Αναλυτικά παρουσιάζεται η ομιλία της Γραμματέως του Σ. Κατσάνη Κατερίνας από την χθεσινη Ημερίδα στην Βιβλιοθήκη Σερρών με αφορμή την Παγκόσμια ημέρα των ΑΜΕΑ την 3η Δεκέμβρη
Αγαπητοί φίλοι,
Είναι τιμή για μένα να είμαι εδώ μπροστά σας σήμερα, ως μητέρα ενός παιδιού με αναπηρία. Θέλω να μοιραστώ μαζί σας την προσωπική μου εμπειρία και να ανοίξω τη συζήτηση για την ανάγκη υποστήριξης από το κράτος για τις οικογένειες που αντιμετωπίζουν αναπηρία.
Θα διαπιστώσετε όσο σας απευθύνομαι ότι το κράτος και η Πολιτεία θα έρχονται πολύ συχνά στην κουβέντα μας.
Γιατί η αλήθεια είναι ότι, παρά το γεγονός ότι έχουν γίνει βήματα προόδου στην προστασία των ατόμων με αναπηρία, τα περισσότερα πηγάζουν από τους αγώνες των γονέων και του αναπηρικού κινήματος σε όλη τη χώρα,
που διεκδικούν ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά και τους ενήλικες με αναπηρία.
Στην πραγματικότητα οι περισσότεροι γονείς με τη διαπίστωση της αναπηρίας του παιδιού μας, σε μια κοινωνία που πολύ πρόσφατα και πολύ δειλά ξεκίνησε να δέχεται την ποικιλομορφία και τη διαφορετικότητα,
βλέπουμε το παιδί μας όπως τον χριστουγεννιάτικο κάκτο, την Υπομονή: Και όπως περιμένουμε καρτερικά να μεγαλώσει το άνθος της Υπομονής και να μας χαρίσει την ολοκληρωτική του ομορφιά, έτσι και εμείς στην αρχή ελπίζουμε, κάνουμε όνειρα, τσιμπάμε το σώμα μας για να δούμε ότι δεν είναι όνειρο ή εφιάλτης, αυτό που ζούμε, προσευχόμαστε όσοι μπορούμε.
Σύντομα ωστόσο, η ελπίδα μας για τη βελτίωση – την άνθιση της προσωπικότητας και ολοκλήρωσης των παιδιών μας, αν δεν σβήσει, τουλάχιστον αρχίζει και ζητά διαφορετικά πράγματα και θέτουμε διαφορετικούς στόχους.
Είναι η ώρα που αποδεχόμαστε το γεγονός ότι το παιδί μας είτε θα αργήσει να αυτονομηθεί, είτε θα αυτονομηθεί πολύ δύσκολα, είτε και καθόλου.
Έχουμε να διαχειριστούμε έναν ολόκληρο νέο κόσμο, για να το οποίον δεν μας προετοίμασε κανείς, καθώς η αναπηρία παραμένει ακόμη ένα ταμπού στην κοινωνία μας. Σε διαφορετικούς βαθμούς και τρόπους βέβαια.
Η εικόνα ενός ατόμου με αμαξίδιο έχει εν πολλοίς πάψει να προκαλεί οίκτο, μετά τους αγώνες βέβαια των ατόμων με κινητική αναπηρία και οι πόλεις μας, πολύ αργά, αρχίζουν και γίνονται προσβάσιμες.
Οι αόρατες αναπηρίες; Ο αυτισμός; Η νοητική αναπηρία; Η ψυχική αναπηρία; Τεράστια ταμπού, σκοτεινά μυστικά μέσα στις οικογένειες.
Και όμως, τα παιδιά μας, ΟΛΑ τα παιδιά μας, είναι ξεχωριστές υπάρξεις που θα έχουν τη δική τους μοναδική πορεία μέσα στη ζωή.
