Στην εορτάζουσα ιερά Μονή Προφ. Ηλιού Αγ. Πνεύματος, ιερούργησε ο Σεβ. Μητροπολίτης Σερρών και Νιγρίτης κ. Θεολόγος, το Σάββατο 20 Ιουλίου 2024, ημέρα κατά την οποία, η αγία μητέρα μας, ορθόδοξος Εκκλησία τιμά λειτουργικώς την εις ουρανούς πυρφόρο ανάβασιν του μεγάλου Θεσβίτου Προφήτου.
Προ της απολύσεως της θ. Μυσταγωγίας, τελέσθηκε ιερό μνημόσυνο υπέρ μακαρίας μνήμης και αιωνίου αναπαύσεως της ψυχής της πρώτης Καθηγουμένης της ως είρηται ιεράς μάνδρας, μακαριστής Γεροντίσσης Μυρτιδιωτίσσης μοναχής, με αφορμή την προ ημερών ανακομιδή των τιμίων οστών της.
Ακολούθως, στον προαύλιο χώρο της ιεράς Μονής τελέσθηκε η ακολουθία του Αγιασμού, στο τέλος της οποίας, ο Σεβ. Ποιμενάρχης της Σερραϊκής Εκκλησίας κ. Θεολόγος, ομίλησε με δυνατό, αφυπνιστικό και πύρινο τρόπο στο πυκνότατο εκκλησίασμα, εμπνεόμενος από τον πάντοτε επίκαιρο λόγο του Προφ. Ηλιού, όπως αυτός είναι αποθησαυρισμένος στο παλαιοδιαθηκικό ανάγνωσμα: «Ἕως πότε ὑμεῖς χωλανεῖτε ἐπ᾿ ἀμφοτέραις ταῖς ἰγνύαις; εἰ ἔστι Κύριος ὁ Θεός, πορεύεσθε ὀπίσω αὐτοῦ· εἰ δὲ ὁ Βάαλ, πορεύεσθε ὀπίσω αὐτοῦ» (Βασ. Γ’ 18,21), υπογραμμίζοντας μεταξύ άλλων και τα εξής:
«Πέραν του φυσικού καύσωνος των ημερών, υπάρχει και ένας ασυγκρίτως πιο επικίνδυνος για την ύπαρξή μας.
Είναι ο πνευματικός καύσωνας της αμαρτίας, ο οποίος ταλαιπωρεί τις ανθρώπινες υπάρξεις, ιδίως στις πικρές και πονηρές ημέρες μας, που ομοιάζουν σε πολλά με την εποχή κατά την οποία ζούσε ο Προφήτης Ηλίας.
Και στην αποκαλυπτική όντως εποχή μας, πολλά μεταβάλλονται, πολλά ωφέλιμα και αναγκαία επιχειρείται να περιθωριοποιηθούν ως άχρηστα και μη αναγκαία πλέον.
Αυτά, που μέχρι εχθές εθεωρούντο δεδομένα και αυτονόητα στη ζωή των Ελλήνων, βλέπουμε πόσο απερίσκεπτα, ορισμένοι επιθυμούν να τα κρημνίσουν, να τα υποκαταστήσουν.
Με τι άραγε; Με ποιες νέες αξίες και αρχές;
Ο Χριστός πρέπει να μπει στο περιθώριο της κοινωνίας, ως ένα μουσειακό είδος μίας άλλης εποχής.
Μα, ο Χριστός, αγαπητοί μου, είναι ζωή και φως και αλήθεια και φάρμακο. Δεν είναι μουσειακό έκθεμα!
Ό,τι οι άνθρωποι άκριτα και αυτοκαταστροφικώς κρημνίζουν, η χάρις του Θεού θα βρει τρόπο να το ξαναχτίσει!
Η αγία μητέρα μας Εκκλησία, δεν ημπορεί να σιωπήσει, δεν ημπορεί να μείνει απαθής στην όποια προσπάθεια αλλοιώσεως ή περιθωριοποιήσεως του Νόμου του Θεού και της αποιεροποιήσεως εν τέλει του ιδίου του ανθρώπου.
