Η Ζωή Συμεωνίδη είναι ένας από εκείνους τους ανθρώπους που η ζωή τους σε προκαλεί να σκεφτείς πως όσα εμπόδια και αν έρχονται στον δρόμο σου, αν το θέλεις πραγματικά μπορείς να τα καταφέρεις.
Βλέπετε οι συνθήκες για την Ζωή δεν ήταν ποτέ ευνοϊκές. Γεννήθηκε με υδροκεφαλία και χρειάστηκε να παλέψει πολύ ως παιδί για να αντιμετωπίσει το bullying αλλά και ως έφηβη σε μια κοινωνία ανώριμη να αποδεχτεί την συμπερίληψη.
Μιλώντας στην Δημοκρατική η Ζωή Συμεωνίδη έχει πει:
“Ηταν πράγματι μια μεγάλη μάχη που χρειάστηκε να δώσω από παιδί, από τις πρώτες μέρες της ζωής μου.
Σε αυτή την μάχη δίπλα μου ήταν πρώτα και πάνω απ΄ όλους οι γονείς μου οι οποίοι όταν έμαθαν ότι εγώ είχα αυτό το πρόβλημα της υδροκεφαλίας ήταν δύο νέα παιδιά στην ουσία -23 και 26 ετών- και έδωσαν και οι ίδιοι μαζί μου αυτόν τον αγώνα.
Επίσης δίπλα μου ήταν ο γιατρός, ο οποίος ήταν πάνω από όλα άνθρωπος και μετά γιατρός, ο κύριος Νικόλαος Χαφτούρας. Χάρις σε αυτούς τους ανθρώπους είμαι σήμερα εδώ κοντά σας και μπορώ να δώσω αυτή την συνέντευξη.
Όλο αυτό μου άφησε δύναμη στην ψυχή μπορώ να πω… Υπάρχουν ωστόσο φορές που σκέφτομαι τι έχω περάσει με την υγεία μου μέχρι σήμερα και δεν στεναχωριέμαι καθόλου.
Είμαι γενικά άνθρωπος ο οποίος έχει βρει τρόπο να μην αναστατώνεται, κοιτάει πάντα να βλέπει την θετική πλευρά στο οτιδήποτε μπορεί να προκύψει κι αυτό είναι μια μεγάλη κατάκτηση.
Εχω αντιμετωπίσει bullying… Εχω ακούσει διάφορα για το πρόβλημά μου. Για να είμαι ειλικρινής στην αρχή με ενοχλούσε.
Εμαθα όμως να κάνω πλάκα με αυτό ώστε να μην ενοχλεί. Το πιο χαρακτηριστικό που μπορώ να θυμηθώ είναι όταν ένα παιδί είχε πει ότι έχω καλώδια στο κεφάλι. Τότε εγώ γύρισα και του είπα: αν πάρω ανάποδες θα γίνει Blackout!
Αλλά η αλήθεια είναι ότι με προβληματίζει πολύ το γεγονός πως υπάρχουν παιδιά που κοροϊδεύουν το πρόβλημα υγείας που μπορεί να αντιμετωπίζει ένα άλλο παιδί, ένας άλλος άνθρωπος. Και πάντα θα με κάνει να αναρωτιέμαι και να ρωτάω γιατί.
Γιατί να έχουν αυτή τη συμπεριφορά, γιατί να θέλουν να πληγώνουν άλλους ανθρώπους… Ένα μεγάλο γιατί είναι αυτό που έχω πάντα στο μυαλό μου”.
Η Ζωή είναι μόλις δεκαοκτώ χρονών και σκηνοθετεί, γράφει, αρθρογραφεί. Και τι δεν κάνει! Ξεκινώντας από τα 15 της χρόνια μέχρι σήμερα που είναι 18 έχει καταφέρει να αποσπάσει περισσότερα από 300 βραβεία.
Ένα από τα βιβλία που έχει γράψει αφορά την υδροκεφαλία.
