«Πριν από 56 χρόνια, ο λαός μας ξύπνησε από τους ήχους των ερπυστριών και των στρατιωτικών εμβατηρίων. Νωρίτερα, πολλοί πρωτοπόροι των εργατικών – λαϊκών αγώνων είχαν συλληφθεί, προκειμένου να αποτραπεί κάθε οργανωμένη αντίσταση στο πραξικόπημα.
Η δικτατορία των συνταγματαρχών δεν υπήρξε αποτέλεσμα της διαπάλης δημοκρατικών και αντιδημοκρατικών δυνάμεων, αλλά των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων αναφορικά με το ξεπέρασμα των αδιεξόδων του αστικού πολιτικού συστήματος, όπως αυτό διαμορφώθηκε μετά το τέλος του αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.
Αντιθέσεις που αφορούσαν τον εκσυγχρονισμό του πολιτικού συστήματος, που διαπλεκόταν με τον ρόλο του Παλατιού, αλλά και με την ικανότητά του να ενσωματώνει τις εργατικές – λαϊκές δυνάμεις και άρα να ισχυροποιεί την καπιταλιστική εξουσία. Αφορούσαν, επίσης, τη γεωπολιτική αναβάθμιση του εγχώριου καπιταλισμού με επίκεντρο το Κυπριακό και τις διεθνείς του συμμαχίες.
Η δικτατορία αξιοποίησε το αντιδραστικό συνταγματικό πλαίσιο του μεταπολεμικού αστικού κράτους, το αντικομμουνιστικό ιδεολογικό οπλοστάσιό του και τους μηχανισμούς καταστολής του και υπήρξε προέκτασή τους.
Η δικτατορία εξακολούθησε τη μεταπολεμική αστική οικονομική πολιτική στήριξης του μεγάλου κεφαλαίου και τις μεθόδους καταστολής του εργατικού – λαϊκού κινήματος, διώκοντας μαζικά κομμουνιστές και άλλους ριζοσπάστες αγωνιστές και απαγορεύοντας κάθε συνδικαλιστική δράση.
Το καθεστώς της 21ης Απριλίου συνέχισε σταθερά την πολιτική των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών του ελληνικού καπιταλιστικού κράτους με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και τα ευρωπαϊκά καπιταλιστικά κράτη, την προώθηση των σχεδίων τους στη Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή και στη Βόρεια Αφρική, ενάντια στις χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Επιδιώκοντας τη γεωπολιτική αναβάθμιση για λογαριασμό της αστικής τάξης, άνοιξε τον δρόμο για τη διχοτόμηση της Κύπρου.
