ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΑΝΤΖΕΛΑ ΖΙΟΥΤΗ
Ο ηθοποιός Στράτος Τζώρτζογλου δεν χρειάζεται συστάσεις. Η συνάντηση στο ξεκίνημα του, με τον μεγάλο θεατράνθρωπο Κάρολο Κουν υπήρξε σημαδιακή. Ο Κουν τον εμπιστεύθηκε τότε, διακρίνοντας ίσως ένα ακατέργαστο υποκριτικό ταλέντο που θα μπορούσε να οδηγήσει κάπου. Ο Τζώρτζογλου εισήχθη στη Σχολή του Θεάτρου Τέχνης και μάλιστα με υποτροφία. Ύστερα από δύο μήνες, ο κορυφαίος σκηνοθέτης του εμπιστεύτηκε τον ρόλο του Μιχάλη στον «Ήχο του όπλου» της Λούλας Αναγνωστάκη και ο ίδιος έχει σήμερα το προνόμιο να αυτοδιαφημίζεται ως «ο τελευταίος μαθητής του Κουν».
Ξεκίνημα εντυπωσιακό λοιπόν. Γιατί μετά ακολούθησαν το «Τοπίο στην ομίχλη» του Θόδωρου Αγγελόπουλου και η «Φανέλα με το 9» του Παντελή Βούλγαρη.
Εδώ και δύο χρόνια ζει με τον γιο του Αλκιβιάδη σε ένα δυάρι στην Αστόρια. Ο χρόνος στη Νέα Υόρκη κυλάει διαφορετικά. Ο Κάρολος Κουν του είχε πει πως είναι «περίεργα αυθόρμητος, περίεργα άμεσος, περίεργα ειλικρινής». Ο Ζυλ Ντασσέν τον φώναζε «μικρό μαφιοζάκι», ενώ ο Ελία Καζάν, που τον συνάντησε όταν ήταν είκοσι τριών, του είχε πει ότι για την Αμερική ήταν μεγάλος και πως έπρεπε ήδη να είχε πάει από τα δεκαεπτά του.
Α.Ζ.: Καλησπέρα αγαπητέ κ. Τζώρτζογλου. Θα έχουμε τη χαρά να σας δούμε κάπου Θεατρικά αυτό τον χειμώνα στην Αθήνα;
Σ.Τ: Πρωταγωνιστώ στο έργο του Μπερνάρ Μαρί Κολτές που έχει σαν αφορμή την πραγματική ιστορία του κατά συρροήν νεαρού δολοφόνου που σκότωσε τους γονείς του, έναν επιθεωρητή, ένα παιδί και πολλούς άλλους, όπως ο ίδιος ομολογεί στο τέλος… Παρακολουθούμε την σύντομη ζωή του, καθώς περιπλανιέται σε μία απρόσωπη και αφιλόξενη πόλη, που αναρωτιέται συνέχεια πως μοιάζει ένας δολοφόνος. Αντιμέτωπος με μια κοινωνία που ο μεγαλύτερος φόβος της είναι ότι ποτέ δεν νιώθει ασφαλής παρ’ όλο που λατρεύει το αίμα, τα δάκρυα και την βία σαν θέαμα. «Το αίμα είναι το μόνο πράγμα στον κόσμο που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο», λέει ο Ρομπέρτο Τσούκο.
Η παράσταση χρησιμοποιεί τα μέσα της κινηματογραφικής γραφής προκειμένου να αφηγηθεί την ιλιγγιώδη και ξέφρενη πορεία του Ρομπέρτο Τσούκο στην πορεία του προς το τέλος. Η σκηνοθεσία ακολουθεί τον Ρομπέρτο Τσούκο, όπως θα ακολουθούσε μία τίγρη που πρόκειται να συλληφθεί προκειμένου να ενταχθεί σ’ ένα ζωολογικό κήπο. Οι παραστάσεις είναι κάθε βράδυ στο Υπόγειο «Θέατρο τέχνης», Κάρολος Κουν και σε σκηνοθεσία της Άντζελας Μπρούσκου. Στη Θεσσαλονίκη ωστόσο θα έχω πρεμιέρα στις 12 Ιανουαρίου 2017, ημέρα Πέμπτη στο Θέατρο ΑΘΗΝΑΙΟΝ με το έργο «H Aφροδίτη με Γούνα» (Venus in Fur) του Ντέιβιντ Άιβς (David Ives). Είναι ένα σύγχρονο θεατρικό έργο για δύο άτομα που έκανε πρεμιέρα στη Νέα Υόρκη το 2010. Πρόκειται για ένα «έργο μέσα σε έργο». Το έργο χαρακτηρίζει η αριστοτεχνικά δοσμένη ισορροπία και εναλλαγή του δραματικού και του χιουμοριστικού στοιχείου, υπογραμμισμένα από τον ερωτισμό, τις σχέσεις και τα παιχνίδια εξουσίας των δύο φύλων που ο Άιβς μας παρουσιάζει σε όλες τους τις εκφάνσεις. Ο Τόμας Νόβατσεκ, έχει γράψει και πρόκειται να σκηνοθετήσει ένα νέο έργο με τίτλο «Η Αφροδίτη με Γούνα», βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Λέοπολντ φον Ζάχερ Μαζόχ, που ενέπνευσε και έδωσε την ονομασία του στον όρο «μαζοχισμός».
