Μερικές φορές, συμβαίνουν διάφορα στις ζωές μας και εμείς νιώθουμε πως είμαστε απλά παρατηρητές
Πως είμαστε απόντες, λες και κάποιος άλλος τα ζει όλα αυτά και όχι εμείς. Ίσως αυτό συμβαίνει γιατί πολλές φορές δε θέλουμε να αποδεχτούμε την πραγματικότητα. Νομίζουμε πως αυτό που ζούμε εκείνη τη στιγμή είναι μια παραίσθηση που θα παρέλθει, που θα χαθεί, που θα εξαφανισθεί έτσι ακριβώς όπως εμφανίσθηκε.
Φυσικά και είναι πιο εύκολο να ονειροπολούμε, να κλείνουμε τα μάτια στα προβλήματα που μας χτυπούν την πόρτα και να κάνουμε σαν να μην υπάρχουν. Είναι πιο εύκολο γιατί δεν απαιτεί από εμάς καμία συναισθηματική διαταραχή. Είναι ένας τρόπος να διατηρούμε τη φαινομενική ηρεμία της ψυχής μας.
Όμως, μέσα μας γνωρίζουμε.
Γνωρίζουμε πως κάτι πηγαίνει στραβά και όσο και αν προσπαθούμε να το κρύψουμε, αυτό φαίνεται στο πρόσωπό μας. Γιατί ορθά λένε πως το πρόσωπο και δη τα μάτια μας είναι ο καθρέφτης της ψυχής μας. Ότι και αν νιώθουμε, ότι και αν αισθανόμαστε αυτό ζωγραφίζεται κατευθείαν εκεί.
Ένα θλιμμένο χαμόγελο, μια αδιάφορη ματιά χαμένη στο υπερπέραν, λίγη κακόκεφη διάθεση, αφηρημάδα, ένα δάκρυ που κυλά ανεξέλεγκτα από τα μάτια μας δίχως να μπορούμε να το συγκρατήσουμε είναι μερικά μόνο από τα προειδοποιητικά σημάδια.
Ο καθένας μπορεί να κρύβει περισσότερο ή λιγότερο τα σημάδια αυτά, ειδικά αν βρίσκεται σε δημόσιο χώρο ή με άλλα άτομα και νιώθει εκτεθειμένος. Όταν γυρνάς όμως στο σπίτι σου, στο χώρο σου και αυτά τα σημάδια είναι ακόμα εκεί και ίσως σε μεγαλύτερη έξαρση, τότε σίγουρα ξέρεις πως κάτι πάει στραβά.
Με το να κρύβουμε αυτά που νιώθουμε. το καλύτερο που πετυχαίνουμε είναι να το γιγαντώνουμε.
Η λύση, σίγουρα, σε κάθε μας πρόβλημα δεν είναι να το θάψουμε αλλά να το κοιτάξουμε κατάματα, να το αναγνωρίσουμε και να το αντιμετωπίσουμε με περίσσιο θάρρος.
Και ποιος δεν έχει προβλήματα άλλωστε; Το ζήτημα είναι να βρίσκουμε το κουράγιο να τα λύνουμε. Κι αν δεν μπορούμε πάντα ολομόναχοι, τότε σίγουρα κάποιος εκεί έξω που μας νοιάζεται και μας αγαπά, θα χαρεί να μας βοηθήσει, να είναι εκεί για μας, να μας στηρίξει σε όλη αυτή τη δύσκολη προσπάθεια μας, να είναι εκεί για να μας δει να βγαίνουμε από αυτή, πιο δυνατοί, πιο ευτυχισμένοι.
Για αυτό επέλεξε τα σωστά άτομα για να σε πλαισιώνουν. Διάλεξε ανθρώπους υπομονετικούς, με καλό αυτί, ζεστή αγκαλιά, απαλό χάδι, μπόλικη κατανόηση. Διάφορα πράγματα θα συμβαίνουν πάντα στις ζωές μας, αυτό είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο και δεν πρόκειται να αλλάξει. Με το ποιον, όμως, θα μοιράζεσαι τις εμπειρίες αυτές, είτε μιλάμε για καλές είτε για κακές είναι που έχει τη μεγαλύτερη σημασία.
Άλλωστε, τι νόημα έχει εξ αρχής να ζούμε αν δεν μπορούμε να το μοιραστούμε;
