Το τελευταίο διάστημα, η Τουρκία επιλέγει τη γενικευμένη προβολή αναθεωρητισμού προς πάσα κατεύθυνση. Ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει προκαλέσει διεθνή αναταραχή και η Άγκυρα εκτιμά πως μέσα στην γενικότερη αναστάτωση μπορεί κι εκείνη να παρουσιάζει ένα μαξιμαλιστικό πακέτο διεκδικήσεων που περιλαμβάνει όλες τις παράλογες αιτιάσεις της. Στην ουσία, εφαρμόζει τη λογική του «ανατολίτικου παζαριού», καθώς προσπαθεί να φορτώσει την ατζέντα με ανύπαρκτα θέματα. Μάταιος κόπος.
Οι θέσεις της δεν είναι καινούριες. Άλλωστε, η θεωρία των γκρίζων ζωνών είναι γνωστή εδώ και δεκαετίες. Βλέπουμε, όμως, μία θεμελιώδη διαφορά: η Τουρκία επιχειρεί να δώσει νομική υπόσταση στις παράλογες αιτιάσεις της μέσα από την εξίσου παράλογη και νομικά σαθρή θεωρία της Γαλάζιας Πατρίδας.
Συχνά ο κ. Ερντογάν επικαλείται ιστορικά παραδείγματα των αρχών του 20ού αιώνα. Αναμετράται με την ιστορία και επικαιροποιεί τον λόγο του Ατατούρκ. Προσπαθεί να τον εκσυγχρονίσει με ανυπόστατα επιχειρήματα που δεν έχουν καμία σχέση με τις συνθήκες και τις διεθνείς συμφωνίες εκείνης της εποχής, οι οποίες βρίσκονται ακόμα σε ισχύ. Με τον τρόπο αυτό, «πετυχαίνει» κατά τη γνώμη του δύο στόχους. Πρώτον, τονώνει το ηγετικό προφίλ του στο εσωτερικό της χώρας, η οποία έχει εισέλθει σε μία οιονεί προεκλογική περίοδο, όπου οι κυριότερες πολιτικές δυνάμεις διαγωνίζονται στην ακραία λαϊκιστική ρητορική. Ο ίδιος στοχεύει στο να συσπειρώσει γύρω του και το εθνικιστικό ακροατήριο. Και, δεύτερον, εργαλειοποιεί τις «δόξες» του τουρκικού παρελθόντος και τις μετατρέπει σε απειλές του παρόντος. Με τον τρόπο αυτό, πιστεύει ότι ενισχύει τη διεθνή θέση της χώρας του, παραβλέποντας το γεγονός ότι η σύγκριση και η σύνδεση γεγονότων που απέχουν χρονικά 100 χρόνια μεταξύ τους, δεν οδηγεί πουθενά.
