Ένα σπαρακτικό κείμενο για τον γιο του, Σόλωνα, ο οποίος έχασε τη ζωή του πριν από δέκα χρόνια, σε τροχαίο δυστύχημα, όταν ήταν μόλις 15 χρονών, έγραψε ο πατέρας του, Φαίδων Καρυδάκης.
Ήταν 4 Δεκεμβρίου 2009, στις 11.30 μμ, όταν ο μικρός μαθητής ο πηγαίνοντας με φίλους πεζός στο χορό του σχολείου του, χτυπήθηκε και εγκαταλείφθηκε στον δρόμο από ασυνείδητο οδηγό. Λίγες ημέρες αργότερα στις 9 Δεκεμβρίου, ο Σόλων, που νοσηλευόταν από την πρώτη στιγμή στην εντατική μετά το
τραγικό δυστύχημα , έχασε τη μάχη με τη ζωή.
Το τραγικό δυστύχημα σημειώθηκε, καθώς ο άτυχος 15χρονος διέσχιζε την διάβαση της λεωφόρου Κηφισίας, στο ύψος του Ψυχικού.
Εκείνη την ώρα, ένας οδηγός με αυξημένη ταχύτητα, αγνόησε τον κόκκινο σηματοδότη, παρέσυρε το παιδί και το τραυμάτισε θανάσιμα. Μάλιστα, τότε , μαθητές είχαν κλείσει τη Λεωφόρο για μισή ώρα ως ένδειξη διαμαρτυρίας.
Στη μνήμη του, ο πατέρας του ίδρυσε ένα σύλλογο για τα τροχαία, ενώ κατασκευάστηκε και η πεζογέφυρα «Σόλων Καρυδάκης» που βρίσκεται στην Λεωφόρο Κηφισίας, στο ύψος της οδού Στεφάνου Δέλτα στα όρια Ψυχικού και Φιλοθέης. Εκτιμάται πως χρησιμοποιείται από τουλάχιστον 3.000 άτομα καθημερινά, στην πλειονότητά τους μαθητές.
Ακολουθεί το συγκινητικό κείμενο που έγραψε ο πατέρας του 15χρονου
10 χρόνια Χωρίς τον Σόλωνα
«Έχουν περάσει δέκα χρόνια από την Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009, που στις 11.30 μμ, καθώς ο Σολωνάκος πηγαίνοντας με φίλους πεζός στο χορό του σχολείου του, χτυπήθηκε και εγκαταλείφθηκε στον δρόμο από διερχόμενο αυτοκίνητο με συμπεριφορά και ταχύτητα που δεν μπορεί να φανταστεί κανείς…
Λίγες μέρες αργότερα στις 9 Δεκεμβρίου, ο Σόλων, που νοσηλευόταν από την πρώτη στιγμή στην εντατική εγκατέλειψε τούτο τον κόσμο, την ματαιότητα του οποίου αν και τόσο μικρός μπόρεσε τόσο καλά να γνωρίσει.
Πέρασαν δέκα χρόνια…
Σήμερα ο Σόλων θα ήταν 25 ετών αλλά όλα σταμάτησαν για πάντα, λίγο πρίν τα 15. Ο δράστης του εγκλήματος έχει ξεπεράσει τα 40. Γι’ αυτόν, που δεν σταμάτησε εκείνο το βράδυ, δεν σταμάτησε τίποτα…
Αυτή τη μέρα, αυτό το βράδυ σας ζητώ να τον θυμηθείτε, το χαμόγελό του, το πνεύμα του, τη δική του μοναδική προσέγγιση στην ζωή, την τόσο έντονη παρουσία του που χάθηκαν, μαζί με τα όνειρά του…
Και όταν σας φέρει ο δρόμος σας από το σημείο που έφυγε στην Κηφισίας, εκεί που είναι η γέφυρά του, μια έμπρακτη συγγνώμη της κοινωνίας προς τα παιδιά της, που δεν θέλησε να προστατεύσει, ας σταθείτε λίγο, να του αφιερώσετε μια στιγμή, μια σκέψη, ένα λουλούδι, ένα δάκρυ.
Εμείς θα είμαστε εκεί, όπως κάθε χρόνο γιατί για εμάς, δεν πέρασε, ούτε μια στιγμή που δεν μας έλειψε, ούτε μία ώρα που δεν τον σκεφτήκαμε, ούτε μια μέρα που δεν κλάψαμε!
Σάς ζητώ όμως ακόμη κάτι περισσότερο και όχι μόνο για σήμερα αλλά για πάντα, για κάθε στιγμή.
Να οδηγείτε, σαν να πρόκειται στην επόμενη στροφή, να συναντήσετε το Σολωνάκο, ή κάποιο άλλο παιδί, που θα προσπαθεί να διασχίσει τον δρόμο.
Ας κάνουμε εμείς όλοι, αυτό που η κοινωνία και η δικαιοσύνη δεν θέλησε, όχι δεν μπόρεσε, δεν θέλησε, ας προστατέψουμε τα παιδιά μας…
Γιατί η “δικαιοσύνη“ έκρινε ότι, το να τρέχεις με επικίνδυνους ελιγμούς με 160km/h στη λεωφόρο Κηφισίας είναι απλώς αμέλεια!
Έκρινε ότι, ο οδηγός, προέβλεψε μεν ότι με αυτή την οδηγική συμπεριφορά μπορούσε να προκαλέσει κίνδυνο σε ανθρώπους και οχήματα, αλλά δεν μπορούσε να προβλέψει ότι, χτυπώντας με αυτή την ταχύτητα (160Km/h) ένα παιδί μπορούσε και να το σκοτώσει!!!
Αυτή είναι η απόφαση μιας δικαιοσύνης, που δεν θέλησε να δικαιώσει τον Σόλωνα αλλά κύρια δεν θέλησε, δεν θέλει να προστατεύσει όλα τα υπόλοιπα παιδιά που θελήσουν να διασχίσουν ένα δρόμο.
Ας το κάνουμε εμείς όλοι…, Αθήνα 4/12/19, Φαίδων Σόλων Καρυδάκης».
