Γράφει ο Μάρκος Μπόλαρης
Μήν …
Τι αγώνας κι αυτός …
Τότες και τώρα !
Συνεχίζεται !
Τώρα , όπως και στα 1973 , στο Πολυτεχνείο ,
ψηλά τα κεφάλια, δεν το βάζουμε κάτω,
Κι ας πέσαμε σε κακοτοπιές,κι ας ξεμείναμε
από ηγεσία, ψηλά τα κεφάλια, περήφανα , δημοκρατικά, κι όπως τότε ,
Ψωμί ,
λές και δεν πέρασαν πενήντα χρόνια από το ‘73
κι είναι σήμερα
η ακρίβεια κι οι αχαλίνωτες ανατιμήσεις στα τρόφιμα
που στριμώχνουν εξουθενωτικά μεροκαματιάρηδες και συνταξιούχους,
Παιδεία,
κι είναι σήμερα,
ανεξέλεγκτη η παραπαιδεία,
χωρίς σχέδιο και πολιτική γιά την παιδεία η πατρίδα, πολιτική που να αντιστοιχίζει το βάρος μιάς πολυτίμητης παρακαταθήκης γλώσσας και πολιτισμού με τις προκλήσεις του σήμερα, αυτά σ που γεννά η ψηφιακή εποχή κι η τεχνητή νοημοσύνη,
και γιαυτό
τα Ελληνάκια, τα καλύτερα ελληνάκια, πέρνουν των οματιών τους και ξενιτεύονται και χάνει η Ελλάδα το πιό πολύτιμο εμπόρευμά της, τα μορφωμένα παιδιά της,
Ελευθερία,
τούτο δά κι άν είναι αίτημα ,
και πώς να αισθανθείς λεύτερος
όταν σε βομβαρδίζουν καθημερινά τηλεοράσεις και πρωινάδικα, ραδιόφωνα και διαδίκυτο, τα μέσα λαϊκής ενημέρωσης στα χέρια της ολιγαρχίας παγκοσμίως, η είδηση κατευθυνόμενη, η πληροφόρηση επεξεργασμένη, όποιος ελέγχει την πληροφορία έχει την δύναμη,
και πώς,
και πώς νοείται δημοκρατία
όταν η ισχύς της ενημέρωσης στα χέρια βρίσκεται των ολίγων, της ολιγαρχίας,
φενάκη άρα η ελευθεροτυπία ,
και πώς νοείται ελευθερία με φαλκιδεμένη δημοκρατία,
Τι αγώνας κι αυτός ; !
Τη πρόκληση τα ανθρώπινα !
Γυρνά – γυρνά, περνά ο καιρός
ροδάνι κόκκινη κλωστή , δεμένη,
αλλάζουν οι καιροί, αλλάζουν οι συνθήκες,
τρέχει πόντοι οι συμμαχίες,
τα συμφέροντα , οι τεχνολογίες,
κι η ανθρωπότητα κι η Ελλάδα ,
Κι εμείς , οι Έλληνες,
πενήντα χρόνους μετά το Πολυτεχνείο,
ογδόντα χρόνους μετά την Αντίσταση στο Ναζισμό,
διακόσιους χρόνους μετά την Επανάσταση του 21,
στους δρόμους
θα σηκώσουμε την γροθιά,
θα ανεμίσουμε πάλιν τις σημαίες
Ψωμί , ναι , ουκ επ’ άρτω μόνον ζήσετε …,
Ψωμί γιά να ζήσει ο Κόσμος , να ζήσει ο Άνθρωπος
σε ένα Περιβάλλον βιώσιμο,
Παιδεία
για τον Άνθρωπο , ως Πρόσωπο πολιτικό,
ως φιλόσοφο ύπαρξη, ως ζώον Θεούμενο,
κι όχι ως γρανάζι μηχανής και άβουλο καταναλωτή υποπροιόντων,
Ελευθερία,
στην κοινωνία τούτη την μεταβιομηχανική, την μετα το τέλος της ιστορίας, την αντιμέτωπη με τα επιτεύγματα και τις προκλήσεις ή τάχα τους κινδύνους της τεχνητής νοημοσύνης ,
Αδέρφια,
τούτη την ημέρα μήν, προσπέφτω,
μην την προσπεράσετε τούτη τη μέρα τυπικά,
τότες και τώρα , τώρα όπως και τότες ,
σε διακινδύνευση η ζωή μας,
θέλω να πώ η Ζωή μας,
ψυχανεμιστείτε,
φίδια μας ζώνουν.
πάλιν, έτι και έτι , η ύπαρξη μας διακυβεύεται,
στο Πολυτεχνείο της ψυχής μας ,
τούτος ο αγώνας ,
στο Πολυτεχνείο της Ιστορίας ,
πάλιν και ξανά, χουνταίοι απάνθρωποι,
μ’ άλλες μάσκες. μ’ άλλα προσωπεία,
μ’ άλλες αλυσίδες να μας δέςουν,
στα Μαρμαρένια Αλώνια ο Διγενής ,
το Τάνκ εφορμά , την καγκελόπορτα της ψυχής μας
Να ρίξει , την σιδηρόπορτα καταγής στο Πολυτεχνείο , κι αίμα , αίματα, της Ελευθερίας υπέρ,
έγνοια μας , το εμπόρευμα , τότες και τώρα,
εμείς , είμαστε εμείς, κι Εμείς
την σημαία , έγνοια μας, είμαστε δυό είμαστε τρεις
να ανεμίζει , είμαστε χίλιοι δέκα τρείς,
Μικρός λαός και πολεμά !
Ομπρός βοηθάτε να σηκώσουμε …
Τούτος ο Λαός , ο μικρός , ο μέγας !
Την σημαία , αδέρφια, να ανεμίζει …
Τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο
Η θάλασσα να κυματίζει ,
Το Πολυτεχνείο ζεί !
Παρουσίαση Βιβλίου τη Τρίτη στα Public
Κάλεσμα στην Πορεία από την Νομαρχιακή Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ
