Διάλογος μεταξύ νεαρών υποψηφίων: Σούπερ κατάσταση κολλητέ!!!
Γράφει ο Κώστας Πασχάλης*
Δύο νεαροί συναντιούνται σε κεντρικό δρόμο της πόλης.
Εξ’ όσον φαίνεται είναι παλιοί συμμαθητές, που κατά περίεργο τρόπο (για το μέγεθος της πόλης και για το νεαρό της ηλικίας τους) έχουν καιρό να βρεθούν.
Ανταλλάσουν θερμή χειραψία, αναρωτιούνται για το πως και δεν συναντήθηκαν τόσα χρόνια,
μιλούν για τις κακά αμοιβόμενες περιστασιακές δουλειές τους
και πάνω στη κουβέντα βάζει ο ένας νεαρός το χέρι στη χάρτινη τσάντα που κρατάει και βγάζει μία κάρτα.
Ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος, ελαφρώς τροποποιημένος για να δώσει και το απαιτούμενο «χρώμα» στο επιτόπιο ρεπορτάζ.
«Ρε συ κολλητέ, με την ευκαιρία να σου δώσω και την κάρτα μου, ξέρεις κατεβαίνω υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με τον Τάδε…», λέει ο ένας.
«Χα,χα,χα, δες κάτι συμπτώσεις», ανταπαντά ο δεύτερος, «και εγώ είμαι υποψήφιος, αλλά με τον Δείνα, κάτσε να ανταλλάξουμε κάρτες».
Βγάζει λοιπόν και αυτός από τη τσέπη την καρτούλα και του τη δίνει.
«Καλά ρε μ@λ@κ@ (η συνομιλία έγινε κατ’ ευθείαν οικεία),
από πού ως πού βρέθηκες σ’ αυτή την ιστορία.
Δεν θυμάμαι, από το σχολείο ακόμη, να ενδιαφέρθηκες ποτέ για εκλογές και τέτοια…»
«Τι λές ρε μ@λ@κ@ (μιλούμε και πολύ οικειότητα) δεν θυμάσαι που ήμουν μέλος στο δεκαπενταμελές. Και καλά εγώ, εσύ δηλαδή τι παραπάνω έκανες,
αφίσα πάντως από ότι ξέρω δεν κόλλησες».
«Τι αφίσες και πράσινα άλογα μου λες, κολλητέ (αρχίζω και αναρωτιέμαι αν θυμάται ο ένας το όνομα του άλλου).
Αυτά τα έκανε ο πατέρας μου, πριν μπει στο δημόσιο.
Εδώ τα πράγματα είναι πιο ‘πρωχό’.
Σ’ ένα πράγμα έχει δίκιο ο ‘γέρος’ μου:
Αν δεν έχεις ‘κονέ’ να φτιάξεις κύκλο, σ’ αυτή τη χαμοπόλη δεν τη βγάζεις.
Ο Τάδε είναι ‘κουλ’ τύπος, ξηγημένος, μιλάμε την ίδια γλώσσα.
Έχει άκρες παντού. Μου λέει, μπες στο ψηφοδέλτιο, ωραίος είσαι, νέος είσαι, συγγενείς έχεις, κάτι θα βγει.
Τι έχω να χάσω, μπαίνω του λέω, και να σου πω δεν μετάνοιωσα,
πλάκα έχει η ιστορία. Σούπερ κατάσταση δικέ μου.
Άσε που είναι και ευκαιρία να ανακαλύψεις και το σόι σου».
«Ίσα, ρε κολλητέ (πλέον είμαι σίγουρος πως δεν θυμούνται ονόματα),
που ο Τάδε είναι ‘κουλ’.
Ο Δείνα είναι αυτός που κάνει τη διαφορά.
‘Μπασμένος’, ξύπνιος, έμπειρος και έχει και άποψη.
Εγώ τον πίστεψα τον Δείνα.
Δεν ξέρω πολλά πολλά, αλλά είναι πρώτος μάγκας».
«Σιγά μην είναι και Καραμανλής (μάλλον για τον ‘μεγάλο’ θα μιλούσε, αλλά δεν ορκίζομαι κιόλας).
Της σειράς είναι κι αυτός ρε.
Άσε το σιρόπι και ρίξτα. Εσύ τι παίζεις;».
«Κοίτα, η αλήθεια είναι πως έχω ένα θείο κολλητό του δείνα.
Είναι καλός ‘παίκτης’ ο θείος μου.
Αυτός μου είπε ‘πως όλα τα λεφτά είναι ο Δείνα’.
Παίξε, είπε και δεν θα χάσεις.
Οπότε μπήκα στο παιχνίδι και νάμαι.
Πάντως επιμένω, ο Δείνα είναι ‘αστέρι’, ενώ ο δικός σου, πώς να το πω ρε παιδί μου, σαν ξεπλυμένος».
«Σώπα ρε…αν ο δικός μου είναι ξεπλυμένος ο δικός σου είναι σα να βγήκε από τη δεκαετία του ’60. Ρετρό εντελώς δικέ μου».
Ωχ άναψαν τα αίματα, ξεκίνησε ο πολιτικός διάλογος, σκέφτηκα και περίμενα τη συνέχεια.
Τη στιγμή που ο νεαρός υποψήφιος του Δείνα ετοίμαζε την αντεπίθεση, χτύπησε το κινητό του.
Έριξε μια ματιά στο νούμερο, το κράτησε στην αναμονή και έκλεισε τη κουβέντα.
«Πρέπει να απαντήσω, χάρηκα, να τα ξαναπούμε σε κανένα καφέ».
«Ναι ρε, σίγουρα. Κάτσε να τελειώσουμε μ’ αυτή τη μ@λ@κ@@ και θα έχουμε πολλά να πούμε».
Υ.Γ. Ο παραπάνω (προσχηματικός, λογοτεχνική αδεία) διάλογος αποτυπώνει μία από τις πολλές όψεις της μεγάλης εικόνας,
που σίγουρα δεν έχει μονοσήμαντες αναγνώσεις.
*Ο Κώστας Πασχάλης είναι ενεργός πολίτης και μέλος της Διάβασης Πεζών
