Από χθες το πρωί έχει αλλάξει η γεύση στο στόμα. Είναι μεταλλική, σαν εκείνη του αίματος. Και πικρή, σαν δηλητήριο.
Κι ένα παγωμένο, σιδερένιο χέρι σφίγγει την καρδιά, θαρρείς και θέλει να την κάνει να σταματήσει. Όταν συμβαίνουν τέτοια τραγικά γεγονότα είναι σαν να σε αρπάζει κάποιος από τον σβέρκο και να σου λέει «Έι, ξύπνα».
Κι αυτό το ξύπνημα μάς αφορά όλους. Όλους εμάς που καθημερινά αναλωνόμαστε σε χαζές μικροπρέπειες και κακίες, που χαλιόμαστε για χαζές συμπεριφορές, που αντιδράμε σαν μωρά, όταν τους παίρνουν το παιχνίδι. Ξυπνάμε και βλέπουμε τι γίνεται γύρω μας.
Μαθητές σε όλη τη χώρα σχηματίζουν συνθήματα με τις τσάντες τους στα προαύλια.
«Οργή», «στείλε όταν φτάσεις», «όχι άλλα εγκλήματα», λένε. Τέτοια μηνύματα γράφουν και στο προαύλιο του σχολείου που κάποτε έτρεχα εγώ, που έκανα διαλείμματα και χαχάνιζα με τους φίλους μου. Σήμερα εκεί τα παιδιά είναι βουβά κι αφήνουν λουλούδια.
Και δε χαχανίζουν. Αυτά τα νέα παιδιά, που συχνά γκρινιάζουμε ότι δεν ξεκολλάν’ από το κινητό, αντιλαμβάνονται το μέγεθος της συμφοράς, βλέπουν απότομα τι μπορεί να φέρει η ζωή ξαφνικά στον δρόμο τους κι αντιδρούν ως άνθρωποι με ενσυναίσθηση.
Τα ίδια παιδιά, σε λίγα χρόνια θα χρειαστεί να πάρουν κι αυτά ένα τρένο για να πάνε ένα ταξίδι, να πάνε να σπουδάσουν και δεν τους αξίζει να υπάρχει καν το ενδεχόμενο να συμβεί κάτι τέτοιο και πάλι από ανθρώπινη παράλειψη.
Οι ουρές για την αιμοδοσία μεγαλώνουν ώρα με την ώρα. Δεν ξέραμε αυτούς που χάθηκαν, ούτε θα τους γνωρίσουμε ποτέ.
Έμειναν, όμως, πίσω και κάποιοι που είναι στα κρεβάτια του πόνου. Κι ο κόσμος αντιλαμβάνεται ότι αφού δεν μπορεί να γιατρέψει τις πληγές της ψυχής, μπορεί να βοηθήσει στο να κλείσουν τα τραύματα στο κορμί. Περιμένουν ώρα για να έρθει η σειρά τους, να δώσουν το ελάχιστο που μπορούν. Όχι για το ευχαριστώ, για τη συγγνώμη.
Μέσα σε όλη αυτή την τραγική κατάσταση, νομίζω ότι οφείλουμε κι ένα ευχαριστώ σε όλους τους ένστολους, τους υγειονομικούς, τους διασώστες και τους εθελοντές που είναι αναγκασμένοι να δρουν με τη λογική τους, χωρίς ν’ αφήνουν το συναίσθημα να τούς καταβάλλει σε τέτοιες καταστάσεις.
Που πάνε να βοηθήσουν, ερχόμενοι σε επαφή με εικόνες φρίκης, με τον πόνο του άλλου, αλλά καλούνται να εργαστούν.
Άνδρες και γυναίκες που συλλέγοντας τραυματίες μπορεί και να νιώθουν ότι φροντίζουν τα δικά τους παιδιά, τους δικούς τους ανθρώπους. Και το κάνουν με την ίδια διάθεση, με τον ίδιο ζήλο. Αυτοί εκεί κι εμείς για αίμα.
Ναι, υπάρχουν κτήνη που αδιαφορούν για τις επιλογές και τις συνέπειες των πράξεών τους. Που εφόσον γεμίζει η τσέπη, όλα πάνε ρολόι. Ο απλός κόσμος, όμως, ο διπλανός μας, έχει γεμάτη ψυχή. Μπορεί να έχει άδειο πορτοφόλι, αλλά όταν κλαίει ο διπλανός του, δακρύζει κι ο ίδιος.
Τριαντόπουλος για Τέμπη: Κάθε οικογένεια μπορεί να διαχειριστεί το πένθος της όπως επιθυμεί
