Η αξιοπρέπεια είναι προσωπική επιλογή, είναι μονόδρομος!!!
Κάπου διάβασα, ότι ο καθένας από εμάς, είναι μια αντανάκλαση της σχέσης που έχει με τον εαυτό του και φέρεται ανάλογα.
Για έναν άνθρωπο που σέβεται τον εαυτό του λοιπόν, το γεγονός ότι μπορεί να πληγώθηκε και ν’ απογοητεύτηκε, δε θα έπρεπε σε καμία περίπτωση, να είναι το άλλοθι που θα του δώσει το «ελευθέρας» για να ξεφτιλίζει τον εαυτό του παραμένοντας σε καταστάσεις μέτριες, δυσανάλογες και λίγες, παζαρεύοντάς τον και ξεπουλώντας τον, υπομένοντας κάτι που δεν του ταιριάζει, που δεν τον καλύπτει και δεν τον εκφράζει.
Όπως δε θα έπρεπε για κανένα λόγο, να ξεφτιλίζει τα όσα έζησε κάποτε με κάποιον άλλο άνθρωπο, μετά το τέλος της σχέσης μαζί του.
Ο όποιος πόνος και η όποια απογοήτευση που μπορεί να σου έχουν προκαλέσει, δε θα έπρεπε ποτέ και σε καμία περίπτωση ν’ αποτελούν λόγο, για να υποτιμάς τον εαυτό σου και για να χάνεις την αξιοπρέπειά και τον αυτοσεβασμό σου.
Άλλωστε αν το φιλοσοφήσουμε, καθένας από εμάς ξεχωριστά, δεν είναι, ούτε θα είναι ποτέ, ο πρώτος ή ο τελευταίος άνθρωπος στον πλανήτη που έκανε λάθος επιλογές, που έπεσε έξω, που πόνεσε, που προδόθηκε, που έσπασε σε κομμάτια, που διαλύθηκε κι απογοητεύτηκε.
Το πώς φέρονται οι άνθρωποι στις μεταξύ τους σχέσεις και συναναστροφές δεν είναι κάτι προγραμματισμένο κι ελεγχόμενο. Δεν υπογράφουμε μεταξύ μας κάποιο συμβόλαιο που πιστοποιεί το πώς θα αισθανθούμε, πως θα φερθούμε και πως θ’ αντιδράσουμε σε κάθε περίπτωση. Ο καθένας από εμάς, είναι αυτό που είναι, κουβαλάει ότι κουβαλάει στο μυαλό, στην ψυχή και στο δισάκι του και ανάλογα φέρεται, κάνει τις επιλογές του και πορεύεται.
Το να κρατήσεις όμως το κεφάλι και την αξιοπρέπειά σου ψηλά, όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά ή αν δε σου φερθούν όπως θα ήθελες ή όπως περίμενες, είναι επιλογή προσωπική κι απόλυτα δική σου. Είναι μια υποχρέωση που έχεις πάνω απ’ όλα απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό.
Εκεί φαίνεται το επίπεδο, η μαγκιά και η διαφορά σου ακόμα και σε σχέση μ’ αυτούς που πιθανόν σου φέρθηκαν σκάρτα. Είναι το «σήμα κατατεθέν» που δείχνει, ότι εσύ ξέρεις να σέβεσαι, να τιμάς και να εκτιμάς τους ανθρώπους, τις στιγμές και τις εμπειρίες που μοιράστηκες μαζί τους, έστω κι αν αυτές δεν κατέληξαν ιδανικά. Μα πάνω απ’ όλα είναι αυτό που δείχνει ότι σέβεσαι κι εκτιμάς τον εαυτό σου.
Γιατί η αξιοπρέπεια είναι ένας δρόμος που επιλέγεις. Είναι προσωπική επιλογή και είναι μονόδρομος. Δεν έχει ούτε διασταυρώσεις, ούτε παράδρομους, ούτε παρακλάδια. Είναι δρόμος που τον περπατάς μόνος, χωρίς παρέα. Ξυπόλυτος πολλές φορές και δίχως κάποιον δίπλα σου, να σου χτυπάει φιλικά την πλάτη και να σου δίνει ώθηση για να συνεχίσεις να προχωράς.
Είναι μια δύναμη κρυφή, που πηγάζει από μέσα σου και που βγαίνει αβίαστα, πηγαία, σα φυσική προέκταση του εαυτού σου.
Όταν την έχεις κτήμα σου κι αποφασίσεις ότι αυτός είναι ο τρόπος που θέλεις να ζεις και να πορεύεσαι, δε θα πρέπει να βρίσκεις άλλοθι τον πληγωμένο σου εγωισμό, τη ραγισμένη σου καρδιά και τον όποιο πόνο, φόβο ή ανασφάλεια μπορεί να νιώθεις και να τη χάσεις.
Πρέπει να μάθεις να φεύγεις με το κεφάλι ψηλά, όσο κι αν σε πονά, ακόμα και η σκέψη. Πρέπει να μάθεις να ζεις με τον πόνο και να τον αντιμετωπίζεις στωικά, μέχρι να σου περάσει. Να συνηθίσεις και να τον κουβαλάς μέσα σου σαν παράσημο, σαν μάθημα, σαν παρέα κι απλά να συνεχίζεις και να προχωράς παρακάτω.
Γιατί ο πόνος μιας πληγωμένης καρδιάς, μιας απογοήτευσης ή μιας πιθανής προδοσίας, όσο σκληρός κι αν είναι, κάποτε θα σβήσει. Έτσι γίνεται πάντα, σαν φυσικό επακόλουθο. Ο πόνος σβήνει σιγά σιγά… χάνεται μαζί με το χρόνο που περνά.
Ο αυτοσεβασμός και η αξιοπρέπεια όμως, είναι αξίες που κουβαλάς μαζί σου για πάντα. Είναι κομμάτια του εαυτού σου. Είναι κοσμήματα που στολίζουν την ψυχή σου.
Είναι ο καθρέφτης μέσα στον οποίο, όσο κι αν σε πονάει το παρελθόν, όσο βαρύ κι αν είναι τις δύσκολες στιγμές σου το παρόν, όσο αβέβαιο και τρομακτικό κι αν φαντάζει στα μάτια σου το μέλλον, θ’ αρχίσεις πάλι κάποια στιγμή μέσα σ’ αυτόν, να βλέπεις το είδωλό σου όμορφο, ερωτεύσιμο κι ευτυχισμένο.
Άλλωστε, όπως λέει και ο Λουντέμης σε κάτι αγαπημένο: «Να μάθεις να φεύγεις. Από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες. Να μάθεις να φεύγεις από όσα νόμισες γι’ αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ’ αυτά».
Της Μαρίας Κουγιουμτζόγλου
