Δε θέλω άλλη μαυρίλα. Μπούχτισα από αυτήν. Την πήρα απλόχερα σε μεγάλες ποσότητες κι εγώ πάντα εκεί στο ίδιο σημείο βράχος. Πάντα στήριγμα γερό σε υπαρκτά και πολλές φορές ανύπαρκτα προβλήματα.
Ξέρεις είναι πολύ ωραίο πάντα οι άνθρωποι να γκρινιάζουμε για θέματα φτιαχτά, προβλήματα που στην ουσία δεν υπάρχουν.
Έτσι μας δίνουν σημασία οι άνθρωποι γύρω μας επειδή τους κάνουμε να μας λυπούνται και παίρνουμε μεγαλύτερη αγάπη από αυτούς.
Δεν τη θέλεις την αγάπη; Φυσικά και τη θέλεις, αυτό είναι το μόνο ξεκάθαρο, φίλε μου. Άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι τα μεγαλύτερα αριστουργήματα γράφτηκαν σε μινόρε. Μας αρέσει η θλίψη σε μας τους ανθρώπους… Αλλά εσύ τα ξέρεις καλά όλα αυτά.
Το δυστύχημα είναι ότι αυτή η μάστιγα που λέγεται μιζέρια έχει θύματα, πληγωμένα ανεπανόρθωτα.
Είναι οι παράπλευρες απώλειες αυτών που προσπάθησαν να σε βοηθήσουν που προκειμένου να σε ξαλαφρώσουν κουβάλησαν λίγη απ’ τη δυστυχία σου. Και το χειρότερο ξέρεις ποιο είναι; Ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι που συνήθως δεν παίρνουν τίποτα πίσω. Ίσα ίσα που συνήθως αυτοί «φταίνε» τελικά. Καλά δεν τα λέω, φίλε;
Ίσως είναι η εστία όλων αυτών των νεύρων και της δυστυχίας που βιώνεις. Αν το επαναλάβεις πολλές φορές στον εαυτό σου, μπορεί και να το πιστέψεις κάποια στιγμή. Ξέρεις, όπως οι μεγάλοι άνθρωποι που λένε και ξαναλένε μια ιστορία όλη τους τη ζωή και στο τέλος είναι τόσο ωραιοποιημένη μέσα στα δικά τους καλούπια που μοιάζει φαντασμαγορική, αλλά δεν είναι αληθινή.
Μια συμβουλή, μην το κάνεις. Να τους θυμάσαι αυτούς που τσαλαπατήθηκαν για σένα χωρίς να προσδοκούν κάτι, χωρίς κάποιο αντίκρυσμα. Μην αφήσεις τον εαυτό σου να σε πείσει.
Με βοήθησες όμως και σε κάτι, φίλε μου, άρχισα να ψάχνω ανθρώπους λουσμένους με χρυσόσκονη.
Υπάρχουν πραγματικά ευτυχισμένοι κι αισιόδοξοι άνθρωποι, αλήθεια σου λέω. Είναι αυτοί που κουβαλούν ένα αστεράκι μέσα τους.
Λάμπουν, βγάζουν μια τόσο θετική αύρα που στη μεταδίδουν και θέλεις να κάθεσαι συνέχεια μαζί τους. Αυτοί οι άνθρωποι συνήθως δε χαμπαριάζουν απ’ τις φουρτούνες της ζωής. Φίλε μου, ο άνθρωπος είναι σκληρός κι όλα τα ξεπερνάει. Ναι, εσύ πάντα το έλεγες, αλλά ποτέ δεν το τηρούσες.
Α φίλε μου, ήθελα να σου πω και για το ροζ συννεφάκι που κατοικούσα και πάντα σε ενοχλούσε. Είναι το πιο ωραίο τέχνασμα για να ζεις ευτυχισμένα. Και δεν μπορεί κανείς να στο απαγορεύσει. Δεν εθελοτυφλείς ούτε αδιαφορείς για τα προβλήματα της κοινωνίας.
Απλά φροντίζεις να διαλέγεις τα πιο εκλεκτά στολίδια, αυτά που σου αρέσουν περισσότερο, αυτά που ξέρεις ότι θα κάνουν την ζωή σου μαγική.
Αν πηγαίναμε με το ρεύμα της καθημερινότητας, όλοι δυστυχισμένοι θα ήμασταν. Αυτά που λες, φίλε μου, τέρμα η μαυρίλα, τέρμα τα κουβαλήματα ασήκωτων φορτίων για ανθρώπους που δεν τα εκτιμούν. Δεν κατηγορώ κανέναν, όμως, από αυτούς, δυστυχώς τις περισσότερες φορές είναι άνθρωποι άρρωστοι κι αυτή η αρρώστια θέλει κόπο για να γιατρευτεί. Πώς να επιρρίψεις ευθύνες σε έναν τέτοιο άνθρωπο.
Φίλε, να προσέχεις.
Υ.Γ.: Α και τελικα είχες δίκιο που μου έλεγες ότι όταν βγω εκεί έξω θα καταλάβω. Εδώ υπάρχουν άνθρωποι χαρούμενοι με παράθυρα ανοιχτά και παντζούρια σηκωμένα…
Της Παναγιώτας Βράμπα
