Όταν αποφασίζεις να διαβάσεις ένα κείμενο, κάτι που κανένας δεν σε υποχρεώνει, πρέπει να αποδεχθείς ότι ενίοτε δεν θα συναντήσεις τη φωνή σου, αφού σε διαφορετική περίπτωση θα είσαι εσύ ο συγγραφέας, και θα μιλάμε για «αυτοϊκανοποίηση».
Στο πρόσφατο παρελθόν δημοσίευσα τρία (3) άρθρα, όσο αφορά στο ζήτημα της εκλογής των Δημοτικών Αρχών.
Γράφει ο Κώστας Σαραφίδης*
Το τρίτο κατά σειρά με τον τίτλο «Ο Κλούβιος και η Σουβλίτσα» δημιούργησε αντιδράσεις, περισσότερο γιατί δεν υπήρχαν αιχμές, για τη σημερινή Δημοτική αρχή.
Ότι είχα να πω γι’ αυτό το θέμα, αναλύθηκε στα προηγούμενα δύο άρθρα, και κατά τη γνώμη μου με ήπιο τόνο, χωρίς να τρέξει αίμα, όπως πολλοί θα επιθυμούσαν.
Άλλωστε θα πρέπει να αναφέρω ότι δεν διακατέχομαι από έμμονες ιδέες, και πάντα μιλάω με τη υπογραφή μου.
Η σημερινή Δημοτική Αρχή θα κριθεί από τις πράξεις και τις παραλείψεις της.
Eδω και χρόνια, ακολουθούμε την τακτική της επιλογής του αλόγου που θα σύρει το κάρο, και λίγο μας απασχολεί το εμπόρευμα που θα υπάρχει σε αυτό.
Αυτή η τακτική έχει ως μόνιμα ηττημένο το Δήμο, και για τους δήμιους του, επιφυλάσσεται ο ρόλος των τεθλιμμένων συγγενών.
Για πολύ συγκεκριμένους λόγους η λέξη παράταξη, προκαλεί αναφυλαξία, σε όσους αναλαμβάνουν να ερμηνεύσουν το ρόλο του ηγέτη.
Λέξη που επαναλαμβάνεται σταθερά στα δικά μου κείμενα, αλλά προφανώς δεν έτυχε της δέουσας προσοχής, από τους περιστασιακούς αναγνώστες τους.
Η δημιουργία παράταξης, με συγκεκριμένους στόχους, προϋποθέτει ειλικρίνεια – σταθερότητα και μόχθο.
Ο οποιοσδήποτε φέρελπις Δημοτικός Άρχοντας, έχει υποχρέωση – ευθύνη να υπηρετήσει με συνέπεια αυτούς τους στόχους, και να λογοδοτεί καθ’ όλη τη διαδρομή της υλοποίησης τους.
Δυστυχώς σχεδόν πάντα επιλέγεται η τακτική της πασαρέλας.
Ο «πρώτος μεταξύ ίσων», αντάμα με κάποιους από αυτούς, ως άλλοι «γαμπροί της ευτυχίας», να εκτίθενται απλά για το θεαθήναι.
Η τακτική αυτή αποδείχθηκε αναποτελεσματική και καταστρεπτική.
Την λάμψη στον ηγέτη προσδίδουν η συνέπεια και η αίσθηση ευθύνης.
Ποτέ δεν υπήρξα ειδωλολάτρης και δεν γοητεύτηκα από καρικατούρες.
Σήμερα έχουν φανεί στο προσκήνιο δύο νέες υποψηφιότητες, και καμιά παράταξη.
Η μία προέκυψε από τη σύμπραξη, «παιδοκτόνων» που ανέλαβαν να διαπαιδαγωγήσουν τα παιδιά άλλων, και από νοσταλγούς μεγαλείων του παρελθόντος, ……που διηγώντας τα να κλαις.
Όσο αφορά την άλλη υποψηφιότητα, είμαι σε θέση να γνωρίζω μέσα από ποιες διαδρομές προέκυψε, και εκείνο που θα πρέπει να επισημανθεί είναι ότι η στάση του καθενός υπαγορεύεται από τον αξιακό του κώδικα και την αξιοπρέπεια του.
Επομένως περιμένω εκ των έσω να ειπωθεί με διαύγεια «η πλήρης διαδρομή, καθώς και όλοι οι σταθμοί προς ανεφοδιασμό».
Σε παλαιότερες εποχές διάφοροι καταφερτζήδες επέλεγαν τους «μπρο¬στινούς» των επιδιώξεών τους, και τους έπιαναν σε πολλές περιπτώσεις με «ένδυμα ύπνου».
Θέλω να πιστεύω ότι ευτυχώς αποφύγαμε τέτοιες κωμικοτραγικές καταστάσεις.
Η πολιτική – κομματική μου ταυτότητα είναι γνωστή και είμαι υπερήφανος γι’ αυτή.
Αλλά οι αποφάσεις δεν θα πρέπει να λαμβάνονται αποκλειστικά και μόνο με το θυμικό.
Στο παρελθόν έχω ασχοληθεί με διάφορα ζητήματα, καλά κρυμμένα κάτω από το χαλί, που αφορούσαν τα δημοτικά πράγματα. Ασχολήθηκα χωρίς να έχω καμία «εξουσία», και η επιτυχής έκβαση των προ-σπα¬θειών, έγκειται στο γεγονός ότι δεν υπήρξα χειραγωγήσιμος.
Στα πεζοδρόμια της πόλης κυκλοφορεί μεγάλος αριθμός «γυμνοσα-λιάγκων».
Πάντα πρόθυμοι για το χειρότερο.
Δεν προτίθεμαι να ερμηνεύσω αυτόν το ρόλο.
Είναι ώρα για προτάσεις και μόχθο.
Σε διαφορετική περίπτωση ………..
Καληνύχτα Σέρρες!!
*Οι γυμνοσάλιαγκες είναι ερμαφρόδιτα μαλάκια, έχοντας τόσο αρσενικά όσο και θηλυκά αναπαραγωγικά όργανα.
- Ο Κώστας Σαραφίδης είναι Σερραίος Οικονομολόγος
