Μάρκος Μπόλαρης: Η κεντρική οδός της πόλης έχει το όνομα αυτής της δοξασμένης στα πεδία των μαχών Μεραρχίας Σερρών!
Τι ευωδία το κομμένο ξύλο!
Τι μυρωδιές!
Οξιές, καρυδιές, καστανιές, βελανιδιές – δρύες, φλαμουριές, …
Μεγάλωσα μ” αυτά τα ιδιαίτερα αρώματα του πριονισμένου κορμού! Αρώματα δάσους!
Στο εργαστήρι του παππού Μάρκου, στην επιχείρηση του πατέρα.
Ιδιαίτερα τα καλοκαίρια, που σαν τέλειωναν τα μαθήματα, ήμουν μαθητευόμενος στην κατασκευή , στην τεχνική, στην τέχνη, στην καλλιτεχνία, κάποιες στιγμές στην ιεροτελεστία της μεταμόρφωσης της πλάκας του κομμένου ξύλου, που έρχεται από το δάσος, ώστε να γίνει φινετσάτο ξυλόγλυπτο έπιπλο κομψοτέχνημα για το σαλόνι, το γραφείο, την βιβλιοθήκη, την Εκκλησία.
Προϊόν συνεργασίας σειράς εξειδικευμένων μαστόρων, περίπου εξήντα νοματαίοι, μηχανοξυλουργών, ξυλουργών, τορναδόρων, ξυλογλυπτών, επιπλοποιών, λουστραδόρων ώστε το απελέκητο ξύλο επεξεργασμένο να κοσμεί ως έργο τέχνης για καιρούς και χρόνους, για αιώνες τον τόπο!
Ήταν τέτοιες μέρες το 1974, αρχές του έντονου εκείνου Σεπτέμβρη, ήμουν στη βιοτεχνία των ξυλογλύπτων, ανιχνεύοντας αυτή την επίμονη διαδικασία της ομορφιάς της τέχνης του ξυλογλύπτου, καθώς το σχολείο άρχιζε την πρώτη του Οκτώβρη.
Ο πατέρας με πήρε μαζί του, σε μια πρώτη πολιτική συνάντηση, που ορίστηκε στο καφέ ζαχαροπλαστείο Νομίδη, στο κέντρο της Σερρών, στην οδό Μεραρχίας.
Η Μεραρχία Σερρών, ήταν μια από τις τρείς Μεραρχίες που πήρε μέρος στις μάχες στον Α” Παγκόσμιο Πόλεμο, οι άλλες δύο ήταν η Μεραρχία Κρητών και η Μεραρχία Αρχιπελάγους, που συγκροτήθηκαν και τέθηκαν υπό την Τριανδρία Βενιζέλου, Δαγκλή , Κουντουριώτη, όταν ανακηρύχτηκε το κράτος της Θεσσαλονίκης και μπήκε η Ελλάδα στο πόλεμο στο πλευρό των Συμμάχων, αφού ο Βασιλιάς στην Αθήνα, έπαιζε παιγνίδια των εντολέων του Γερμανών!
Η κεντρική οδός της πόλης έχει το όνομα αυτής της δοξασμένης στα πεδία των μαχών Μεραρχίας Σερρών!
Δέκα- δώδεκα Σερραίοι δημοκράτες, ωραίοι άνθρωποι, καταξιωμένοι στην κοινωνία, στην αγορά, στην επιστήμη, με αγώνες κι αγωνίες, με έντονη παρουσία κι όραμα βρέθηκαν, συζήτησαν και αποφάσισαν, όπως διαπιστώνει ο μέγιστος Κ. Π. Καβάφης, «σαν έτοιμοι από καιρό», συνέταξαν, διάβασαν, υπέγραψαν κι τηλεγράφησαν στον Ανδρέα Παπανδρέου το κείμενο της συγκρότησης ομάδας πρωτοβουλίας για την ίδρυση οργάνωσης του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος στα Σέρρας.
Η αρχή μια μεγαλειώδους πολιτικής πορείας για δημοκρατικούς, κοινωνικούς, αναπτυξιακούς, αυτοδιοικητικούς αγώνες.
Μάρκος Μπόλαρης: Η αρχή για μια σειρά επιτυχίες και κατακτήσεις στην παιδεία, την υγεία, τις υποδομές, τον πολιτισμό, το περιβάλλον. Με ζητήματα πάντα, με προβλήματα και λάθη. Αλλά με θετικό πολλαπλώς ισοζύγιο, στη κρίση του ψύχραιμου αναλυτή.
