Ανοίγοντας ό άνθρωπος την καρδιά του στον πνευματικό και λέγοντας τα σφάλματα του, ταπεινώνεται, και έτσι ανοίγει την πύλη του Ουρανού, έρχεται πλούσια ή Χάρις του Θεού και ελευθερώνεται!
Γέροντα, ό Όσιος Μάρκος ό Ασκητής λέει: Ό γνωστικός εξομολογείται στόν Θεό όχι μέ τήν απαρίθμηση τών παραπτωμάτων του, αλλά μέ τήν υπομονή τών επερχομένων θλίψεων. Τί εννοεί;
– Καί τό ενα πρέπει νά γίνεται καί τό άλλο. Εξομολογείται ό πιστός στόν πνευματικό, εξομολογείται καί πριν από τήν προσευχή ταπεινά στόν Θεό, απογυμνώνοντας τον εαυτό του: Θεέ μου, έσφαλα, είμαι τέτοιος, τέτοιος. Συγχρόνως όμως δέχεται καί τις θλίψεις πού του συμβαίνουν σάν φάρμακο.
Η ανάγκη για εξομολόγηση
Ό Άγιος δέν λέει νά μήν κάνης τήν πρώτη καί τήν δεύτερη εξομολόγηση, άλλά μόνο νά ύπομένης τις θλίψεις. Τί θά πή εξομολογούμαι;. Δέν θά πή ομολογώ έξω αυτό πού έχω μέσα μου; Αν έχης μέσα σου καλά, εξομολογείσαι τω Κυρίω, δηλαδή δοξολογείς τον Θεό. Αν έχης κακά, εξομολογείσαι τις αμαρτίες σου.
– Γέροντα, την πρώτη φορά πού θά πάη κανείς γιά εξομολόγηση, θά μιλήση στον πνευματικό γιά όλη τήν προηγούμενη ζωή του;
– Τήν πρώτη φορά θά κάνη μιά γενική εξομολόγηση. Όπως ό ασθενής, όταν μπή στό νοσοκομείο, δίνει τό ιστορικό του, π.χ. λέει: είχα μιά πάθηση στους πνεύμονες, άλλά τώρα έχει περάσει, έχω κάνει μιά εγχείρηση μέ ολική ή τοπική νάρκωση κ.λπ., έτσι καί στήν πρώτη εξομολόγηση, άς προσπαθήση κανείς νά πή στον πνευματικό λεπτομέρειες από τήν ζωή του, καί εκείνος θά βρή τήν πληγή, γιά νά τήν θεραπεύση. Πολλές φορές ένα χτύπημα, πού δέν τού δίνεις σημασία, έχει ύστερα συνέπειες.
Βέβαια, τήν πρώτη φορά πού θά πάη στον πνευματικό, θά έχη νά πή, ας υποθέσουμε, εκατό αμαρτίες. Τήν δεύτερη θά έχη νά πή εκατόν δέκα, γιατί θά τον πολεμήση περισσότερο ό διάβολος, επειδή εξομολογήθηκε καί τού χάλασε τήν δουλειά
. Τήν τρίτη φορά μπορεί νά πή εκατόν πενήντα, άλλά ύστερα θά ελαττώνεται συνέχεια ό αριθμός, μέχρι πού θά πηγαίνη γιά εξομολόγηση καί θά έχη νά πή ελάχιστες αμαρτίες.
Τα σπουδαία λόγια αγάπης του Αγίου Παϊσίου
Ό χαριτωμένος πνευματικός αγαπάει καί πονάει τήν ψυχή, γιατί γνωρίζει τήν μεγάλη αξία της. Τήν βοηθάει στήν μετάνοια, τήν ξαλαφρώνει μέ τήν εξομολόγηση, τήν ελευθερώνει άπό τό άγχος καί τήν οδηγεί στόν Παράδεισο. Ό πνευματικός ονομάζεται πατήρ, γι’ αυτό πρέπει νά προσπαθήση νά είναι αληθινός πατέρας νά νουθετή μέ θεϊκή αγάπη καί στοργή.
Νά έρχεται στήν θέση του κάθε έξομολογουμένου καί νά ζή τόν πόνο του, ώστε ό έξομολογούμενος νά βλέπη στο πρόσωπο του ζωγραφισμένο τόν δικό του πόνο. Αυτό χρειάζεται ιδιαίτερα στήν εποχή μας, πού οί άνθρωποι έχουν ανάγκη άπό λίγο δροσερό νερό, καί όχι άπό δυνατό ξίδι.
Οί περισσότεροι, επειδή δέχονται επιδράσεις δαιμονικές, δύσκολα δέχονται μιά πνευματική συμβουλή ή μιά παρατήρηση. Γι’ αυτό καί τό μάλωμα πρέπει νά γίνεται μέ αγάπη ή υπόδειξη του σφάλματος μέ λεπτό τρόπο, μέ γέλιο ή μέ ένα αστείο.
Ή αγάπη πληροφορεί, ενώ τά ψυχικά πάθη προδίδουν τόν άνθρωπο. Όταν δέν ύπάρχη αγάπη, ή παρατήρηση μπορεί νά γίνεται μέ όμορφο τρόπο, άλλά ό άλλος κλωτσάει, γιατί αισθάνεται τό ανθρώπινο στοιχείο στήν συμπεριφορά μας.
Ένώ, όταν τό μάλωμα γίνεται μέ πόνο καί αγάπη, ό άλλος μπορεί νά στενοχωριέται, άλλά στο βάθος δέν πληγώνεται, γιατί νιώθει τήν αγάπη.
Γνωρίζω έναν πνευματικό πού είναι αρκετά παχύς -φυσικά είναι καί ή κράση του, άλλά μπορεί καί στο φαγητό λίγο νά μήν προσεχή -, ξέρετε όμως πόσο πονάει γιά τόν άλλον, πόσο ενδιαφέρεται γιά τούς πονεμένους; Αυτός έχει ταπείνωση, γιατί λέει ότι δέν κάνει άσκηση, άλλά παράλληλα έχει πολλή καλωσύνη, καί έτσι πολλοί αναπαύονται περισσότερο σ’ αυτόν παρά σέ έναν ασκητικό πνευματικό.
Ένας πνευματικός, πού δέν είναι αποφασισμένος νά πάη ακόμη καί στήν κόλαση γιά τήν αγάπη των πνευματικών παιδιών του, δέν είναι πνευματικός.