“Η αλήθεια είναι ότι είχα πάντα στο νου μου να γράψω ένα βιβλίο. Όταν ωρίμασε η σκέψη μου και το σκέφτηκα σοβαρά, αποφάσισα να γράψω ένα βιβλίο για την πάθησή μου.
Εκείνη την περίοδο μιλούσα με μια κοπέλα το παιδάκι της οποίας έχει το υδροκεφαλία και μοιραζόμασταν τους προβληματισμούς της, της μιλούσα για την εμπειρία μου και για όλα όσα με έκαναν να σταθώ στα πόδια μου και σήμερα να είμαι εδώ. Μάλιστα, το βιβλίο τής το έχω αφιερώσει κιόλας…”
Το βιβλίο της ο «Θαλάσσιος Πειρασμός» έχει αποσπάσει σημαντικές διακρίσεις και μάλιστα σε διεθνές επίπεδο, μεταξύ των οποίων και τα εξής τέσσερα βραβεία:
1) Καλύτερη Ταινία μικρού μήκους (ΑΓΓΛΙΑ)
2) Καλύτερο Σενάριο για ταινία μικρού μήκους (ΙΝΔΙΑ)
3) Καλύτερη Ταινία Animation (ΙΝΔΙΑ)
4) Καλύτερη Ταινία Φαντασίας (ΙΝΔΙΑ)
Σήμερα έρχεται στο dinfo να μας μιλήσει για το νέο της βιβλίο με τίτλο «Το γεράκι της θάλασσας» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γλαύκα. Τι λέτε, πάμε να τη γνωρίσουμε;
Καλώς σε βρήκα Ζωή, χαίρομαι για τη γνωριμία! Καταρχάς, θέλω να μου κάνεις μία εισαγωγή όσο αφορά εσένα και τη συγγραφή. Πώς ξεκίνησες, ποιο ήταν το έναυσμα για να αποτυπώσεις τις σκέψεις σου στο χαρτί;
Ένα από τα κίνητρά μου ήταν καθηγητής μου, όσο δίνω συνεντεύξεις δεν θα παύω να λέω για αυτόν και το βιβλίο του και για το πόσο με στήριξε ο Κώστας Πούλιος και το εξαιρετικό βιβλίο του με τίτλο το εργοστάσιο –ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΛΚΥΣΤΗΣ- το οποίο κοσμεί την βιβλιοθήκη μου δίπλα στο δικό μου βιβλίο…και ναι κάπως έτσι ξεκίνησα, αποτύπωνα τις σκέψεις μου στο χαρτί ή ακόμα και στο σημειωματάριο του κινητού μου…
Ποιες είναι οι επιρροές σου, ποιους ανθρώπους της λογοτεχνίας θαυμάζεις; Προτιμάς περισσότερο τους εγχώριους συγγραφείς ή τους ξένους και γιατί;
Όπως είπα προηγουμένως ένας συγγραφέας που θαυμάζω είναι ο Κώστας Πούλιος, παρόλα αυτά υπάρχει και ένας ακόμα που θαυμάζω εξίσου τόσο πολύ είναι ο Πάνος Δημάκης ή αλλιώς << ΤΟ ΓΕΡΑΚΙ >> του THE CHASE –το οποίο τηλεπαιχνίδι σημαίνει πολλά για μένα..
είναι κάτι περισσότερο-, ο Δημάκης έχει γράψει δυο βιβλία, <<ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΤΩΝ ΧΙΛΙΩΝ ΤΥΦΛΩΝ>> ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΟΠΤΡΑ και τις <<ΔΕΚΑΕΠΤΑ ΚΛΩΣΤΕΣ>> ΚΑΠΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ, γενικά διαβάζω περισσότερο από Έλληνες συγγραφείς..
