Tο 1988 νέος ακόμη στο Κτηνιατρείο Σερρών ξεκινήσανε πρωί-πρωί με τον συνάδελφο Αντώνη Αυξεντιάδη να πάμε στην κοινότητα Εμμανουήλ Παπάς, να κάνουμε φυματινισμό και να πάρουμε αίμα από τις αγελάδες για έλεγχο φυματίωσης και βρουκέλλωσης.
Το χωριό είναι στις παρυφές του Μενοίκιου όρους και έχει αμφιθεατρική διάταξη, με υψομετρική διαφορά του πάνω, από το κάτω μέρος του χωριού.
Μεταξύ των κτηνοτρόφων υπήρχε κάποιος με το επώνυμο Πάνος και ένας άλλος με το επώνυμο Κάτος, τους οποίους σαν καινούργιος δεν τους γνώριζα. Το παράδοξο ήταν πως τα ονόματά τους ήταν αντιστρόφως ανάλογα με το την τοποθεσία του που είχαν τα ζώα τους. Δηλαδή ο στάβλος του Πάνου ήταν στο κάτω μέρος του χωριού και του Κάτου στο πάνω μέρος.
Φθάνοντας στο χωριό ο συνάδελφος που ήξερε τους κτηνοτρόφους μου έδειξε με το δάχτυλο τους δύο στάβλους με τις πολλές αγελάδες, που ο ένας ήταν στο πάνω μέρος του χωριού και ο άλλος στο κάτω.
-Χριστόφορε εσύ θα πας στον Κάτο κι εγώ στον Πάνο. Μου λέει.
Εγώ κατάλαβα πως έπρεπε να πάω στον στάβλο που ήταν στον κάτω μέρος του χωριού. Παίρνω τον βοηθό μου και πάμε στον κάτω στάβλο όπου μας περίμενε ο κτηνοτρόφος, που είχε ειδοποιηθεί από την προηγούμενη μέρα και μας περίμενε.
Επάνω που τελειώσαμε τους φυματινισμούς και αρχίσαμε τις αιμοληψίες, την ώρα που είμαι σκυμμένος, ακούω απ΄έξω φωνές:
-Πως βρέθηκαν αυτοί εδώ! Μαζί μιλάμε και χώρια συνεννοούμαστε!
Σηκώνω το κεφάλι και βλέπω τον Αντώνη να εισβάλει στο στάβλο και μου βάζει τις φωνές:
-Καλά ρε, δε σου είπα να πάς στον Κάτο! Εννοώντας τον κτηνοτρόφο Κάτο.
-Στον κάτω είμαι ρε Αντώνη του λέω, εννοώντας το στάβλο που είναι στο κάτω μέρος του χωριού.
-Δεν είσαι στον Κάτο, είσαι στον Πάνο! Φωνάζει νευριασμένος.
Εμένα με πιάνουν τα διαόλια και τρελαίνομαι. Τον αρπάζω από το χέρι και βγαίνουμε έξω.
Νάτο το βουνό άνθρωπέ μου! Προς την κορυφή είναι ο πάνω στάβλος κι εδώ είναι ο κάτω! Φώναζα θυμωμένος.
Ο Αντώνης με κοιτούσε και γελούσε.
