Γράφει ο Μάρκος Μπόλαρης
Μα ήταν ποτέ δυνατόν
η λέξη αγάπη να μην είναι γένους θηλυκού ;
Είναι ποτέ ;
Τούτη την ημέρα , στες οκτώ του Μάρτη,
την έχω ταυτισμένη ,
ημέρα της γυναίκας , λέει το ημερολόγιο,
αξεδιάλυτα ταυτισμένη,
με ημέρα της αγάπης,
αφού , από τα μικράτα μου,
άπειρη είναι η αγάπη που έχω εισπράξει
από γυναίκες,
γυναίκες που σαν άνθη ευώδη
ευώδιασαν αγαπητικά
στο διάβα της ζωής μου,
της γυναίκας η μέρα ή της αγάπης,
της αγάπης της γυναίκας ή της γυναίκας
της αγάπης,
ευώδη τα ζουμπούλια του Μάρτη,
ανθισμένες οι μυγδαλιές,
μνήμην ποιούμεθα δύσκολων ημερών
αγώνων γυναικών,
μέσα στις απάνθρωπες συνθήκες του καπιταλισμού,
αγώνων επιβίωσης, αξιοπρέπειας,
η Αντιγόνη με την Ισμήνη,
η Θεοφανώ κι η Υπομονή Παλαιολογίνα,
η Λασκαρίνα κι η Μαντώ Μαυρογένους,
η Μελίνα κι η Ειρήνη Παππά ,
αγώνων και θυσιών για δικαιοσύνη κι ανθρωπιά,
στη Νέα Υόρκη τότες με τις μοδίστρες,
σήμερα και πάντα ,
ανθίζουν οι κρίνοι, μαβί κι άσπροι,
πορεία στους αιώνες ,
ανθίζουν οι γυναίκες αείποτε,
μιά διαρκής άνοιξη, ένας Μάρτης,
μυρίζουν μύρα αγάπης ,
Γενοβέφας και Δέσποινας, μνημονεύω,
Χρισούλας, Σεβαστής και Βασιλικής,
Ελένης , Ευδοκίας και Ειρήνης,
Κωνσταντίνας, Ανθής και Ευφροσύνης,
Κυριακούλας , Ελισάβετ και Γεωργούλας,
Μαρίας, Δημητρούλας και Αναστασίας,
Ανθούλας, Μαρίας και Αθηνάς,
Ερασμίας, Στυλιανής και Μαίρης,
Αικατερίνης, Σεβαστής και Μαρίκας,
Σουλτάνας, Στέλλας και Κερασίνας,
Βασιλικής, Ευαγγελίας και Χλόης,
Χρυσούλας, Ελένης και Αλίκης,
ανάκατα στο μυαλό μου, ανάκατα στην ψυχή μου
η μέρα τούτη της γυναίκας,
η μέρα τούτη των αγώνων,
σταμάτησαν τάχα ποτές , συνεχίζονται,
τότες και τώρα ,
η μέρα της αγάπης , της γυναίκας της αγάπης,
αγάπης ταμιευμένης,
μ’ ένα σακκούλι αγάπης κατάστηθα,
κατάσαρκα ραμμένο στο μέρος της καρδιάς,
σ’ όλες τις φουρτούνες της ζωής,
εφόδιο ζωής , ανθισμένο εφόδιο,
Κυριακής, μνημονεύω
γιά την συνοδοιπορία,
Δεσπούλας, Αναστασίας, Ζηνοβίας,
Άννας, Άννας – Μαρίας, Ελένης,
της τριανταφυλλιάς τα λούλουδα,
Γεωργίας και Ανδριάνας,
άνθη ανθέων,
της γυναίκας, σήμερα, της μάννας,
μάννας των πενήντα εφτά του τραίνου,
της αγάπης,
θυσιαστικής μιάς αγάπης,
ανατρεπτικής,
και των μυρίων εφτά αγάπης,
ώστε όρη μεθιστάνειν,
σήμερα,
της αγάπης, της ομορφιάς,
της ωραιότητας !
Γένος θηλυκού !
Διό και συνεχίζω
μνημονεύων
των αγαπημένων γυναικών, συμμαθητριών και συμφοιτητριών, συντέκνων και συνεργατιδών,
των συνοδοιπόρων στη ζωή, στην κοινωνία,
στην δικηγορία, στον Δήμο, στην Νομαρχία,
στην Περιφέρεια, στην Βουλή, στην Κυβέρνηση,
των νοσοκόμων και των γιατρών,
των ζωγράφων και των ηθοποιών,
της φουρνάρισσας,
των εγγύς και των μακράν , …
Τι ημέρα και τούτη !
Της γυναίκας ή της αγάπης ;
Χαίρετε εν αγαλλιάσει !
Με έγνοια !
Πονηρές και γαρ οι ημέρες !
