Χθες και για άλλη μια χρονιά είχαμε την γενική απεργία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ
Μια απεργία που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο ενόψει του προϋπολογισμού του κράτους για το επόμενο έτος.
Ενός προυπολογισμού που αναμένεται θα συζητηθεί τις προσεχείς εβδομάδες και ήδη έχει κατατεθεί στην Ελληνική Βουλή, προς ψήφιση
Προσωπικά έχω την αίσθηση, αν όχι την βεβαιότητα πως όπως και οι κινητοποιήσεις στη Θεσσαλονίκη το απόγευμα του Σαββάτου των εγκαινίων της ΔΕΘ, έτσι και η χθεσινή απεργία έχει απλά εθιμικό χαρακτήρα.
Μάλιστα αν κάτσει κάποιος και διαβάσει τα αιτήματα , θα διαπιστώσει πως όχι μόνο είναι γενικόλογα, αλλά είναι προφανέστατα πως θα μπορούν να διατυπωθούν και πριν δέκα ή είκοσι χρόνια.
Αλλά σε μια χώρα που πέρασε ένα μνημόνιο και δη το χειρότερο όλων στον σύγχρονο κόσμο, νομίζω πως είναι και άκαιρο και χωρίς …αντικείμενο!
Για τους επιχειρηματίες η βελτίωση της θέσης των εργαζομένων, τόσο στη δουλειά τους όσο και ευρύτερα, έχει άμεση σχέση με την Ελληνική Οικονομία, που δεν έχει ένα ξεκάθαρο στόχο μετά τα μνημόνια
Για όλους όσους θέλουν να βλέπουν καμιά απεργία δεν συνιστά ένα πάγιο διαχρονικό αίτημα.
Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι η απεργία, αλλά αφενός η συμμετοχή και αφετέρου η αποτελεσματικότητα,
Δηλαδή η ικανοποίηση τουλάχιστον ενός μέρους των αιτημάτων.
Οι εποχές άλλαξαν, όχι μόνο ως προς τις συνθήκες που έχει διαμορφώσει η εξέλιξη και η τεχνολογία, αλλά και ως προς τον τρόπο σκέψης και λειτουργίας των ανθρώπων, ιδιαίτερα των νεότερων.
Πρόκειται για δύο παράγοντες που πρέπει επειγόντως να συμπεριληφθούν σε όποια εξίσωση ή όποιον αλγόριθμο φιλοδοξεί να «διαβάσει» το παρόν και να επηρεάσει τις εξελίξεις στο μέλλον.
Αλλά δεν γίνεται να έχουμε δύο πορείες και δύο συγκεντρώσεις από 100 νοματαίους και να μιλάμε για γενική απεργία;
Ποιον κοροιδεύουμε;
Εμάς τους ίδιους, την κοινωνία ή την …κυβέρνηση;
Apolitic: Από τις υποσχέσεις, περάσαμε στα … ψέματα!
Χωρίς νερό το Ροδολίβος παρά τις διαβεβαιώσεις της δημοτικής αρχής
