Γράφει ο Μάρκος Μπόλαρης
Εκείνες τις ατέλειωτες σειρές των δούλων σκεφτόμουν που , δουλεύοντας μέσα στο λιοπύρι της Αιγυπτιακής ερήμου, έχτιζαν τις πυραμίδες της ανθρώπινης ματαιοδοξίας , πειθαναγκαζόμενοι εις τούτο από το μαστίγιο, ασήκωτα βάρη να σηκώνουν, όγκους πέτρας θεόρατους να ματώνουν σέρνοντας, τις πυραμίδες γιά ν’ αναγείρουν των Φαραώ , έργα χειρών ανθρώπων επιδεξίων !
Κι ύστερα , υγράν διοδεύσας ωσεί ξηράν, ο Μωυσής την μεγάλη διόδευση επιχείρησε, έξοδο από την γήν της δουλείας και του θανάτου, από το αδιέξοδο της ανήλεης καθημερινότητας και εις πλατυσμόν έναν ολόκληρο λαόν εξήγαγε !
Και τούτες τις πολυπληθέστερες σειρές των ανθρώπων σκέφτομαι των της σήμερον, ουρές ανθρώπων που στριμώχνονται στο αστικό , στο μετρό, στον ηλεκτρικό, στο μποτιλιάρισμα , στο εργοστάσιο, στην τηλεόραση αποχαυνωμένοι, στο διαδίκτυο χαμένοι , πειθαναγκαζόμενοι τα νύν από το μαστίγιο του ωραρίου και την καταδυνάστευση της κάρτας , της ιδεοληψίας τον κυκεώνα , των δούλων των Φαραώ της ρουτίνας, ανελέητο το κράτος της ρουτίνας,
μυρμηγκιές ανθρώπων, που βαυκαλίζονται πώς είναι λεύτεροι, πορεύονται αλυσοδεμένοι με τις βαριές της ρουτίνας αλυσίδες !
Πάσχα και τότες , λαός πεζοποντοπορών ,
διάβαση ενός λαού από την δουλεία του θανάτου στη γή της προσδοκίας, προτύπωση ελπίδος,
Πάσχα και τα νύν, λαός εξαπορών , οκτώ , πόσα , δισεκατομμύρια ανθρώπων,
στη αμείλικτη θεότητα του καταναγκασμού και της βίας δουλεύοντες ,
στο λιοπύρι της Ρουτίνας των νέων Φαραώ, την άλλη ψάχνουμε , την νέα αναζητούμε ,
μιά πάλιν σωτήρια διόδευση εν τη Ερυθρά Θαλάσση, πώς, διεκπεραίωση ,
γίνεται τάχα, νέα διάβαση, από του θανάτου, θανάτου δουλείας, αδιέξοδη η ρουτίνα , θανατερή, ασφυκτική ρουτίνα απ’ το λαιμό σφικτά, μας κρατά και οι ζώντες ως νεκροί,
ρουτίνα νεκροί οι ζώντες μέχρι θανάτου, φάγωμεν γαρ και πίωμεν , πώς η διαβάση , άνθρωπον ουκ έχω, αδιαπέραστος ο πόντος,
Πάσχα , πάλιν , άλλης βιοτής, άλλης διόδευσης,
τούτη η αλυσίδα, τούτη η ανέλπιδη καθημερινότητα,
Α ! τούτη η δουλική ρουτίνα,
μπορεί άραγες να σπάσει , είναι μπορετό να σπάσει ;
Χωρίς ζόρε όχι , αδύνατο, χωρίς αίμα όχι,
Αίμα δώσε για να πάρεις πνεύμα,
Άλλο Πάσχα ,
πάλιν, ναί , σπάζει ,
ο θανατερός , ο αδιέξοδος κύκλος
που εγκλωβιστήκαμε , τα δεσμά ,
Ναι, σπάζει , αδέρφια , σπάζουν, συνδούλοι
της ρουτίνας οι κρίκοι,
βατή η άβατη,
βατή η κυμαινομένη θάλασσα
των βροτείων ,
όπως τότες που προτυπώθηκε,
σταυροτύπως,
διάβαση ως Πάσχα, Πάσχα καινόν,
ανίστημι εξ ού Ανάσταση ,
της δουλείας της ρουτίνας εξανιστάμεθα !
Κι ο Διονύσιος της Ζακύνθου
Άστραψε φώς, διαπιστώνει,
Άστραψε Φώς και γνώρισε ο νιός τον εαυτό του !
Τόσο μόνον !
Καλό Πάσχα , αδέρφια !
Λαμπρή η Ανάσταση
των απελεύθερων !
ΥΓ
Η αξεπέραστης ποιότητας
τοιχογραφία της εις Άδην Καθόδου
από το παρεκκλήσι της Μονής της Χώρας
στην Κωνσταντινούπολη.
Ενημέρωση από την Υπηρεσία Καθαριότητας για την αποκομιδή τις ημέρες του Πάσχα
Ευρωεκλογές: Άπαντες παρόντες οι βουλευτές στο Μέγαρο Μαξίμου
