Σερρών Θεολόγος: Η Εκκλησία είναι κοινωνία πίστεως και προσευχής

Στον ιερό Ναό Κοιμ. Θεοτόκου Αν. Μητρουσίου, τον πρώτο Ναό, που εγκαινίασε (28.6.2003), μετά την ενθρόνισή του, στην Εκκλησία των Σερρών (21.6.2003), ιερούργησε, ο Σεβ. Μητροπολίτης Σερρών και Νιγρίτης κ. Θεολόγος, σήμερα Κυριακή 16 Μαρτίου 2025.

Ο Σεβασμιώτατος, εμπνεόμενος από την σημερινή ιερά διήγηση της θεραπείας του παραλυτικού της Καπερναούμ, από τον Κύριό μας Ιησού Χριστό (Μρκ. β΄ 1-12), απηύθυνε λόγους διδακτικούς προς το πολυπληθές εκκλησίασμα, σημειώνοντας μεταξύ άλλων και τα εξής:

«Ο πάντοτε επίκαιρος, αφυπνιστικός, θεραπευτικός και σωτήριος λόγος του Θεού, το ιερό Ευαγγέλιο, παρουσιάζει σήμερον τον Κύριό μας, Ιησού Χριστό, να θεραπεύει έναν παράλυτο άνθρωπο. Ο Σωτήρας μας, ο ενανθρωπήσας Υιός και Λόγος του Θεού, ο μέγας και ετοιμότατος Ιατρός των ψυχών και των σωμάτων μας, σύμφωνα με την ιερά διήγηση του Eυαγγελιστού Μάρκου, συγχωρεί αρχικώς τις αμαρτίες του παραλύτου, ξεκινά δηλαδή, από την πηγή του κακού, θεραπεύοντας, πρωτίστως, τα τραύματα της βεβαρημένης και πληγωμένης, από την αμαρτία, ψυχής του παραλυτικού και στη συνέχεια, χαρίζει την ίαση και στην επώδυνη ασθένεια του σώματός του.

Η αμαρτία, ως βάρος επαχθέστατο, ως νόσος πνευματική, ως οντολογική τραγωδία, ως αποστασία, από το θέλημα του Θεού, ως εκδήλωση εγωϊσμού και αυτονομήσεως, από την πηγή της ζωής, τον Θεό, τραυματίζει θανάσιμα την ανθρώπινη ψυχή, με αποτέλεσμα αυτή να ασφυκτιά, να χάνει την πνευματική της ικμάδα, να αιμορραγεί και ολίγον κατ’ ολίγον να οδηγείται στην αναισθησία, την πώρωση, τον θάνατο».

Σε άλλο σημείο της ομιλίας του, ο Σεβασμιώτατος, λαμβάνοντας αφορμή, από το χωρίο της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής: «…Ἰδὼν δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν λέγει τῷ παραλυτικῷ· τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου…», ομίλησε, για την δύναμη της πίστεως, αλλά και για το έργο και την αποστολή της Εκκλησίας, ως Σώματος Ιησού Χριστού, ως κοινωνίας θεώσεως.

«Στην Ευαγγελική αυτή αναφορά, είπε ο Σεβασμιώτατος, στηρίζεται η διδασκαλία της Εκκλησίας μας, που ενεργεί μέσα στον κόσμο, ως κοινωνία πίστεως, αγάπης και θεώσεως, για την δύναμη των μεσιτευτικών προσευχών, πρωτίστως της Κυρίας Θεοτόκου, των αγγέλλων και των αγίων της Εκκλησίας μας, αλλά και όλων μας, ως μελών του Κυριακού Σώματος.

Το φιλάνθρωπο παράγγελμα του Αποστόλου Ιακώβου, ‘’εὔχεσθε ὑπέρ ἀλλήλων ὅπως ἰαθῆτε’’ (Ιακ. 5,16), συνιστά θεμελιώδη υποχρέωση, αλλά και κριτήριο αυθεντικότητος των μελών της εκκλησιαστικής κοινότητος. Οι ενδύναμες προσευχές των αγίων μας, αναπληρώνουν τα ιδικά μας υστερήματα – τις μικρές ή μεγαλύτερες ‘’παραλυσίες’’ και ελκύουν στην ζωή μας το μέγα, θεραπευτικό και σωστικό έλεος του Θεού.

Στηριζόμεθα, εμπνεόμεθα, χαριτωνόμεθα, παρακαλούμεθα, από την αλληλοπεριχώρηση πίστεως, προσευχής και αγάπης, που βιώνουμε μέσα στην Εκκλησία μας, όπου ‘’συν πάσι τοις αγίοις’’ ζούμε το μυστήριο της εν Χριστώ και δια του Χριστού σωτηρίας μας. Χωρίς το πρόσημο της πίστεως στον Χριστό, η αγάπη εύκολα μεταπίπτει σ’ έναν άτονο αλτρουισμό, χωρίς ουσιαστικό βάθος, σ’ ένα πολυπράγμονα ακτιβισμό, που δεν χαρίζει πραγματικό νόημα και πληρότητα στην ψυχή μας. Χωρίς αγάπη δεν μπορούμε να δούμε πρόσωπο Θεού, διότι ‘’ Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί…’’ (Ιωάνν. 1,4).

Χρέος του κάθε Χριστιανού, ως ενεργού μέλους της μεγάλης οικογενείας του Θεού, είναι να στηρίζει πνευματικώς και υλικώς τον συνάνθρωπό του, που αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα. Πολλές φορές οι άνθρωποι, εγκλωβισμένοι στον μικρόκοσμο της εγωιστικής τους αυτάρκειας αγωνίζονται να περιορίσουν, να απομειώσουν, να θαμπώσουν την θεία χάρη, ως μία υπόθεση ιδιωτικής φύσεως.

Τα πάντα στην Εκκλησία, ως το μυστήριο του Χριστού παρατεινόμενο στους αιώνες, κατατείνουν προς μία κατεύθυνση. Την αγάπη. Την αγάπη, όχι ως μία αφηρημένη έννοια κενή πραγματικού περιεχομένου, συναίσθημα χωρίς αξιακό υπόβαθρο, σύνθημα χωρίς αντίκρισμα.

Την σεσαρκωμένη και σταυρωμένη αγάπη μας προσφέρει η Εκκλησία μας στο θεανδρικό πρόσωπο του Κύριου μας Ιησού Χριστό, ως επιλογή ζωής και σωτηρίας! Εάν κάποτε αποφασίζαμε, ειλικρινώς, να ακολουθήσουμε αταλάντευτα και με πιστότητα την σωτήριο αυτή οδό, τότε, η ζωή μας θα μπορούσε να μεταμορφωθεί, με την χάρη του Θεού, σε πραγματικό Παράδεισο, σε μία κοινωνία, όπου θα βασιλεύει η αλήθεια, το φως, η ειλικρίνεια, η χαρά και η αγάπη στις σχέσεις των ανθρώπων».

Τέλος, ο Σεβ. κ. Θεολόγος, ευχήθηκε πατρικώς σε όλους, κάθε από Θεού ευλογία και ενίσχυση στον προκείμενο πνευματικό τους αγώνα, κατά το φιλάνθρωπο και ψυχωφελές στάδιο της αγίας και μεγάλης Τεσσαρακοστής.