Δίκαιο λοιπόν και διαχρονικό το παράπονο του Προφήτου Ηλιού, τότε μεν προς τον άπιστο και αχάριστο Ισραηλιτικό λαό, σήμερον δε προς τους κατ’ όνομα χριστιανούς, οι οποίοι έχουν δημιουργήσει μια δικής της εμπνεύσεως, δήθεν χριστιανική θρησκεία, κόβοντας και ράβοντας το Ευαγγέλιο στα μέτρα τους και τις απνευμάτιστες ανάγκες τους.
Η διάθεση ειλικρινούς μετανοίας από όλους μας για τα μικρά ή τα μεγάλα λάθη μας, η επίγνωση της ατέλειας, που όλοι μας φέρουμε, η ανάγκη να αλλάξουμε επιτέλους κατεύθυνση ζωής, ώστε αυτή να ευωδιάζει Χριστόν, ζωή, αλήθεια, δικαιοσύνη, αγάπη, ενσυναίσθηση, καλοσύνη, ας γίνουν προτεραιότητες στην ζωή μας.
Αυτά ας είναι τα ποιοτικά στοιχεία της ζωής μας, που θα πιστοποιούν και θα φανερώνουν την ποιότητα της πίστεως και του ήθους μας, σ’ έναν κόσμο ακατάστατο, όπου επλεόνασε η απιστία, η υποκρισία, η κακία, η ιδιοτέλεια, ακόμη δε και η κατά το συμφέρον χρήσις, παράχρησις και κατάχρησις και αυτού του αγιωτάτου μυστηρίου του Χριστού και της Εκκλησίας Του, στο όνομα μάλιστα ενός μονομερούς και δυναστικού δικαιωματισμού-αξιωματισμού, ή ως προσπάθεια εκκλησιαστικού αποχρωματισμού και ουδετεροποιήσεως του ευλογημένου τόπου μας».
Σε αποστροφή, τέλος, του λόγου του, ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε στο μείζον για τον απανταχού Ελληνισμό εθνικό ζήτημα της Κύπρου, με αφορμή την εφετεινή συμπλήρωση 50 χρόνων (1974-2024), από την βάρβαρη εισβολή και την παράνομη κατοχή μεγάλου μέρους της μαρτυρικής μεγαλονήσου, από τα τουρκικά στρατεύματα κατοχής, ευχόμενος δύναμη και κουράγιο στους Κυπρίους αδελφούς μας, μετά των οποίων είμεθα απολύτως συνταυτισμένοι, ως ετόνισε και αλληλέγγυοι, ώστε συντόμως να επιστρέψουν στις πατρογονικές τους εστίες, οι οποίες, παρά πάσαν έννοιαν δικαίου, παραμένουν ακόμη σκλαβωμένες σε έναν σκληρότατο κατακτητή.
«Ο Κυπριακός Ελληνισμός, είπε ο Σεβασμιώτατος, είναι από τα εκλεκτότερα τμήματα της μεγάλης Πατρίδος, που ονομάζεται Ελλάς.
Αυτή η Ελλάδα, η πονεμένη και προδομένη από εχθρούς και φίλους, η βαθειά πικραμένη και αδικημένη από τα λάθη και τις διχόνοιες των παιδιών της, πενήντα τώρα χρόνια βαρυαλγούσα ατενίζει τα παιδιά της στην Κύπρο να σηκώνουν τον βαρύτατο Σταυρό της κατοχής ενός μεγάλου μέρους του εθνικού της εδάφους, από τον Τούρκο δυνάστη και κατακτητή, που εκρήμνισε εκκλησιές και μοναστήρια, που εβεβήλωσε τους τάφους των προγόνων, που έχυσε αίμα πολύ, που εσκόρπισε ως πλάνητα και πρόσφυγα έναν λαό περήφανο και ένδοξο στα πέρατα του κόσμου.
Έναν δυνάστη, που συνεχίζει να παραμένει βαθειά προκλητικός, ο οποίος χωρίς ίχνος ντροπής αισθάνεται, ως διακήρυξε σήμερα, υπερήφανος για την σφαγή και την βάρβαρη εισβολή στην Κύπρο!
Ακουέτωσαν αυτά και οι εντός και οι εκτός Ελλάδος!
Οι ημέτεροι κρατούντες, ο εφησυχάζων λαός και οι φίλοι και σύμμαχοί μας!».