Είναι τα παιδιά μας που ήρθαν στον κόσμο με αγάπη και πρέπει να ζήσουν με αυτή με ελεύθερη βούληση, με αυτονομία, ακόμη και με υποστηριζόμενη αυτονομία και όχι να πληγώνονται από την απόρριψη και τον οίκτο.
Η πραγματικότητα που ζούμε είναι σκληρή. Η έλλειψη υποστήριξης από το κράτος είναι ένα βάρος που κουβαλάμε καθημερινά.
Είναι αναγκαίο να κατανοήσουμε ότι δεν ζητάμε κάτι περισσότερο από άλλους γονείς. Απλά θέλουμε τη δυνατότητα να παρέχουμε στα παιδιά μας τη ζωή που τους αξίζει.
Η εκπαίδευση αποτελεί κεφάλαιο που αντιμετωπίζουμε με μεγάλες προκλήσεις. Τα παιδιά με αναπηρία αντιμετωπίζουν δυσκολίες στην πρόσβαση σε εκπαιδευτικούς πόρους και προγράμματα που να καλύπτουν τις ανάγκες τους.
Είναι καιρός να αναγνωρίσουμε την ανάγκη για προσαρμοσμένες εκπαιδευτικές προσεγγίσεις που θα εξασφαλίζουν ότι κανένα παιδί δεν θα μείνει πίσω.
Θέλουμε εκπαιδευτικούς ενημερωμένους – καταρτισμένους σωστά και όχι άτομα που προσέρχονται στο χώρο προς άγραν πελατείας καλύτερων χρηματικών απολαβών και τουριστικών πακέτων.
Θέλουμε ανιχνευτές ικανοτήτων δημιουργικής ενέργειας και τροφοδότες χαμόγελων.
Τα πάρκινγκ είναι για τα αυτοκίνητα και όχι για ζωντανούς και αναπτυσσόμενους οργανισμούς.
Θέλουμε τα παιδιά μας να είναι στα ίδια σχολεία με όλα τα παιδιά, με τους φίλους τους, με παράλληλες στηρίξεις, με τμήματα ένταξης, και όχι σε γκετοποιημένα κτίρια.
Να μεγαλώνουν όλα τα παιδιά μαζί, με ή δίχως αναπηρία, για να μάθουν να συνυπάρχουν στην κοινωνία, πολύ καλύτερα από ότι εμείς οι γονείς τους.
Η πρόκληση συνεχίζεται και μετά την εκπαίδευση. Η ανεργία αποτελεί πραγματικό πρόβλημα για τα άτομα με αναπηρία. Αντιμετωπίζουν δυσκολίες στην εύρεση εργασίας, παρά τις ικανότητες και τις δεξιότητές τους.
Είναι σημαντικό να δημιουργηθούν πρωτοβουλίες που θα παρέχουν ίσες ευκαιρίες στον τομέα της απασχόλησης. Ο φόβος που προέρχεται από την άγνοια είναι εχθρός των ατόμων με αναπηρία.
Οι γονείς των παιδιών με αναπηρία ζητάμε επιμόρφωση και κατάρτιση των παιδιών αλλά και των επαγγελματιών του ιδιωτικού τομέα και φυσικά περισσότερες θέσεις στο δημόσιο.
Αλλά με ταυτόχρονη εκπαίδευση των επιχειρηματιών και των δομών του δημοσίου σχετικά με την αναπηρία, ώστε να μπορούν να δουν τα οφέλη της πρόσληψης ενός ατόμου με αναπηρία – και όχι τους «κινδύνους»: στην περίπτωσή μας, το παραμύθι όχι απλά δεν έχει δράκο, αλλά δεν είναι καν παραμύθι, είναι η ίδια η ζωή που διψά να λάμψει.,
Το βάρος που βαρύνει τις οικογένειες μας δεν πρέπει να αγνοείται. Η ψυχολογική υποστήριξη είναι εξίσου σημαντική με την ιατρική περίθαλψη.
