Η παγίδα της «ευκολίας» και πως να αποφύγουμε τις κρυφές, υπέρογκες χρεώσεις.
Μεγάλο μέρος της απόλαυσης ενός ταξιδιού στο εξωτερικό προέρχεται από την εμπειρία του άγνωστου – διαφορετικό κλίμα, άλλη κουλτούρα, ή νέες γεύσεις.
Αλλά όταν πρόκειται να πληρώσουμε για πράγματα στο εξωτερικό, μπορεί να νιώθουμε πιο άνετα χρησιμοποιώντας το νόμισμα που γνωρίζουμε περισσότερο, αυτό που χρησιμοποιούμε στην πατρίδα.
Αυτό, ωστόσο, μπορεί να αποδειχτεί ακριβή επιλογή για τους τουρίστες που κάνουν ανάληψη χρημάτων από ATM ή πληρώνουν ηλεκτρονικά σε καταστήματα και εστιατόρια.
Oταν φθάνει o λογαριασμός εστιατορίου, για παράδειγμα, οι πελάτες από άλλες χώρες έχουν τη δυνατότητα να επιλέξουν στο μηχάνημα POS να πληρώσουν στο νόμισμα της χώρας τους και όχι στο τοπικό.
Αυτή η λειτουργία, γνωστή ως «δυναμική μετατροπή νομίσματος» ή «επιλογή νομίσματος» ακούγεται ελκυστική στην αρχή – μια υπηρεσία που κάνει τη δύακολη δουλειά για εμάς, μετατρέποντας τον λογαριασμό σε ένα νόμισμα που καταλαβαίνουμε, δίνοντάς μας μια καλύτερη εικόνα για το πόσα χρήματα ξοδεύουμε εκείνη τη στιγμή.
Αλλά έχει ένα τίμημα – καθώς οι χρεώσεις για αυτήν την ευκολία μπορεί να είναι υπερβολικές.
Στην πραγματικότητα, μια μελέτη δείχνει ότι η μέση χρέωση που εφαρμόζεται σε αυτό το είδος μετατροπής είναι ένα διόλου αμελητέο 7,6% – υπερδιπλάσιο του κόστους πληρωμής στο τοπικό νόμισμα (συνήθως μεταξύ 1,5% και 3%).
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι ένας Ελληνας ταξιδιώτης βγαίνει για δείπνο σε μια βρετανική πόλη και ο τελικός λογαριασμός φτάνει τις 88,43 λίρες, το ισοδύναμο των 100 ευρώ.
Η πληρωμή σε βρετανικό νόμισμα, το οποίο στη συνέχεια θα μετατραπεί σε ευρώ από την ελληνική τραπεζική τράπεζα, θα οδηγούσε σε μια χρέωση περίπου 102 ευρώ.
Ωστόσο, η χρήση της δυναμικής μετατροπής νομίσματος για την πληρωμή του λογαριασμού του εστιατορίου απευθείας σε ευρώ θα κοστίσει 107,60 ευρώ.
Παρά τις υψηλές χρεώσεις, έρευνα δείχνει ότι περισσότεροι από τους μισούς διεθνείς πελάτες εξακολουθούν να επιλέγουν να πληρώνουν στο γνωστό τους νόμισμα.
Η πιο προφανής εξήγηση είναι μια κατανοητή προτίμηση του οικείου όταν ασχολείται κανείς με χρήματα στο εξωτερικό.
Αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι οι χρεώσεις δεν είναι πάντα εμφανείς στους πελάτες.
Δηλαδή, οι τουρίστες μπορεί να δουν την εφαρμοζόμενη συναλλαγματική ισοτιμία, αλλά δεν τους εμφανίζονται οι κρυφές χρεώσεις ή πώς συγκρίνεται αυτή η συναλλαγματική ισοτιμία με άλλες.
Και ενώ είναι ακριβή για τους τουρίστες, η επιλογή αυτή μπορεί να είναι ιδιαίτερα προσοδοφόρα για όσους την εκμεταλλεύονται.
Οι εταιρείες που παρέχουν αυτή την «υπηρεσία» κερδίζουν σημαντικά έσοδα από τη μετατροπή – ένα μέρος των οποίων μοιράζονται συχνά με την επιχείρηση όπου πραγματοποιείται η συναλλαγή.
Τα επιπλέον έσοδα για τους λιανοπωλητές υπολογίζονται σε περίπου 1% της αξίας της συναλλαγής.
Σύμφωνα με την επίμαχη έρευνα, μάλιστα, γνωστά καταστήματα εκπαιδεύουν τους υπαλλήλους τους να ενθαρρύνουν τους ξένους πελάτες να πληρώνουν για αγορές στο νόμισμα της χώρας τους.
Και παρά τα υψηλά τέλη μετατροπής, οι περισσότερες κυβερνητικές ρυθμιστικές αρχές σε όλο τον κόσμο διστάζουν να παρέμβουν.
Ενας πιθανός λόγος για αυτό είναι ότι η ρύθμιση θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι πλήττει δυνητικά τα κέρδη των τοπικών επιχειρήσεων.
Εξαίρεση αποτελεί η Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ), η οποία θεωρεί ότι το υπερβολικό κόστος συναλλαγών αποτελεί εμπόδιο στην ανάπτυξη των επιχειρήσεων και στοχεύει στην προστασία των ευρωπαίων καταναλωτών.
Οι πιο πρόσφατοι κανονισμοί της ΕΕ (δεν έχουν ακόμη εφαρμοστεί) στοχεύουν στη βελτίωση της διαφάνειας, συμπεριλαμβάνοντας επιπλέον πληροφορίες σχετικά με το κόστος επιλογής νομίσματος σε POS και ΑΤΜ.
Επομένως, εάν βρίσκεστε σε διακοπές ή ταξιδεύετε για δουλειά, η συμβουλή μας είναι να απορρίψετε την επιλογή πληρωμής στο δικό μας νόμισμα – εκτός κι αν ταξιδεύετε σε χώρα της Ευρωζώνης, οπότε δεν θα έχετε τέτοιου είδους προβλήματα.