Ποιο είδος λογοτεχνίας, πέρα από αυτό στο οποίο εντάσσεται το βιβλίο σου, είναι το αγαπημένο σου; Με ποιο πιστεύεις ότι δεν θα μπορούσες ή δεν θα ήθελες να ασχοληθείς;
Διαβάζω από όλα τα είδη, το να ακυρώσω κάτι σαν είδος δεν μου πάει, γιατί θα υπάρχει έστω και κάτι μικρό που μπορεί να μου αρέσει…
Είναι εύκολο για εσένα κάθε φορά να εκφράσεις σε ένα κομμάτι χαρτί αυτά που στριφογυρίζουν στο μυαλό σου;
Ναι, είναι ο λεγόμενος συγγραφικός οίστρος που λέω και εγώ, πολλές φορές γυρνάει στο μυαλό μου πως να ξεκινήσω ένα κεφάλαιο
Λογική ή συναίσθημα; Σε ποιο από τα δύο στηρίζεσαι περισσότερο όταν γράφεις;
Το συναίσθημα, σπανίως ακολουθώ την λογική πλέον, γιατί βλέπω πως ο κόσμος σιγά σιγά αρχίζει να το χάνει αυτό στο βωμό της τεχνολογίας
Ας περάσουμε στο βιβλίο σου με τίτλο «Το γεράκι της θάλασσας». Πώς ήταν για εσένα η όλη διαδικασία, από τη σύλληψη της αρχικής ιδέας μέχρι και τη παρουσίαση του βιβλίου; Υπάρχουν στιγμές που θα ήθελες πιθανώς να αφήσεις πίσω σου; Ποια τα συναισθήματά σου εν γένει;
Έμπνευσή μου ήταν όπως είπα στην ερώτηση 2 ο Πάνος Δημάκης που είχε το ψευδώνυμο γεράκι, του αφιερώνω λοιπόν το βιβλίο με όλη μου την καρδιά, εξαιτίας όμως αυτού του ψευδώνυμου εγώ γέννησα μια φυλή μέσα από το βιβλίο, αυτή των ανθρώπων-γερακιών,
όταν έγραφα το βιβλίο έγραφα τα κεφάλαια με βάση τι με απασχολούσε εκείνες τις μέρες και μετά τα έραβα για να ταιριάζει με το προηγούμενο κεφάλαιο, όχι σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα να αφήσω πίσω αυτή την ιδέα για κανένα λόγο, αυτό το βιβλίο είναι ο κόσμος όλος και έχει την δική του ιστορία σύνταξης,
πχ το κεφάλαιο με τίτλο << ΔΥΟ ΦΙΛΟΙ>> από το Β μέρος του βιβλίου γράφτηκε με αφορμή τον διαγωνισμό που είχε κάνει ο IANOS…
Τι να περιμένουμε να δούμε από τον Απόστολο;
Πέραν από τις σκανταλιές του, υπάρχουν στιγμές που ο Απόστολος δείχνει ανθρωπιά προς έναν άνθρωπο που ήταν στα πρόθυρα τις απόλυτης καταστροφής…
Μπορούμε τελικά να βρούμε την αγάπη; Κι αν όχι, τι είναι αυτό που μας εμποδίζει;
Πολλές φορές ακόμα και ο ίδιος ο εαυτός μπορεί να σταθεί εμπόδιο..
Θα μπορέσουμε να γνωρίσουμε λίγο περισσότερο τη Ζωή μέσα από αυτό το βιβλίο; Θα βρούμε κομμάτια δικά σου στους ήρωες;
Ναι, δυο χαρακτήρες του βιβλίου είναι έμπνευση της δικής μου προσωπικότητας
Είναι αρκετά νωρίς βέβαια αλλά θα ήθελες να μας πεις αν υπάρχει κάτι που να ετοιμάζεις αυτή τη περίοδο; Θα μοιραστείς μαζί μας τα μελλοντικά, συγγραφικά σου σχέδια;
Ναι, έχω γράψει και το άλλο βιβλίο που είναι η συνέχεια και η κορύφωση των γεγονότων…
Ζωή, σε ευχαριστούμε πολύ για το χρόνο που μας διέθεσες και σου ευχόμαστε ολόψυχα κάθε επιτυχία στο έργο σου!
Λίγοι τα θυμούνται: Ο Παύλος Γλύξμπουργκ μάς θύμισε τα ελληνικά έθιμα του πένθоuς που είχαμε ξεχάσει
