Έγινε το Σάββατο το πρωί στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό των Παμμέγιστων Ταξιαρχών η κηδεία του Νίκου Αργυριάδη, παρουσία εκατοντάδων φίλων και συγγενών σε έντονα φορτισμένο κλίμα
Η Θένια Χαραλαμπίδου , το πολιτικό παιδί του Νίκου και ο Χάρης Τζιώνης ο καλός του φίλος και συνάδελφος τον αποχαιρέτησαν με ομιλίες τους, τονίζοντας η μεν Θένια τον αγωνιστή της αριστεράς και τον καλό σύντροφο, που μας άφησε μετά από την μεγάλη και άνιση μάχη απέναντι σε εχθρό ανίκητο, διδάσκοντας αξιοπρέπεια, γενναιότητα και σοφία της ζωής
Η κ. Χαραλαμπίδου τόνισε πως έφυγε για πάντα από κοντά μας, με την ίδια σεμνότητα με την οποία έζησε, ένας ξεχωριστός Άνθρωπος.
Πνευματώδης, μαχητής, ερευνητής, κοινωνικά ευαίσθητος, αλληλέγγυος , ευαίσθητος, ανοιχτός στους ανθρώπους.
Με το δίκιο και την αλήθεια, ταξιδιώτης του ανοιχτού ορίζοντα, πάντα με το γέλιο στα χείλη.
Από μικρός ο Νίκος μας, ενεργός και ανήσυχος στην πολιτική και στην αριστερά. Ιδρυτικό μέλος του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, υποψήφιος βουλευτής το 1996 και το 2015 δημοτικός σύμβουλος Σερρών γραμματέας για πολλά χρόνια του ιατρικού συλλόγου Σερρών.
Και βέβαια ξεχωριστός καταξιωμένος επιστήμονας
Η διαδρομή του και η δράση του σημάδεψαν την διαδρομή της αριστεράς και όχι μόνο στον τόπο μας.
Αναζητούσε ο Νίκος Αργυριάδης.
Μέχρι την τελευταία του ώρα αναζητούσε.
Τη θεωρία και την πράξη μιας καλύτερης κοινωνίας στις μέρες μας.
Την Πολιτική που αλλάζει για να αλλάξει τον κόσμο στις μέρες μας.
Μέχρι το τέλος έψαχνε και ψαχνόταν.
Μαχόμενος.
Ξοδεύοντας το μισό του χαμόγελο για τους φίλους του και την κοινωνία.
Και το άλλο μισό για την αγαπημένη του οικογένεια.
Και ψεκάζοντας με σαρκασμό τα παράσιτα εκείνα που έλκει η εξουσία.
Έτσι δεν αποχαιρετούμε σήμερα, μόνο ένα φίλο, ένα συναγωνιστή ένα σύντροφο με ό,τι κι αν αυτό σημαίνει.
Αποχαιρετούμε και έναν εκπρόσωπο εκείνων των ονείρων που ο ποιητής πρόβλεψε ότι θα λάβουν εκδίκηση…
Καλό κατευόδιο ακριβέ μας σύντροφε, αγαπημένε γιατρέ
Όσο για τον γιατρό του Νίκου τον καλό φίλο και σύντροφο Χάρη Τζιώνη, επέλεξε εν είδη μνημοσύνου να μας μεταφέρει αυτούσιες τις απόψεις του Νίκου , μέσα από ένα κείμενο του Αντόνιο Γκράμσι
Του Ιταλού φιλοσόφου , συγγραφέα και πολιτικού επιστήμονα που μίλησε για τον ιδεολογικό πόλεμο, δηλαδή την επιρροή των ανθρώπων από την ιδεολογία
Ο Αντόνιο Γκράμσι όπως και ο Νίκος μισούσε τους αδιάφορους
«Μισώ τους αδιάφορους έλεγε, γιατί πιστεύω ότι το να ζεις σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου.
Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος.
Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή.
Γι’ αυτό μισώ τους αδιάφορους.
Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της Ιστορίας.
Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία.
Δρα παθητικά, αλλά δρα.
Είναι η μοιρολατρία.
Είναι αυτό που δεν μπορείς να υπολογίσεις.
Είναι αυτό που διαταράσσει τα προγράμματα, που ανατρέπει τα σχέδια που έχουν κατασκευαστεί με τον καλύτερο τρόπο.
Είναι η κτηνώδης ύλη που πνίγει την ευφυΐα.
Αυτό που συμβαίνει, το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, συμβαίνει γιατί η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή της, αφήνει να εκδίδονται νόμοι που μόνο η εξέγερση θα μπορέσει να καταργήσει, αφήνει να ανέβουν στην εξουσία άνθρωποι που μόνο μια ανταρσία θα μπορέσει να ανατρέψει.
Μισώ τους αδιάφορους και γι’ αυτό
Γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων.
Ζητώ να μου δώσει λογαριασμό ο καθένας απ’ αυτούς με ποιον τρόπο έφερε σε πέρας το καθήκον που του έθεσε και του θέτει καθημερινά η ζωή, γι’ αυτό που έκανε και ειδικά γι’ αυτό που δεν έκανε.
Και νιώθω ότι μπορώ να είμαι αδυσώπητος, ότι δεν μπορώ να χαλαλίσω τον οίκτο μου, ότι δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί τους τα δάκρυά μου.
Είμαι ενταγμένος, ζω, νιώθω ότι στις συνειδήσεις του χώρου μου ήδη πάλλεται η δραστηριότητα της μελλοντικής πόλης, που ο χώρος μου χτίζει.
Και μέσα σ’ αυτήν την πόλη η κοινωνική αλυσίδα δεν βαραίνει τους λίγους, μέσα σ’ αυτήν κάθε συμβάν δεν οφείλεται στην τύχη, στη μοίρα, μα είναι ευφυές έργο των πολιτών.
Δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτήν κανείς που να στέκεται να κοιτάζει από το παράθυρο ενώ οι λίγοι θυσιάζονται, κόβουν τις φλέβες τους.
Ζω, είμαι ενταγμένος.
Γι’ αυτό μισώ αυτούς που δεν συμμετέχουν, μισώ τους αδιάφορους….»
Χάρη και Θένια σας ευχαριστώ για τον αποχαιρετισμό του Νίκου …
Γιατί παραμείνατε φίλοι
Και αγαπημένοι σύντροφοι
Χωρίς ιδιοτέλεια και χωρίς πίσω σκέψεις
