Χωρίς σεβασμό δεν κατάφερε ποτέ κανείς και τίποτα στη ζωή του και αυτό είναι κάτι που μαθαίνω στα παιδιά μου από τώρα που είναι μικρά.
Με λένε Ερμή, είμαι 38 χρονών και έχω δύο παιδάκια 11 και 7 ετών. Με τη μαμά τους ζούσαμε ευτυχισμένοι μέχρι που γνώρισε κάποιον άλλον και μας παράτησε και έφυγε. Με το νέο της σύντροφο μένουν δύο στενά κάτω από εμάς και όμως δεν έχει έρθει ποτέ και ούτε μία φορά να δει τα παιδιά. Έχει κάνει και τρίτο παιδί και ασχολείται μόνο με εκείνο λες και δεν έχει άλλα.
Πολλές φορές τα παιδιά πηγαίνοντας στο σχολείο την έχουν πετύχει και εκείνη τα χαιρετά με ένα ξερό γεια. Ούτε να τα ρωτήσει τι κάνουν, πως είναι, πως περνάνε, πλήρης απάθεια. Στεναχωριέμαι γιατί ξέρω ότι στα παιδιά μου λείπει πολύ η μαμά τους και ας μη μιλάνε καθόλου για εκείνη αλλά ορκίστηκα ότι θα βάλω τα δυνατά μου και θα κάνω ό, τι χρειαστεί για να μεγαλώσουν και να γίνουν άξιοι και σωστοί άνθρωποι στην κοινωνία.
Σαφώς και γνωρίζω ότι αν υπήρχε μαμά στο σπίτι τα πράγματα θα ήταν πιο εύκολα γιατί άλλο να είμαστε δύο κι άλλο ένας, αλλά αν και μόνος θα τους δώσω τα μαθήματα ζωής που πρέπει να πάρουν.
Τα παιδιά μου είναι και τα δύο αγοράκια και τα μαθαίνω να σέβονται τις φίλες τους, τις συμμαθήτριες τους, τις δασκάλες τους και όλες τις γυναίκες και ας μη δέχτηκαν τον αντίστοιχο σεβασμό από τη μαμά τους. Ο σεβασμός ξεκινάει από το σπίτι και είναι κάτι που διδάσκεται.
Όλα αυτά που ακούγονται καθημερινά στις ειδήσεις με αηδιάζουν. Γυναίκες κακοποιημένες, γυναίκες βιασμένες, γυναίκες δολοφονημένες. Για ποιο λόγο; Η γυναίκα είναι το πιο ιερό πλάσμα και μόνο σεβασμός και τιμή της αξίζει.
Οι γυναίκες είναι μανάδες μας, αδερφές μας, σύζυγοι μας, κόρες μας. Χωρίς τις γυναίκες δεν θα υπήρχε ζωή στον πλανήτη και αυτό τα παιδιά μου θέλω να το ξέρουν. Παρά το δυσάρεστο που μας συνέβη θέλω να ξέρουν ότι όλες οι γυναίκες αξίζουν το σεβασμό ακόμα και η μαμά τους.
Ξέρω ότι στην περίπτωση μας πρέπει να προσπαθήσω 10 φορές παραπάνω μετά από αυτό που συνέβη με τη μαμά τους γιατί είμαι σίγουρος ότι βαθιά μέσα στην ψυχή τους υπάρχει οργή και μίσος απέναντι στην μητέρα τους, μπορεί και προς όλες τις γυναίκες και αυτό το μίσος πρέπει να το εξαλείψω.
Δεν ξέρω γιατί υπάρχει τέτοιο μίσος, τέτοια οργή και τόσος θυμός στον πλανήτη γενικότερα ειδικά απέναντι στις γυναίκες. Πάντα έρχονταν σε δεύτερη μοίρα.
Πάντα ήταν κάτω από τον άντρα τη στιγμή που είναι το ίδιο άξιες, μπορεί και παραπάνω. Ακόμα και σήμερα που ζούμε στον 21ο αιώνα βλέπουμε καθημερινά να απολύεται η γυναίκα και όχι ο άντρας, να προτιμάται σε μία θέση εργασίας ο άντρας και όχι η γυναίκα, να καταλήγει στο νοσοκομείο με μώλωπες και πληγές η γυναίκα και όχι ο άντρας και στα νεκροταφεία να θάβονται γυναίκες και όχι άντρες επειδή οι σύζυγοί τους τις κομμάτιασαν στο ξύλο ή τις δολοφόνησαν.
Θα μπορούσα να είχα κάνει το ίδιο όταν με παράτησε και έφυγε αλλά η αξιοπρέπεια ενός ανθρώπου είναι πάνω απ’ όλα.
Έπρεπε να δώσω το καλό παράδειγμα στα παιδιά μου και όχι να αντιδράσω με το ένστικτο. Ότι και να έγινε είναι η μάνα των παιδιών μου και μου έδωσε το μεγαλύτερο δώρο. Αυτό και μόνο αρκεί για να την σέβομαι και την αγαπάω σε όλη μου τη ζωή και αυτό τα παιδιά μου θέλω να το ξέρουν.
