδες με επικεφαλής τη διοίκησή τους Χρήστο Κοσμίδη και Γ. Γαλατά, τους αντισυνταγματάρχες Τιμόθεο Αλεξανδρόπουλο, Γεώργιο Γλύπτη και άλλους αξιωματικούς, με την ελληνική σημαία μπροστά, παρέλασαν μέσα από τους δρόμους της πόλης και έφθασαν ως την κεντρική της πλατεία, νικητές πια αφού η βουλγαρική διοίκηση αναγνωρίζοντας την ήττα τους παρέδωσε την διοίκηση της.
Ο λαός των Σερρών με αγάπη, χαρά και ακράτητο ενθουσιασμό μαζί με τους ηρωικούς αντάρτες του Αρχηγείου τους Μποζ – Νταγ γιόρτασαν πανηγυρικά την απελευθέρωση των Σερρών και όλου του πληθυσμού του Νομού από το βουλγαρο-φασιστικό ζυγό με χορούς και τραγούδια όλη τη μέρα.
Για όλους αυτούς του λόγους θεωρούμε οτι το όνομα του Χρ. Κοσμίδη, του Διοικητή του Αρχηγείου του ΕΛΑΣ στην περιοχή των Σερρών και του επικεφαλής του τμήματος του ΕΛΑΣ που μπήκε απελευθερωτής στην πόλη μας, δικαιούται να δοθεί και ταιριάζει στο στρατόπεδο που πρόκειται να μετονομαστεί.
Με αυτόν τον τρόπο προωθούμε την ιστορία του τόπου μας και συγχρόνως δημιουργείται ένα κίνητρο στους νέους ώστε να γνωρίσουν την άγνωστη αυτή πλευρά της.
