Και χωρέσαμε σε ένα τραγούδι…Και σε δεύτερο
Και σε όλα από τότε, αλλά κάπου περισσεύω. Μου περισσεύει το μέσα μου, η φωτιά που έκρυψα για σένα.
Όπως χανόμουν στα μάτια σου, στο άγγιγμά σου. Σε αυτό το επίμονο βλέμμα, τις ατελείωτες ματιές που τόσο σου άρεσαν. Και θάλασσες σε αυτά τα μάτια σου, μαζί όλα εκείνα τα μπλε του ουρανού…κάπως έτσι χάθηκα.
Και στα τραγούδια είσαι, και στις λέξεις και στις πράξεις της καθημερινότητας…Σε όλα κρύβεσαι από πίσω. Στην παράνοια της καθημερινότητας, στον χρόνο μου που γεμίζω, γιατί προσπαθώ να υπάρχεις λιγότερο. Και δεν τα καταφέρνω. Δεν σε χορταίνουν οι σκέψεις μου, το είναι μου. Όταν νοιώθεις πως μια αιωνιότητα δεν θα ‘ναι ποτέ αρκετή, περιμένεις να αρκεστώ σε αυτό που μου αναλογίστηκε;
Μετά, κάπου εκεί, το χάος. Χάος ανεξήγητο. Και με τρώνε οι ερωτήσεις, η στεναχώρια. Και θα παρακαλώ για την αλήθεια. Μια ζωή θα περιμένω. Γιατί καμιά φορά έτσι γίνομαι. Λιώνω. Στο αυριανό σου κάλεσμα θα έρθω από εχθές… Μα κάπου μέσα μου ξέρω πως αυτή η στιγμή δε θα έρθει ποτέ. Και πάλι, κάπως έτσι, κάποτε, με παίρνει ο ύπνος. Η σκέψη σου με κοιμίζει, και με ξυπνάει.
Και τελικά, η ελπίδα αλήθεια πεθαίνει τελευταία…γιατί που ξέρεις πως τα φέρνει η ζωή καμιά φορά. Εσύ πάλεψε για το καλύτερο και το ομορφότερο, και θα έρθει η στιγμή που θα καταλάβεις για ποιον λόγο όλα ήρθαν με τον τρόπο τους. Θα καταλάβεις γιατί έζησες ότι έζησες, γιατί πόνεσες. Μα να μη μετανιώνεις όλα αυτά που σε έκαναν ευτυχισμένο.
Να εκπλήσσεις τον εαυτό σου, το πιο όμορφο πράγμα. Πάντα θα υπάρχουν πρωινές αναμνήσεις που θα σου χαλάνε τη μέρα… Θα πατάς επάνω σε φωτογραφίες που ξεκόλλησαν από τον τοίχο, με εκείνες τις καρφιτσωμένες ψυχές των κάποτε ανθρώπων σου. Οι δαίμονες τα βράδια θα σου τρώνε το μυαλό.
Αλλά ξέρεις τι; Απόδειξε τους όλους λάθος, σήκω και χαμογέλα στον εαυτό σου στον καθρέφτη του διαδρόμου. Αναλογίσου τη δύναμη που κρατάς τόσα χρόνια μέσα σου, νοιώσε την στα μάτια σου. Θυμήσου τη φλόγα σου και μην αφήσεις κανέναν να στην ξανά-σβήσει!
Κάπως έτσι τιμάς τη δύναμη της ψυχής σου. Και κάπως έτσι σου εύχομαι πάντα να βρίσκεις το κουράγιο να θυμάσαι την πηγή της δύναμης σου, και το λόγο που όταν σου περνάει απ’ το μυαλό καταρρέουν αστέρια στα μάτια σου, και συγκρούονται γαλαξίες. Γιατί από πάντα, κάπως έτσι ξεκινούσε η ζωή…
Της Ζωής Γούσιου.
