Η Τέχνη είναι μια Κυρία που δε χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Έχει το χάρισμα εκείνης της δημιουργικής δύναμης που – με όπλα τον λόγο, τον ήχο, την εικόνα και την κίνηση – μας οδηγεί από την ατραπό της συν-κίνησης, στον προβληματισμό και το στοχασμό, έτσι ώστε μέσα από το θαυμάζειν (=αναστοχασμός) μας προσφέρει τη δυνατότητα να αρθούμε πάνω από την ομορφιά/γοητεία των φθαρτών υλικών αγαθών και, ενδοσκοπώντας, να αναζητήσουμε τη φλόγα της ψυχής μας και κατ’ επέκταση την ισορροπημένη δόμηση της κοσμοαντίληψής μας.
Γιατί η Τέχνη είναι η πρωθιέρεια των αξιών, η οποία αρχικά κοινωνεί τις αξίες που πρεσβεύει, με την περατότητα/προσωρινότητα της Σκέψης, επιχειρώντας παράλληλα να οδηγήσει τη θνητότητα μέσα στη συχνότητα της αθανασίας, εκεί όπου ο ψυχικός μας κόσμος μπορεί να θεαθεί, τόσο την προσωρινή εξωτερική θνητή ομορφιά, όσο και την αιώνια εσωτερική ομορφιά η οποία με τη διαχρονικά ανέσπερη λάμψη της κοσμεί την πνευματοψυχή μας.
Και τότε μέσα στη λάμπουσα ψυχή, γεννιέται το μήνυμα και δομείται η κοσμοθεωρία, ανάλογα πάντοτε με τις προσλαμβάνουσες του καθενός μας: Ποια Ελένη μας περιμένει; Η απαστράπτουσα πλην όμως της εφήμερης εξωτερικής ομορφιάς; Μόνο αυτή μας αξίζει; Ή η Ελένη της αρετής του εσωτερικού μας κόσμου;
Ο πόλεμος είναι εξ’ ορισμού μια πράξη ανορθολογισμού. Πόσο μάλλον όταν γίνεται για ένα ομοίωμα ή για “ένα αδειανό πουκάμισο”. Κι εφόσον είμαστε οι επιλογές μας, τότε μόνο μια Ελένη – ενσάρκωση των υψηλών αξιών – μπορεί να μας οδηγήσει μέσω του ηθικοπνευματικά Ωραίου στη σύζευξη της εξωτερικής και εσωτερικής Ομορφιάς, ώστε να οδηγηθούμε στην αγκάλη της Αρμονίας.
Ενδεχομένως όλα να συμβαίνουν για κάποιο σκοπό. Όμως ακόμη και αν είναι έτσι, σίγουρα δεν μπορεί να κλειστεί η Ομορφιά μέσα σ’ ένα μπαούλο. Το Ωραίο ανήκει σε όλους μας, αρκεί να το διεκδικήσουμε. Στην παράσταση του εφηβικού τμήματος του Συλλόγου Βλάχων Ηράκλειας «Ποια Ελένη;» η Μουσαγέτιδα Τέχνη μας έδειξε το δρόμο.
