Είναι κάποιοι άνθρωποι που μυρίζουν Θεό.
Δεν ξέρω εάν σου έτυχε, αλλά όταν τους πλησιάζεις, νιώθεις και αισθάνεσαι ότι εδώ κάτι συμβαίνει.
Κάτι βγαίνει μέσα από αυτούς τους ανθρώπους, μια δύναμη, μια χάρη, μια ενέργεια, ένα φως.
Γλυκαίνεσαι, ηρεμείς, αφήνεσαι.
Δεν θες να φύγεις, να ξεκολλήσεις, να τους αποχωριστείς.
«Που να πάω λες, εδώ μυρίζει Θεό, παράδεισο, χαρά και φως.
Που να τρέχω πάλι πίσω στο σκοτάδι, τώρα που συνάντησα το Φως».
Θυμάμαι τον Άγιο Σιλουανό, όταν είδε ζωντανό τον Χριστό και το Φως Του μπήκε μέσα σε κάθε κύτταρο της ψυχής και του σώματος του, τότε που χάθηκε εκτός χώρου και χρόνου και γεύθηκε καταστάσεις που δεν χωράνε στο νου και την λογική μας, που φώναζε λέγοντας, «Δε μπορώ Χριστέ μου να ζήσω, δίχως πάλι να σε ξαναδώ, δίχως να γευτώ και πάλι αυτό το Φως….».
Όταν κοιμηθείς στην αγκαλιά του Χριστού δε μπορείς σε καμία άλλη αγκαλιά να ησυχάσεις.
Εκτός εάν σου θυμίζει το άρωμα Του.
Μια τέτοια “άλλη” αγκαλιά συνάντησα στο πρόσωπο αυτού το ανθρώπου. Για μένα είναι αυτό που ονομάζουμε «άνθρωπος του Θεού».
Όχι γιατί είναι τέλειος, άλλωστε έχω πάψει εδώ και χρόνια να πιστεύω στην ανθρώπινη τελειότητα, αλλά γιατί είναι χαριτωμένος.
Τι σημαίνει είναι χαριτωμένος;
Σημαίνει ότι μέσα από πτώσεις, λάθη κι αμαρτίες, βάσανα και αστοχίες, μπόρεσε να κρατήσει όλη την ελπίδα του στο Χριστό.
Μύρισε την κόλαση και πόθησε τον παράδεισο.
Γεύθηκε το σκοτάδι και ερωτεύθηκε το Φως.
Δεν απογοητεύθηκε γιατί δεν γοητεύθηκε από την δύναμη του.
Η αγιότητα δεν είναι τελειότητα αλλά ολοκληρωτικό άφημα σε Εκείνον.
Όσοι αφέθηκαν αγίασαν.
Όσοι γυμνώθηκαν τους έντυσε ο Θεός.
Πίστεψε στην λογική σου και θα τρελαθείς.
Αφήσου στο Θεό και θα αναπαυθείς.
Ο νους είναι ένα υπέροχο εργαλείο αλλά όχι για να φέρει την χαρά.
Σε αυτόν τον άνθρωπο που από μικρό παιδί έφυγε για τον Άγιον Όρος και σήμερα είναι επίσκοπος της εκκλησίας, συνάντησα την αγάπη του Θεού.
Την απόλυτη αποδοχή, στήριξη κι αγάπη γι αυτό που ήμουν κι όχι γι αυτό που θα ήθελε ή έπρεπε να είμαι.
Γιατί πιστέψτε με, δεν είμαι και τόσο ωραίος.
Ίσως και καθόλου ωραίος.
Είμαι γεμάτος λάθη, πάθη και αμαρτίες.
Δύσκολο να δει κάποιος το σκοτάδι της ψυχής μου δίχως να τρομάξει.
Κι όμως αυτός ο άνθρωπος ποτέ δε με έκανε να νιώσω χάλια για τα σκοτάδια μου.
Ποτέ δε με απέλπισε. Στην πιο φρικτή αμαρτία μου έλεγε, «σε προτιμώ αμαρτωλό με ταπείνωση παρα ενάρετο με αλαζονεία…» μην απελπίζεσαι, μην χάνεσαι στο σκοτάδι, πίστεψε στο Φως που κουβαλάς μέσα σου.
Επίτρεψε στο Θεό να ονειρευτεί στην καρδιά σου την μετάνοια σου.
Αυτός ο άνθρωπος έγινε η μεγάλη ζεστή αγκαλιά του Θεού στην παγωνιά της αμαρτίας μου.
Γιατί κακά τα ψέματα, μπορεί να μιλάμε και να διαβάζουμε για την αγάπη του Θεού, μα εάν δεν μας πάρει κάποιος αγκαλιά, εάν κάποιος δεν βρεθεί να σε αποδεχθεί και συγχωρέσει, να σε αγαπήσει δίχως κρατούμενα και χρεωστούμενα δεν θα βιώσουμε ποτέ τι σημαίνει αγάπη του Θεού.
Θυμάμαι τώρα τους στίχους του ποιητή, που έλεγε,
«Χριστέ μου κοιμήθηκα σε πολλές αγκαλιές, μα μονάχα η δική σου μοσχοβολούσε….»
π. Λίβυος
π. Λίβυος: Δεν σου προκαλεί εντύπωση ότι όταν προσεύχεσαι ξεκουράζεσαι;
π. Λίβυος: Αυτή, Κύριε, αυτή η σιωπή Σου, πόσο με τυράννησε
π.Λίβυος: “Συγχωρώ δεν σημαίνει ξεχνώ…”
Συνεδριάζει η επιτροπή τη Δευτέρα ανοίγει το Δημοτικό γήπεδο Σερρών;