Α.Ζ.: Είναι γνωστό ότι πλέον ζείτε στην Αμερική μαζί με τον γιο σας Αλκιβιάδη, για να κυνηγήσετε το όνειρο σας στην υποκριτική. Αλήθεια, γιατί τα όνειρα μας πρέπει να τα «κυνηγάμε»; Δεν θα μπορούσε να σας συμβεί η επαγγελματική ανέλιξη που προσδοκάτε, αν ζούσατε στην Ελλάδα;
Σ.Τ: Αυτή θα ήταν μία πολύ καλή ερώτηση για κάποιον που ξεκινάει τώρα την καριέρα του. Εγώ κλείνω φέτος 30 χρόνια πορείας ως ηθοποιός, ξεκινώντας από το Θέατρο Τέχνης με τον σπουδαίο δάσκαλο Κάρολο Κουν.
Επομένως δεν «κυνηγάω» τα όνειρα μου στην Αμερική. Ζω εκεί επειδή σπουδάζει ο γιος μου Αλκιβιάδης σκηνοθεσία και είμαι full time πατέρας. Και φυσικά μοιράζω τον χρόνο μου μεταξύ της Αμερική και της Ελλάδας, αφού πρωταγωνιστώ – όπως ήδη αναφέρθηκα – σε διαφορετικές παραστάσεις που παίζονται σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Επιπλέον έχουν ξεκινήσει τα γυρίσματα για την ταινία της «FREE SEΑ BATHS» της Γλυκερίας Μπασδέκη, όπου έχω τον κεντρικό ρόλο.
Α.Ζ.: Διαβάζουμε ότι η πρώτη σας ταινία στη Νέα Υόρκη είναι πλέον γεγονός. Τίτλος: THE RAINBOW EXPERIMENT σε σκηνοθεσία της Ελληνίδας Χριστίνας Κάλλας. Μιλήστε μας λίγο για αυτό το σπουδαίο πολιτιστικό νέο.
Σ.Τ.: Η ταινία διαδραματίζεται σε ένα σχολείο στο Μανχάταν. Τα πράγματα θα ξεφύγουν από τον έλεγχο, όταν ένα φοβερό ατύχημα, ένα επιστημονικό πείραμα, τραυματίζει ένα παιδί. Ακολουθεί μια έκρηξη συναισθημάτων που άπτονται όλοι οι εμπλεκόμενοι: οι δάσκαλοι, οι γονείς, οι σχολικές αρχές και, εν τέλει, και οι φοιτητές. Το Πείραμα Rainbow ασχολείται με το θέμα της συγχώρεσης. Η ταινία παρουσιάζει τα συμβάντα μιας ημέρας σε μια ενιαία θέση και με πολυεπίπεδα soundtracks.
Α.Ζ.: Πώς είναι τα θεατρικά και κινηματογραφικά πράγματα στη χώρα μας στα χρόνια της οικονομικής κρίσης,
Σ.Τ: Όταν υπάρχει κρίση, ο Πολιτισμός τρέφεται από τα προβλήματα. Επομένως θεωρώ ότι δεν υπάρχει καλλιτεχνική κρίση. Ούτως ή άλλως αυτό τον καιρό συμβαίνουν σπουδαία πράγματα στην τέχνη γενικότερα.
Α.Ζ.: Παραφράζοντας το έργο του Γκαμπριέλ Μάρκες «Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας» πώς διαμορφώνονται κατά τη γνώμη σας οι ανθρώπινες σχέσεις την περίοδο της μεγάλης οικονομικής κρίσης; Υπάρχει θα λέγαμε ένα είδος feedback, όπως λέτε και στην Αμερική;
Σ.Τ.: Οι άνθρωποι δοκιμάζονται στα δύσκολα. Η επικοινωνία γίνεται ουσιαστικότερη σε περίοδο οικονομικής κρίσης σε σύγκριση με την περίοδο των «παχιών αγελάδων» όπου οι άνθρωποι διαβρώνονται. Η δυσκολία ενώνει τους ανθρώπους.