Πρέπει να αναγνωρίσουμε τη σημασία της και να διασφαλίσουμε ότι οι οικογένειες έχουν πρόσβαση σε υπηρεσίες υποστήριξης.
Οι σύλλογοι γονέων ατόμων με αναπηρία και σύλλογοι ατόμων με αναπηρία έχουν καταλάβει εδώ και δεκαετίες την αξία της ψυχολογικής υποστήριξης και στήνουν δομές υποστήριξης γονιών και ατόμων με αναπηρία, κάτι που θα έπρεπε να είναι κανόνας από τις υπηρεσίες του κράτους από το πρώτο δευτερόλεπτο της διάγνωσης.
Προπονήστε τους γονείς των παιδιών των ατόμων με αναπηρία, υποστηρίξτε τα ίδια τα άτομα με αναπηρία, για μια επιτέλους συμπεριληπτική κοινωνία.
Το ζήτημα της μελλοντικής φροντίδας είναι κάτι που καθημερινά σκέφτομαι.
Πρέπει να δημιουργηθούν μηχανισμοί που θα εξασφαλίζουν την καλή φροντίδα για τα παιδιά μας όταν εμείς δεν θα είμαστε πλέον εδώ.
Το κράτος έχει το ρόλο να διασφαλίσει αυτήν την ασφάλεια.
Πρέπει να εισαχθεί στον πυρήνα της κοινωνίας ότι είναι υποχρέωσή μας να μένουν τα άτομα με αναπηρία στην κοινότητά τους, εκεί που είναι η οικογένεια και οι φίλοι τους, μακριά από απρόσωπα ιδρύματα στην άλλη άκρη της χώρας που η προσωπικότητά τους καταστρέφεται, καθώς γίνονται αριθμοί μέσα σε υποστελεχωμένες δομές.
Κάθε Δήμαρχος θα έπρεπε να είναι περήφανος να δημιουργεί Στέγες υποστηριζόμενης Διαβίωσης στην πόλη του για να κρατά τους δημότες του στον τόπο του και αυτό είναι ένα στοίχημα που το γονεϊκό στοίχημα είναι αποφασισμένο να το κερδίσει.
Με περισσότερη ή λιγότερη υποστήριξη, αναλόγως της αναπηρίας κάθε ατόμου και των δυσκολιών που αντιμετωπίζει, με κατάλληλες υπηρεσίες, με τον χρόνο και την ενέργεια να ετοιμάσουμε τα παιδιά μας να ζήσουν όταν δεν θα είμαστε κοντά τους.
Να γνωρίζουμε ότι η προστασία των δικαιωμάτων των παιδιών θα μας θα είναι εξασφαλισμένη. Αφήστε μας να πεθάνουμε ήρεμοι.
Τέλος, αντιμετωπίζουμε την κοινωνική στάση που πολλές φορές βασίζεται στον οίκτο και τη φιλανθρωπία. Θέλω να τονίσω ότι δεν είμαστε ήρωες ούτε επαίτες, αλλά απλά οικογένειες που αντιμετωπίζουν προκλήσεις.
Δεν χρειαζόμαστε έλεος, αλλά ίσες ευκαιρίες για τα παιδιά μας και για όλα τα άτομα με αναπηρία.
Σας ευχαριστώ πολύ που με ακούσατε και ελπίζω ότι αυτή η συζήτηση θα οδηγήσει σε πραγματικές αλλαγές για τις οικογένειες που ζούνε με αναπηρία.
Ας ενώσουμε τις φωνές μας για μια πιο δίκαιη και συμπεριληπτική κοινωνία.
Το μοναδικό κολυμβητήριο των Σερρών είναι κλειστό από το καλοκαίρι..
Χρηστή Διοίκηση ……με τα σωστά υλικά !!
Ο Λευτέρης Αυγενάκης για την δημιουργία Ενιαίου Φορέα Διαχείρισης Υδάτων