Επιστρέφαμε.
Ο πατέρας ικανοποιημένος. Καταφανώς. Αναφερόταν στην Ανδρέα.
Με ενθουσιασμό!
Για τις προοπτικές της Δημοκρατίας.
Με συνέπαιρνε!
Αλλά είχα ένα κόμπο στην ψυχή.
Ένα δισταγμό.
Έπρεπε να τον λύσω.
Όταν φθάσαμε στη βιοτεχνία, ρώτησα:
Κι ο νονός;
Ο Άγγελος Αγγελούσης, βουλευτής της Ένωσης Κέντρου, υφυπουργός Δημοσίων Έργων στη Κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου, που είχε σταθεί στο πλευρό του Γέρου της Δημοκρατίας, όταν άθλιοι αργυρώνητοι τζουτζέδες των Ανακτόρων αποστάτησαν contra στην απερίφραστη Λαϊκή ετυμηγορία και προετοίμαζαν την Χούντα, ο Αγγελούσης που, ασυμβίβαστος, βρέθηκε εξόριστος στη Φολέγανδρο και την ορεινή Αρκαδία, ο νονός μου που τον λάτρευα και τον είχα σύμβολο αγώνων και υπόδειγμα αγωνιστή, είχε ανακοινώσει ότι θα ήταν υποψήφιος με την Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις υπό τον Γεώργιο Μαύρο.
Μας ευώδιασε το πριονισμένο ξύλο.
Οξιές! Αρώματα οξιάς!
Κατασκεύαζαν ξυλόγλυπτα για τον ορθόδοξο ελληνικό Ναό στο Παρίσι.
Επιμέλεια ξυλόγλυπτης ωραιότητας.
Των αγαπόντων την ευπρέπεια.
Ο νονός σου, μου απάντησε με σταθερή φωνή, είναι έντιμος δημοκράτης, παλικάρι στις φουρτούνες και της Σποστασίας και της Χούντας, ασυμβίβαστος στην υπηρέτηση του πιστεύω του. Θεωρώ ότι η τωρινή του πολιτική επιλογή είναι άστοχη.
Για να πάει μπροστά ο τόπος χρειάζεται μπροστάρη, χρειάζεται σχέδιο, χρειάζεται λαό, χρειάζεται στρατηγική!
Η Ένωση Κέντρου, ήταν προϊόν άλλης εποχής. Με σάπιο ξύλα, με φθαρμένα υλικά δουλειά δεν γίνεται!
Ο Ανδρέας ξεκινά να χτίσει το καινούργιο, επιστρατεύοντας το καλύτερο υλικό. Το πιο πιθανό είναι ότι στην πορεία θα ξεσκαρτάρει. Θα ζυγώσουν κι άχρηστοι, θα μαζευτεί και σαβούρα. Κι ευθύνη του ηγέτη το ξεσκαρτάρισμα.
Μάχες, αγώνες, νίκες, επιτυχίες με αποτυχημένους δεν κατορθώνονται.
Όπως εδώ!
Για να έχουμε το αποτέλεσμα της ποιότητας που επιδιώκουμε,
Για να κατασκευάσουμε το καλλιτέχνημα της ξυλογλυπτικής τέχνης, που θα μείνει, καλά υλικά επεξεργαζόμαστε, ποιοτικό ξύλο κατεργαζόμαστε, με σχέδιο κι επιμονή!
Κι εάν τύχει σκαρτάδα ή ρόζοι, κόβουμε και πετούμε!
Έτσι περπατά ο τόπος, έτσι γράφεται η ιστορία.
Με σκάρτα υλικά και σαπίλες ξυλογλυπτική και καλλιτεχνία, πολιτική και δημοκρατία δεν χτίζεται!
Εμμένουμε στη ποιότητα και τη δημοκρατία, δηλαδή στο εύκρατο κλίμα, που ευωδιάζει το δάσος, κι αφήνει αρώματα το κομμένο ξύλο, οι οξιές, οι καστανιές, οι δρύες, για την Δημοκρατία, τον Λαό, τον πολίτη, εν τέλει τον Άνθρωπο!
Κι όπως αψευδώς, υπογράμμισε ο Θουκυδίδης,
Και τότε και σήμερα, κι αύριο!
«Κτήμα ες αεί»!
Τοις προβληματιζομένοις κι υποψιασμένοις…