Α.Ζ.: Ασχολείστε παράλληλα και με τον σχεδιασμό κοσμήματος που φέρει την υπογραφή σας. Ποια εσωτερική ανάγκη σας ώθησε να εκφραστείτε και μέσα από την πανάρχαια τέχνη του κοσμήματος;
Σ.Τ.: Η αγάπη για τη μάνα μου Ευτυχία.
Α.Ζ.: Υποκλίνομαι σε αυτό που λέτε. Υπάρχει η φράση «Ουδείς αναντικατάστατος». Κι όμως αυτή είναι ο μόνος άνθρωπος στον κόσμο που δεν αντικαθίσταται από κανέναν άλλον.
Σ.Τ.: Η αγάπη για τη χώρα μου που γέννησε τη Δημοκρατία και τον Πολιτισμό, η αγάπη μου και ο θαυμασμός μου ή μάλλον ο σεβασμός μου για τον έρωτα, μιας και σύμφωνα με τον Ισίοδο, το πρώτο πράγμα που δημιουργήθηκε από το τίποτα ήταν το κοσμικό αυγό. Όταν λοιπόν ράγισε το κοσμικό αυγό και πριν ακόμη βγει η νύχτα και το χάος, βγήκε πρώτα ο έρωτας και τα ένωσε αυτά. Είμαστε όλοι τα «παιδιά του έρωτα».
Α.Ζ.: Έχετε ένα αξιοζήλευτο βιογραφικό ως ηθοποιός και συνεργασίες με σημαντικά πρόσωπα που σφράγισαν το Θέατρο και τον κινηματογράφο. Κάρολος Κουν, Μίνως Βολανάκης, Ζυλ Ντασσέν, Κατρίν Ντενέβ, Θεόδωρος Αγγελόπουλος, Παντελής Βούλγαρης, Μιχάλης Κακογιάννης, Νίκος Παναγιωτόπουλος κ. ά. Αίσθηση ωστόσο προκαλεί η δήλωση σας ότι: «Δεν έβρισκα δουλειά επειδή ήμουν ο πρωταγωνιστής του Θ. Αγγελόπουλου». Δηλώνετε δηλαδή εμμέσως πλην σαφώς ότι υπάρχει φθόνος μεταξύ των συναδέλφων σας;
Σ.Τ.: Η λέξη Φθόνος όπως έχει πει και ο Κάρολος Κουν, υπάρχει μόνο στην ελληνική γλώσσα.
Α.Ζ.: Ασφαλώς κ. Τζώρτζογλου. Προέρχεται ως γνωστόν από το ρήμα Φθίνω (π.χ. Φθινόπωρο, φθήνια κ.λ.π.).
Σ.Τ.: Ο Κρόνος που τρώει τα παιδιά του, υπάρχει μόνο στην αρχαία ελληνική μυθολογία.
Α.Ζ.: Έχετε πρωταγωνιστήσει σε τηλεοπτικά σήριαλ που απευθύνονται στο ευρύτερο κοινό (π.χ. Βαλς με δώδεκα Θεούς) αλλά και από την άλλη ανεβάσατε Ντοστογιέφσκι και κάνατε περιοδεία με την «Ασκητική» του Καζαντζάκη. Πιστεύετε ότι πρόκειται για αντιφατικά πράγματα μεταξύ τους ή μήπως η τέχνη είναι μία;
Σ.Τ.: Η τέχνη είναι μία. Με την ίδια πειθαρχία και τον ίδιο σεβασμό ένας ηθοποιός αντιμετωπίζει είτε τον Ντοστογιέφσκι είτε το Μπουλβάρ (σ.σ.: είδος ελαφρού Θεάτρου).
Α.Ζ.: Τι από τα δύο προτιμάτε τελικά; Επιτυχία ή ευτυχία;
Σ.Τ.: Προτιμώ κάτι που τα ενώνει και τα δύο. Όπως έλεγε ο πρώτος μου δάσκαλος, ο Κάρολος Κουν πρέπει να πιστεύουμε στα θαύματα, για να γίνονται θαύματα.
Α.Ζ.: Σας ευχαριστώ πολύ κ. Τζώρτζογλου.
